skip to Main Content

O Nick Cave, η πλατεία «νερού» και τα σπασμένα παπούτσια

Μετά τον χαμό και το sold out της συναυλίας στο γήπεδο του Tae Kwon Do τον περασμένο Νοέμβριο, οι Nick Cave and the Bad Seeds επέστρεψαν στην Αθήνα στις 23 Ιουνίου και στο Ejekt Festival.

Γράφει η Σαράμπαλη Κασιαλμά Ρόζα

Συναυλία: Ejekt Festival

Ερμηνεύουν: Nick Cave & The Bad Seeds, Editors, Wolf Alice, Protomartyr, Jack Heart

Τοποθεσία: Πλατεία Νερού

Πότε: Σάββατο, 23 Ιουνίου 2018

Ώρα Έναρξης: 17:00

Γράφει η Σαράμπαλη Κασιαλμά Ρόζα

[Οι φωτογραφίες ανήκουν στο Ejekt Festival]

To festival ξεκίνησε από τις 17:00 με έναν ήλιο που έκαιγε και τον «δικό» μας Jack Heart. Ο κόσμος, ακόμα, δεν είχε μαζευτεί και δυστυχώς το κοινό μπροστά του ήταν ελάχιστο. Παρ’όλα αυτά, η φωνή του ήταν σαγηνευτική. Την σκυτάλη πήραν οι Αμερικάνοι Protomartyr που μας έβαλαν σε κλίμα post-punk και συνέχισαν οι Wolf Alice η οποίοι βρίσκονταν πρώτη φορά στη χώρα μας. H front-woman των Wolf Alice, Ellie Rowsell, ήταν η παρουσία-έκπληξη για όσους δεν γνώριζαν το συγκρότημα. Μια πολύ όμορφη κοπέλα, με μία φωνή «δυνατή».

Μέχρι εκείνη την ώρα όλα, φαίνονταν να κυλούν ομαλά. Σιγά-σιγά ερχόταν η ώρα για τους Editors…Όμως, αντί για τους Editors ήρθε ένα τεράστιο σύννεφο ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας. Ξεκίνησε οι κεραυνοί, οι βροντές, η βροχή και ο αέρας. Οι ομπρέλες δεν μπορούσαν να σταθούν πουθενά, ο κόσμος έτρεχε να βρει υπόστεγο που δεν έφτανε για όλους. Πολλοί ήταν εκείνοι που υπέκυψαν στη βροχή και έφυγαν εντελώς. Η πλατεία Νερού απέδειξε το όνομά της πανηγυρικά!! Είχαν σχηματιστεί τεράστιες λίμνες και η μπόρα δεν έλεγε να σταματήσει για μισή ώρα, μέχρι που το κατάμαυρο σύννεφο κατευθυνόταν προς την υπόλοιπη Αθήνα. Κάπου εκεί πολύς κόσμος ξεθάρρεψε και βγήκε από τα υπόστεγα και άρχισε να φωνάζει θερμά για να συνεχιστεί η συναυλία. (Τότε άκουσα μια ωραία ατάκα «σαν τα ποντίκια τρέχαμε να αποφύγουμε τη βροχή και σαν τα σαλιγκάρια ξαμολιόμαστε μετά την βροχή!»).

Γύρω στις 22:00 και κάτι, ο ουρανός είχε ήδη «καθαρίσει» και τα συγκροτήματα έβγαλαν ανακοίνωση ότι το πρόγραμμα θα συνεχιστεί παρά τις δύσκολες συνθήκες. Στη σκηνή βγήκαν οι Editors με ένα «πετσοκομμένο» tracklist (12 τραγούδια-40 λεπτά). Τα τραγούδια τους ήταν από παλιά και καινούργια με έξυπνη εναλλαγή. Ξεκίνησαν δυνατά με το ολοκαίνουργιο “Hallelujah” και το μεγάλο «μπαμ» το έκαναν προς το τέλος τους με τα πιο δημοφιλή τους “Sugar” και “Papilon”, όπου το κοινό δεν σταμάτησε να χοροπηδάει και να τραγουδάει. Έκλεισαν με το “Magazine” χαιρετώντας και ευχαριστώντας μας με σπαστά ελληνικά.

Πέρασε μία ώρα αναμονής για να ετοιμαστεί η σκηνή για τον Nick Cave και τους «κακούς σπόρους». (το καλό πράγμα αργεί να γίνει!). Όλη αυτή την ώρα η μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία ήταν επιβλητική και σε συνδυασμό με τις φωνές του κοινού σκεφτόσουν «επιτέλους βγαίνει!». Μπορούμε, όμως, να πούμε ότι αν και μεγάλη η αναμονή, η μουσική αυτή σε ετοίμαζε αναλόγως για αυτά που θα ακολουθήσουν.

Ήγγικεν η ώρα!! Οι Nick Cave and the Bad Seeds εμφανίζονται στη σκηνή! Ο καθένας στη θέση του και ο Nick Cave με το κλασικό σακάκι του και το εντυπωσιακό του πρόσωπο, μας χαιρετάει παίζοντας με τον πόνο μας αλλά πολλά υποσχόμενος “Hello greek people, are you wet? I’m not… yet” . Ξεκίνησαν με το “Jesus Alone” και το “Magneto” από τον καινούριο δίσκο. Για καλή μας τύχη, δεν έμεινε μόνο σε αυτό το album αλλά είχε αλλάξει κατά πολύ το πρόγραμμά του από άλλες συναυλίες και τίμησε τεράστιες μεγάλες επιτυχίες που είχε καιρό να τις εντάξει στο πρόγραμμά του, όπως ήταν το “Do you love me?”, “From Her to Eternity”, “Loverman”, “Tupelo”. Κάπου στη μέση της παρουσίας τους κατάφερε και έσπασε τα παπούτσια του και ζήτησε πολύ ευγενικά να του πάνε άλλα, όμως άργησαν να τα φέρουν και κάπου έχασε την ευγένεια του φωνάζοντας “Where are my fuckin’ shoes”. H βραδιά έφτασε στο peak της συναισθηματικά όταν ο Νick Cave κάθισε στο πιάνο και μας τραγούδησε το “Into my arms” σαν προσευχή. Στο “Weeping song” παρότρυνε τον κόσμο να χτυπάει παλαμάκια και ήταν ανάμεσα στο κοινό, στον ειδικά κατασκευασμένο διάδρομο. Τέλος, στο “Push the sky Away” ανέβασε στη σκηνή κάποια άτομα από το κοινό και με το “Mercy Seat” (το «έσκισαν!!) και το “Rings of Saturn” έκλεισαν αυτή την υπέροχη performance.

O Cave με την κίνησή του κάλυπτε όλη την σκηνή, και μετέδιδε στο κοινό όλη του την ενέργεια και όλα τα συναισθήματα που είχε μέσα του. Ακόμα και το «ξέσπασμά» του στο αναλόγιο, δίνοντας μια κλωτσιά, το κοινό το ευχαριστήθηκε και άρχισε να φωνάζει. Παρόλα αυτά, θα ήταν άδικο να μην σχολιάσουμε τους Bad Seeds, οι οποίοι από πίσω δίνουν το δικό τους show. Είναι όλοι ένας και ένας. Μπορεί το επιβλητικό βλέμμα και η σκηνική παρουσία του Nick Cave να σε καθηλώνουν σε αυτόν αλλά και το υπόλοιπο συγκρότημα σε κάνουν να ρίχνεις κλεφτές ματιές και να καταλαβαίνεις πώς έχουν αντέξει τόσα χρόνια όλοι μαζί και πώς συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Για αυτό το λόγο είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα παγκοσμίως.

Οι Nick Cave and the Bad Seeds ήταν στη σκηνή 2 ώρες και 20 λεπτά περίπου με 16 φανταστικά τραγούδια. Μας ξεσήκωσαν, μας μάγεψαν, μας φόρτισαν συναισθηματικά και σίγουρα θα μας μείνουν αξέχαστοι. Μετά από όλα αυτά, υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα τους ξαναδώ σύντομα…

Υ.Γ.1 Τώρα που το βλέπω με πιο καθαρή ματιά, η μπόρα ήταν το «κερασάκι στην τούρτα» για αυτά που ακολούθησαν.

Υ.Γ.2 Πρώτη φορά ανατρίχιασα σε συναυλία!

Back To Top