Νέο Album | Paolo Nutini – Last Night in the Bittersweet
- Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Ιουλίου 2022
- Εταιρεία: Atlantic Records
- Μορφή: CD, LP, Digital Release
- Παραγωγή: Paolo Nutini, Gavin Fitzjohn, Dani Castelar
- Singles από το “Last Night in the Bittersweet”:
- “Through the Echoes” Κυκλοφόρησε: 11 Μαΐου 2022
- “Lose It” Κυκλοφόρησε: 11 Μαΐου 2022
- “Shine a Light” Κυκλοφόρησε: 1 Ιουνίου 2022
Το ταξίδι του Paolo Nutini από τους δρόμους του Paisley στη Γλασκώβη στην παγκόσμια σκηνή ήταν σίγουρα ενδιαφέρον -αλλά πού ήταν τα τελευταία χρόνια;
Το τέταρτο album του απαντά σε αυτό το ερώτημα, αν και όχι ιδιαίτερα συνοπτικά. Επιστρέφοντας μετά από ένα ανεπίσημο διάλειμμα έξι ετών, εκείνοι που ίσως τον είχαν χαρακτηρίσει ως φανταχτερό μπαλαντέρ ή εφηβικό είδωλο θα έχουν τα κεφάλια τους στραμμένα από το εκτεταμένο φάσμα των ήχων αυτής της συλλογής. Με 16 τραγούδια και 70 λεπτά μουσικής, είναι πάρα πολύ μεγάλο, αλλά όπως υπονοείται στο “Caustic Love” του 2016, απομακρύνεται σταθερά από τη ζαχαρένια γκάφα των πρώιμων επιτυχιών όπως το “Last Request” και η επιπολαιότητα του “New Shoes”.
Δεν υπάρχει άμεση ικανοποίηση εδώ. Στην αρχή, αυτό το album εμφανίζεται ως μια συλλογή τραγουδιών, αν και οι περαιτέρω ακροάσεις αποκαλύπτουν ότι υπάρχει τρόπος στην τρέλα του. Αυτό είναι ένα ερωτικό album διαρκώς, αν κι ο ρομαντικός του οδικός χάρτης είναι τυχαίος – είτε πρόκειται για την συνειδητοποίηση της νέας αγάπης στο “Radio”, είτε για την εξερεύνηση της δικής του πονεμένης ευπάθειας των “Acid Eyes”, είτε για το απερίγραπτο συναίσθημα του “Everywhere”, “Shine A Light” και “Take Me Take Mine”.
Ο στίχος του μπορεί να είναι εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί, αλλά η μουσική είναι ελαφρώς λιγότερο προβλέψιμη. Το εναρκτήριο “Afterneath” δίνει τέλεια τον τόνο, ένα ηχητικό απόσπασμα από την ταινία “True Romance” που παίζει με φόντο ατμοσφαιρικά κύμβαλα σε στυλ Led Zeppelin. Χρησιμοποιεί καλύτερα τη φωνή του στην πολυτελή αιωρούμενη ψυχή του “Everywhere” και του ξεχωριστού κομματιού “Through the Echoes”. Διάφορα στοιχεία της δεκαετίας του 1970 αφήνουν το στίγμα τους (το “Lose It” επηρεασμένο από το Krautrock, το στυλ των Fleetwood Mac στο “Children of the Stars”, η pop μπαλάντα του πιάνου του “Julianne”). Το ίδιο συμβαίνει και με τη δεκαετία του 1980: Το “Shine a Light” υποδηλώνει ότι άκουγε Springsteen και U2 σε έντονη περιστροφή. Έπειτα, υπάρχουν οι λαϊκοί αριθμοί: η μαδημένη και στριμωγμένη “Abigail” ακούγεται σαν φόρος τιμής στον Don McLean ή τον Cat Stevens, ενώ το ιντερμέδιο “Stranded Words” ακούγεται σαν ένας λαϊκός παιάνας.
Με κάποιο τρόπο, πετώντας το εγχειρίδιο του “pop star”, ο Nutini αποπνέει μια γοητευτική γοητεία σε αυτά τα τραγούδια, παρά τον κίνδυνο.
Art Cover:
