Νέο Single | Pink Martini – Bolero
H αποσυρμένη επανεκτέλεση του κλασσικού “Bolero” από τους Pink Martini, επανακυκλοφορεί!
Τίτλος τραγουδιού: “Bolero”
Καλλιτέχνης: Pink Martini
Μουσική / Στίχοι: Maurice Ravel
Πρώτη Εκτέλεση: Maurice Ravel (1928)
Εταιρεία: Wrasse Records/Heinz Records
Από το LP: “Sympathique: 20th Anniversary Edition”
Ημερομηνία κυκλοφορίας LP: 29 Ιουνίου 2018
Art-Cover:
Επιτέλους! Η εξαιρετική ενορχήστρωση των Pink Martini για την διασκευή τους στο κλασσικό “Bolero” του Maurice Ravel, επανακυκλοφορεί. Πρόκειται για έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους των ζωντανών παραστάσεων του συγκροτήματος, το οποίο αρχικά είχε κυκλοφορήσει με το ντεμπούτο album τους “Sympathique”, αλλά το τραγούδι αποσύρθηκε από το δίσκο αφού είχε κυκλοφορήσει για ένα μικρό αριθμό αντίτυπων, εξαιτίας νομικών επιπλοκών με το ίδρυμα του Ravel.
Τώρα, επανέρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή για να “γιορτάσει” την 20η επέτειο του προαναφερθέντος, θρυλικού δίσκου των Pink Martini. Το “Bolero” κατάφερε να ξεπεράσει τις νομικές δυσκολίες και τελικά να γίνει και πάλι διαθέσιμο στο κοινό. Επίσης αναμένεται να αποκατασταθεί στην κατάλληλη θέση του tracklist για την 20η Επετειακή Έκδοση του “Sympathique”, που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 29 Ιουνίου 2018.
To “Sympathique” κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 11 Νοεμβρίου του 1997 και πολύ γρήγορα έγινε “χρυσό” στην Ελλάδα ενώ συνολικά κατάφερε να πουλήσει παραπάνω από ένα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως. Βραβεύτηκε με “πλατινένια” πιστοποίηση από το Independent Music Companies Association, πράγμα που αντιστοιχεί σε 500 χιλιάδες αντίτυπα στην Ευρώπη. Στο δίσκο υπάρχουν οι πασίγνωστες διασκευές: “Amado Mio”, “¿Dónde Estás, Yolanda?”, “Never On Sunday” (“Ποτέ την Κυριακή”) και το πρωτότυπο, ομότιτλο με το δίσκο τραγούδι.
FLASHBACK: Το δημοφιλές μουσικό έργο του Γάλλου συνθέτη, γράφτηκε για μπαλέτο το 1928, κατόπιν παραγγελίας της Ρωσίδας μπαλαρίνας Ida Rubinstein, αλλά έγινε γνωστό από τις ορχηστρικές του εκτελέσεις. Η έμπνευση του ήρθε το καλοκαίρι του 1928, καθώς βρισκόταν σε διακοπές στο παραλιακό θέρετρο του St Jean-de-Luz. Με το ένα χέρι άρχισε να παίζει μια μελωδία στο πιάνο για τον φίλο του Gustave Samazeuilh. Σε μια στιγμή του είπε: «Δεν νομίζεις ότι το θέμα αυτό έχει μια επίμονη ποιότητα; Σκοπεύω να το επαναλάβω μερικές φορές χωρίς καμία εξέλιξη, αυξάνοντας βαθμιαία την ορχήστρα, όσο μπορώ». Η σύνθεση είχε αρχικά τον τίτλο «Fandango» και στη συνέχεια «Boléro». Αμφότερες οι δύο αυτές ονομασίες παραπέμπουν σε ισπανικούς λαϊκούς χορούς του 18ου αιώνα.
Η πρεμιέρα του «Bolero» δόθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1928 στη Όπερα των Παρισίων, σε χορογραφία της Bronislava Nijinska και σκηνογραφία του Alexandre Benois. Την Ορχήστρα της Όπερας των Παρισίων διηύθυνε ο Walther Straram. Η υπόθεση του μπαλέτου, σύμφωνα με το πρόγραμμα της παράστασης: Μέσα σ’ ένα καπηλειό, άνθρωποι χορεύουν κάτω από μια λάμπα, που κρέμεται από το ταβάνι. Σε απάντηση της πρόσκλησής τους, μια κοπέλα ανεβαίνει πάνω στο τραπέζι και χορεύει όλο και πιο ζωηρά.
Το έργο γνώρισε αμέσως μεγάλη επιτυχία προς μεγάλη έκπληξη του Ravel, που πίστευε ότι δεν θα γινόταν αποδεκτό από τους μουσικούς. Έγραφε στον Κουβανό συνάδελφό του Joaquín Nin: « (δεν έχει) καμία μορφή, σωστά μιλώντας, καμία ανάπτυξη, καμία ή σχεδόν καμία διαφοροποίηση». Η αμερικανική του πρεμιέρα έγινε δεκτή με ουρανομήκεις ζητωκραυγές από το μουσικόφιλο κοινό της Νέας Υόρκης, όταν παρουσιάσθηκε από τον Arturo Toscanini και τη Φιλαρμονική της αμερικανικής μεγαλούπολης στις 14 Νοεμβρίου 1929. Στην επιτυχία του έργου συνέβαλε αφάνταστα και η διάδοσή του μέσω του γραμμοφώνου. Η πρώτη ηχογράφηση του «Bolero» έγινε στις 8 Ιανουαρίου του 1930.
Το «Bolero» δεν είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του Ραβέλ, αλλά είναι το πιο δημοφιλές. Αποτελεί μια αληθινή ενορχηστρωτική πραγματεία. Ο συνθέτης εισάγει ένα – ένα τα διαφορετικά όργανα της ορχήστρας, βασιζόμενος απλώς και μόνο στην επανάληψη ενός κυρίου θέματος, που χωρίζεται σε δύο μουσικές φράσεις. Το έργο αρχίζει με τον ρυθμό του μπολερό, που παίζεται από το ταμπούρο, ενώ οι βιόλες και τα βιολοντσέλα υποστηρίζουν τον ρυθμό. Ο Ravel κατάφερε να αναδείξει τον ανοιχτά ερωτικό χαρακτήρα του ήρεμου, απλού και λικνιστικού σπανιόλικου θέματος, το οποίο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, σταδιακά μεταβάλλοντας τις αποχρώσεις των μουσικών οργάνων και οδηγώντας τελικά σε μια οργασμική κορύφωση.
πηγή/απόδοση από en.wikipedia.org: sansimera.gr