Θέατρο | Είδαμε την παράσταση “Καπούτ” του Άλντο Νικολάι

Οι αναμνήσεις, τα όνειρα κι οι προβληματισμοί της τρίτης ηλικίας μέσα από μία χιουμοριστική οπτική!

Συγγραφέας: Άλντο Νικολάι
Μετάφραση: Θωμά Σιδέρη
Επιμέλεια κειμένου: Κώστας Χατζημαύρος -Γιάννης Διαμαντοπουλος
Σκηνοθεσία: Γιάννης Διαμαντοπουλος
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Νίκος Κασαπάκης
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Συνεργάτης σκηνοθέτη: Έλενα Αγγελοπούλου
Σχεδιασμός φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Φωτογραφία: Κώστας Μούντριχας
Creative Agency: GRID FOX
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Μαργαρίτα Δρούτσα
Παραγωγή: Εταιρεία Μαμού

Η ψυχισμός των ηλικιωμένων θα μπορούσε να λάβει μία τεράστια ανάλυση. Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς, όταν φέρνουμε στο μυαλό μας ανθρώπους της τρίτης ηλικίας γεμίζουμε με θαλπωρή, νοσταλγία και με ένα αίσθημα προστασίας και φροντίδας. Πόσοι, όμως, έχουν αναρωτηθεί βαθιά τί κρύβουν στις ψυχές τους αυτοί οι άνθρωποι;

Το ξεχωριστό έργο του Ιταλού συγγραφέα Άλντο Νικολάι, “ΚΑΠΟΥΤ”, έρχεται να δώσει απαντήσεις στο παραπάνω ερώτημα. Δύο κύριοι, ο ένας 76 ετών κι άλλος… σχεδόν 76 είχαν την τύχη να ενωθούν, με τρόπο μοναδικό και κυρίως ουσιαστικό. Οι αρχικές αμφιβολίες που είχαν ο ένας για τον άλλον, έχτισαν σιγά σιγά μία δυνατή σχέση, η οποία κατέληξε σε αδερφική φιλία. Χωρίς στεγανά, αλλά με σεβασμό και λιτότητα εξέφραζαν τα συναισθήματά και τις σκέψεις τους. Μπορεί, όμως, η ειλικρίνεια να μην ήταν αμφίδρομη εξαρχής.

Ο Γιάννης Διαμαντόπουλος μέσα σε 1,5 ώρα καταφέρνει να αποκρυπτογραφήσει και να φέρει στην επιφάνεια μεγάλο μέρος από τον κόσμο της τρίτης ηλικίας και αυτό το κάνει με τρόπο, που ναι μεν προκαλεί πολλές φορές τη συγκίνηση, ωστόσο το χιούμορ, το πάθος κι ο δυναμισμός υπερισχύουν όλων. Ο Χάρης Εμμανουήλ στον ρόλο του είναι ένας συγκρατημένος, βαθιά πληγωμένος, αλλά με μεγάλα όνειρα άνθρωπος λίγο πριν τα 76. Ο έτερος πρωταγωνιστής της παράστασης, ο Δημήτρης Πετρόπουλος δε φοβάται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, να πει αλήθειες και να μοιραστεί το συναίσθημά του, γεγονός που τον καθιστά πιο ώριμο κι όχι επειδή έχει ήδη κλείσει τα 76.

Είναι η οικογένεια, τελικά, αυτό που στο τέλος της ζωής μας θα μας απασχολεί σε μόνιμη βάση; Εκπληρώνονται τελικά ακόμη και τα πιο τρελά μας όνειρα; Τα ερωτήματα αυτά θα σου απαντηθούν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Αυτό, όμως που μπορούμε να σου αποκαλύψουμε είναι ότι οι συνοδοιπόροι μας στη ζωή είναι τελικά η βάση που μπορούμε να έχουμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι το “αλατοπίπερο”.

Σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζουν πάντα κι οι εξωγενείς παράγοντες και στην περίπτωση του “ΚΑΠΟΥΤ” τον ρόλο αυτόν αναλαμβάνει η Άννα Πατζέλη, η οποία δίνει μία εύθυμη χροιά, οριακά “πικάντικη”, που βγάζει τους πρωταγωνιστές από το “σκοτάδι” που μπορεί να κυλιστούν.

Καθώς η ουσία είναι πάντα αυτή που μετράει κι όχι το περιτύλιγμα, ο Γιάννης Διαμαντόπουλος επιλέγει να μην κάνει υπερβολές στα σκηνικά, ώστε όλο το βάρος να δοθεί στους αξιαγάπητους πρωταγωνιστές μας. Το “ΚΑΠΟΥΤ” είναι μία παράσταση που θα σε κάνει να αναλογιστείς τις σχέσεις σου, τη συμπεριφορά σου και σίγουρα ένα κομμάτι της ψυχής σου θα βρει χώρο για τους δικούς σου ανθρώπους της τρίτης ηλικίας.