Νέο Album | SZA – SOS
- Κυκλοφόρησε: 9 Δεκεμβρίου 2022
- Εταιρεία: Top Dawg Entertainment, RCA Records
- Μορφή: CD, LP, Digital Release
- Παραγωγή: Aire Atlantica, Babyface, Beat Butcha, Jeff Bhasker, Rob Bisel, Benny Blanco, BLK, Alessandro Buccellati, Matt Cohn, Darkchild, DJ Dahi, Freaky Rob, Teo Halm, Emile Haynie, Carter Lang, Loshendrix, Will Miller, Nascent, The Rascals, Scum, Shellback, Sir Dylan, Skrrt, ThankGod4Cody, Michael Uzowuru, Jay Versace, Sammy Witte, Still Woozy, Yakob, Yuli
- Singles από το “SOS”:
- “Good Days” Κυκλοφόρησε: 25 Δεκεμβρίου 2020
- “I Hate U” Κυκλοφόρησε: 3 Δεκεμβρίου 2021
- “Shirt” Κυκλοφόρησε: 28 Οκτωβρίου 2022
- “Nobody Gets Me” Κυκλοφόρησε: 9 Δεκεμβρίου 2022
Η SZA έχει κατακτήσει την τέχνη του εσωτερικού μονολόγου, μετατρέποντας τις βαθιά προσωπικές παρατηρήσεις σε επιχρυσωμένα τραγούδια που μοιάζουν οικεία, συγγενή κι ανέγγιχτα, ταυτόχρονα. Στο αξιοσημείωτο ντεμπούτο album της, “CTRL”, αφηγήθηκε αυτές τις αντιφάσεις μέσα από μελωδίες που έριξαν τη δομή της σύγχρονης R&B και pop τραγουδιών από το παράθυρο, αφήνοντας τη φωνή της να υφαίνει, πάνω και μέσα από τους ρυθμούς, σε ένα στυλ που θύμιζε τη jazz δομή της Joni Mitchell και την τεχνική ικανότητα της Minnie Riperton.
Αποδείχθηκε ότι το να μην υπάρχει μια παραδοσιακή φόρμουλα ήταν νικητήριο: το “CTRL” πιστοποιήθηκε ως τριπλά πλατινένιο αυτόν τον Αύγουστο, αντικατοπτρίζοντας τόσο τη συνεχιζόμενη συνάφειά του όσο και την απελπισία των θαυμαστών για μια συνέχεια πέντε χρόνια αργότερα. Φυσικά, ήταν απασχολημένη έκτοτε, έχοντας ρίξει 16 singles ή συνεργασίες – συμπεριλαμβανομένου του υποψηφίου για Όσκαρ τραγουδιού για το “Black Panther”,“All the Stars”, με τον Kendrick Lamar – ένα album που αξίζει από μόνο του, καθώς και μια μικρή χούφτα άγρια όξινα videos όπως το “Good Days” και το “Shirt”.
Το εξώφυλλο του “SOS” απεικονίζει τη SZA, πρώην ταγματάρχη θαλάσσιας βιολογίας, σκαρφαλωμένη σε μια σανίδα καταδύσεων που περιβάλλεται από τον καταγάλανο ωκεανό, με το πρόσωπό της στραμμένο στοχαστικά στον ουρανό. Εμπνεύστηκε από μια φωτογραφία της πριγκίπισσας Νταϊάνα το 1997 στο γιοτ του Μοχάμεντ Αλ Φαγιέντ, που τραβήχτηκε μία εβδομάδα πριν από το θάνατό της και είπε ότι ήθελε να αποτίσει φόρο τιμής στην «απομόνωση» που της μετέφερε. Στο “SOS” αισθάνεται σαν μια υπεργυναίκα που αξίζει τον κόσμο ένα λεπτό, και μια καταθλιπτική δεύτερη παρουσία που θυσιάζει την ευημερία της για τους σκουπιδιάρηδες. Αντιμετωπίζει τη διχοτόμηση της χιλιετίας “Bad Bitch/Sad Girl” (ιστορία τόσο παλιά όσο ο χρόνος) γεμίζοντας τον τεράστιο συναισθηματικό χώρο μεταξύ. Το album ξεκινά με την κλήση κινδύνου “Morse Code” και ένα δείγμα της προτροπής του 1976 της Gabriel Hardeman Delegation “Until I Found the Lord (My Soul Couldn’t Rest)”, που την οδηγεί σε ένα μυϊκό έργο αυτοδιάθεσης, τραγουδώντας σε rap ρυθμό για το πώς απλά ξεπερνά το “απαίσιο”. Αυτό το εναρκτήριο ομότιτλο τραγούδι δημιουργεί ένα είδος διατριβής για το μεγαλύτερο μέρος του album: ότι, ακόμη και μέσα σε αμφιβολία για τον εαυτό της, έχει φορέσει, στο ρινγκ, μια πρωταθλήτρια βαρέων βαρών που αναζητά τη ζώνη.
Γνωρίζουμε ήδη ότι η αφοσίωση της SZA στη δουλειά της είναι ακούραστη—εν μέσω των δυστυχιών του κοινού με τη μακροχρόνια δισκογραφική της εταιρεία TDE και τον συνεργάτη της RCA, έγραψε εκατοντάδες τραγούδια για αυτό που έγινε “SOS”. Άσκηση σε αυτοσυγκράτηση. Ταυτόχρονα, το “SOS” είναι ένα ξεκάθαρο ντοκουμέντο του πόσο εκτενώς η SZA έχει ακονίσει τη σύνθεση των τραγουδιών της μετά το εξαιρετικό “CTRL”, πώς έχει γίνει ακόμα πιο απαιτητική στιχουργός και ευφάνταστη μουσικός. Ενώ τοποθετεί τον εαυτό της σταθερά στην παράδοση της R&B, είναι σθεναρά αδιάφορη για τα τροπάρια του είδους. Στο “SOS”, βάζει το πρόσωπό της σε ένα στιγμιαίο κλασικό “fuck you” νούμερο (“I Hate U”) δίπλα σε ένα άγριο rap single που θυμίζει τις μέρες δόξας των φυσικών mixtapes (“Smokin on my Ex Pack”) και, ίσως απίθανο , ένα τραγούδι country με pop-punk χορωδία για το σεξ εκδίκησης (“F2F”). Αυτό μερικές φορές μπορεί να φτάσει στη μέση – το “Ghost in the Machine”, η πολυαναμενόμενη συνεργασία της με τη Phoebe Bridgers, τους βρίσκει να αντικατοπτρίζουν η μία τα φωνητικά ηχόχρωμα της άλλης πάνω από glitch electronica με συνθετικές άρπες χάρη στους συχνούς συνεργάτες Rob Bisel και Carter Lang. Και το “Special”, ένα τραγούδι για τη σωματική δυσμορφία, ακούγεται σαν να έγραφε από μια περσόνα της Swift, à la το χαλαρό της “Joni”, αλλά έρχεται λίγο σαν σάντουιτς ανάμεσα σε μια συλλογή τραγουδιών όπου απεικονίζει πλούσια το ίδιο συναίσθημα.
Στο νανούρισμα “Kill Bill” που καταδιώκει δόλωμα και διακόπτει, καταθέτει το ρεφρέν βγάζοντας όλες τις πιο σκοτεινές της σκέψεις στη σελίδα με ένα ηλεκτρικό μπάσο που της κρατάει το χέρι. Το “Blind” μια χαλαρωτική, γεμάτη χορδές μπαλάντα που αρμόζει σε ένα ζώδιο του νερού. Το “Nobody Gets Me”, μια άλλη θυελλώδης ακουστική μπαλάντα που φέρνει στο νου το “Fade Into You” που μεταδόθηκε μέσω του ραδιοφώνου AM στο Νάσβιλ, προσφέρει ένα σαρκικό σενάριο.
Ενώ παρέχει αυτές τις γνώσεις, η SZA είναι στα πιο οικεία της, με μια σουίτα από τραγούδια μεσαίου τέμπο που ανεβάζουν τον ρυθμό με τη φωνητική και συναισθηματική της δυναμική. Τοποθετείται στη γενεαλογία του κλασικού R&B, όπως στην ανοιχτή μπαλάντα “Gone Girl”, ένα συγκινητικό τραγούδι χωρισμού πάνω από ένα ζεστό πιάνο της Ρόδου που δείχνει την καθαρότητα του φωνητικού της φάσματος. Το “Too Late” αντλεί ηχητικά από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 η Janet Jackson και αναρωτιέται αν ο χωρισμός ήταν η λάθος κίνηση, ενώ το “Far” αναιρεί αυτή τη σκέψη. Και στο “Snooze”, ένα τραγούδι παραγωγής του Babyface τόσο ριζωμένο στα κλασικά που το outro ξεθωριάζει παρά τελειώνει, θυμάται το αποτρόπαιο συναίσθημα του να είσαι ερωτευμένος πριν μπει κρυφά σε ένα παράρτημα που αλλάζει τον τόνο.
Art Cover:
