Νέο Album | Billie Eilish – HIT ME HARD AND SOFT

• Ημερομηνία κυκλοφορίας: 17 Μαΐου 2024
• Εταιρεία: Darkroom, Interscope
  
• Μορφή: CD, LP, Digital Release, Cassette
• Παραγωγή: Finneas O’Connell

Το πολυ-αναμενόμενο, τρίτο studio album της Billie Eilish, “Hit Me Hard and Soft”, μόλις κυκλοφόρησε!

Το τρίτο album της Billie Eilish ξεκινά με ένα τραγούδι που ονομάζεται “Skinny”. Διαθέτει σιωπηλά ίχνη ηλεκτρικής κιθάρας που υποστηρίζουν έναν στίχο γεμάτο με θέματα που συχνά αγγίζει η Billie Eilish: πικρές κατηγορίες για μια αποτυχημένη σχέση, σωματική δυσμορφία, κατάθλιψη και τις πιέσεις του να βρεις τεράστια παγκόσμια φήμη, ενώ μόλις βρίσκεσαι στην εφηβεία σου. Το τελευταίο ήταν ένα θέμα που απασχόλησε το τελευταίο album της Eilish, το 2021 “Happier Than Ever”, μια απίστευτα πιστευτή απεικόνιση της έφηβης star σε έναν κόσμο συνεχούς διαδικτυακού σχολιασμού και συγκεχυμένης διαμάχης. Με την αξιοσημείωτη αλλαγή στην εικόνα και τον ήχο, πέτυχε να δημιουργήσει ακόμη περισσότερους σχολιασμούς και διαμάχες. Η υποδοχή αυτού του album είναι ένα άλλο θέμα που φαίνεται να στοιχειώνει το “Skinny”.

Είναι πιθανώς μια αναφορά στο γεγονός ότι το “Happier Than Ever” πούλησε αισθητά λιγότερα από το ντεμπούτο της Eilish, “When We All Fall Sleep, Where Do We Go?”: έγινε πλατινένιο μόνο σε 10 χώρες σε αντίθεση με τις 16 του προκατόχου του. Και ίσως επίσης στην ιδέα ότι με τη σχετική έλλειψη του είδους των electro-goth τραγουδιών που την είχαν ωθήσει ψηλά τη φήμη της και τη συνοδευτική μεταμόρφωσή της από σκυθρωπή ντυμένη με baggy skateware σε vampy 50s ξανθιά, η πιο ευτυχισμένη από ποτέ είχε χάσει τον έλεγχο.

Αλλά δεδομένου του τι είχε να πει η Eilish για την επιτυχία, το να σβήσουμε λίγο την υστερία ήταν ίσως το όλο θέμα, και το “Hit Me Hard and Soft” – που δεν έχει προηγμένα singles – προχωρά αρχικά με τον ίδιο τρόπο. Οι εναρκτήριες διαδρομές του είναι υποτιμημένες. Η διάθεση είναι ηλιοφώτιστη και όχι επικίνδυνη, με τις ακουστικές κιθάρες να χτυπούν απαλά, υπάρχουν χαμηλών τόνων διασκευές χορδών και το “Chihiro” έχει έναν χαμηλών τόνων, μεσαίου ρυθμού house παλμό. Η παραγωγή, όπως πάντα από την Eilish και τον αδερφό της Finneas O’Connell, ασχολείται με τη λεπτότητα και τις κρυφές λεπτομέρειες: τα φιμωμένα φωνητικά και τα ηχητικά εφέ είναι θαμμένα τόσο βαθιά στη μίξη που γίνονται πραγματικά αισθητά μόνο αν φοράτε ακουστικά.

Το album επιφυλάσσει ενδεικτικά τις πιο λαμπερές του αποχρώσεις για το “Lunch”, ένα τραγούδι που πιέζει μια παραμορφωμένη drum machine, κιθάρα με ska και μια ξαφνική έκρηξη θορυβώδους, εμπνευσμένου από το EDM μπάσου στην υπηρεσία ενός ασελγούς thumbs-up για λεσβιακό σεξ. Η Eilish, η οποία έχτισε την εικόνα της πάνω σε ένα πολύ αναγνωρίσιμο είδος εφηβικής αηδίας –σε φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά την άνοδό της ως super star, έτεινε να φτιάχνει την κάμερα με ένα βλέμμα ακατανόητης περιφρόνησης– ακούγεται σαν να χαμογελάει καθώς την τραγουδά.

Υπάρχουν όμορφες μελωδίες εδώ και μερικές πολύ χαρακτηριστικές λυρικές πινελιές – στο “Birds of a Feather”, ορκίζεται την αγάπη της μέχρι που “I rot away, dead and buried … in the casket that you carried”. Αλλά αρχίζετε να αναρωτιέστε εάν το “Hit Me Hard and Soft” μπορεί να μην είναι λίγο πολύ αδιαφανές για το καλό του. Το “Wildflower” γλιστράει από το ένα αυτί και βγαίνει από το άλλο αρκετά ευχάριστα, μια κατάσταση ακαταμάχητη δεδομένου του τρόπου με τον οποίο η μουσική της Eilish έχει αποδειχτεί συναρπαστική στο παρελθόν.

Αλλά, σαν να ήταν υπόδειξη, το album αλλάζει ξαφνικά την εστίαση στη μέση. Η θερμοκρασία πέφτει, η ατμόσφαιρα γίνεται πιο ενοχλητική, τα τραγούδια γίνονται πιο μακροσκελή και πιο εσκεμμένα επεισοδιακά. Με την επιφύλαξη τρομακτικών αλλαγών στη διάθεση και το ρυθμό, συχνά καταλήγουν κάπου εντελώς διαφορετικά από το σημείο εκκίνησης τους. Το μαλακό rock “L’Amour de Ma Vie” σφετερίζεται από ένα κομμένο beat και ένα συνθετικό μπάσο που θυμίζει την επιτυχία του Joe Jackson το 1982 “Steppin’ Out”, αλλά όχι πριν τα φωνητικά της Eilish  παραμορφωθούν σε σημείο που ακούγεται σαν να ξαναδιηγείται την ιστορία του ένας καταδικασμένος έρωτας με μια κοροϊδευτική φωνή μωρού. Το “The Diner” συγχωνεύει τα ανατριχιαστικά φωνητικά σε μια reggae κατεύθυνση, μετά ξαφνικά επιβραδύνουν, ξαναεμφανίζονται ως μια απόκοσμη μελωδία show, καθώς το λυρικό έπος της ανεκπλήρωτης αγάπης γίνεται δολοφονικό. Οι χοντρές συγχορδίες του synthesizer του “Bittersuite” διογκώνονται μέχρι που κατακλύζουν το τραγούδι εντελώς σε ένα σκοτεινό, οργανικό coda. Το “Blue” μοιάζει να αφορά μια σχέση με μια άλλη πληγωμένη διασημότητα, εναλλάσσοντας την ενσυναίσθηση και την αίσθηση ότι η διασημότητα είναι απλά πολύ κατεστραμμένη για να την αντιμετωπίσει.

Περίεργες γραμμές και εικόνες από παλιότερους στίχους επανεμφανίζονται στο δεύτερο μισό του δίσκου, σαν τα μεταγενέστερα τραγούδια εδώ να σχολιάζουν ή να ενημερώνουν τα γεγονότα που απεικονίστηκαν προηγουμένως. Το αποτέλεσμα είναι τόσο αινιγματικό – όταν μια γραμμή από το “Skinny” για το αίσθημα “like a bird in a cage” επανεμφανίζεται στο εντελώς διαφορετικό σκηνικό του “Blue”, δεν είναι ξεκάθαρο αν επαναλαμβάνει ή υπονομεύει το θέμα – και συναρπαστικό: αυτό που αρχικά φαίνεται απλό γίνεται πιο βαθύ και σκοτεινό.

Ένα album που συνεχίζει να αδικεί τον ακροατή, το “Hit Me Hard and Soft” προορίζεται ξεκάθαρα ως κάτι που πρέπει να ξεχωρίσει σταδιακά: μια τολμηρή κίνηση σε έναν κόσμο της pop όπου το κοινό συνήθως απεικονίζεται να υποφέρει από έλλειψη προσοχής που απαιτεί άμεση ικανοποίηση. Το “Hit Me Hard and Soft” δεν ασχολείται με την παροχή αυτού. Στη θέση του, προσφέρει αποδείξεις ότι, ανάμεσα στις τάξεις των αστέρων της pop με μεγάλες πωλήσεις, η Billie Eilish παραμένει ένας συναρπαστικός νόμος προς τον εαυτό της.