skip to Main Content

Νέο Album | Yard Act – The Overload

  • Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Ιανουαρίου 2022
  • Εταιρεία: Island, Zen F.C.
  • Παραγωγή: Ali Chant
  • Μορφή: CD, Digital Release
  • Singles από το “The Overload”:
  1. “The Overload” Kυκλοφόρησε: 7 Σεπτεμβρίου 2021
  2. “Land of the Blind” Kυκλοφόρησε: 28 Οκτωβρίου 2021
  3. “Payday” Kυκλοφόρησε: 23 Νοεμβρίου 2021
  4. “Rich” Kυκλοφόρησε: 7 Ιανουαρίου 2022
  5. “Pour Another” Kυκλοφόρησε: 21 Ιανουαρίου 2022

Το “The Overload” είναι το ντεμπούτο studio album του βρετανικού rock συγκροτήματος, Yard Act. Το “The Overload” έλαβε ευρεία και ταχεία αποδοχή από τους κριτικούς κατά την κυκλοφορία του. Στον ιστότοπο συγκέντρωσης κριτικών, το Metacritic, το album έχει μέση βαθμολογία 86 στα 100, υποδηλώνοντας “καθολική αναγνώριση” με βάση 14 κριτικές. Επιπλέον, στο AnyDecentMusic, το album έχει βαθμολογία 8,0 στα 10 ενώ οι Yard Act είναι η μπάντα που το Rolling Stone χαρακτήρισε ότι το 2022 θα είναι η χρονιά της.

Η λαχταριστή και αξέχαστη άποψη του συγκροτήματος από το Leeds για το post-punk της εποχής του Brexit έχει το χιούμορ, τη στιλπνότητα και την αφήγηση της κλασικής Britpop.

Είναι δύσκολο να αντισταθείς σε όλα αυτά τα groups που διοχετεύουν την ιστορία του post-punk για να μεταφέρουν την ένταση μιας διαλυμένης Βρετανίας, ενώ παράλληλα κάνουν “θορυβώδη” πολιτική μουσική που είναι ταυτόχρονα αρκετά ασφαλής για τα soundtracks του Edgar Wright και της FIFA. Αλλά πόσα από αυτά τα συγκροτήματα γνώρισαν τον Cillian Murphy στα γυρίσματα του “Peaky Blinders” χρόνια πριν κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους; Σε έναν γεμάτο κόσμο, το supergroup των James Smith (Post War Glamour Girls), Ryan Needham (Menace Beach), Sam Shjipstone και Jay Russell, μοιάζει λίγο πιο κομψό και πιο μοντέρνο από τον ανταγωνισμό.

Με τη δύναμη του “Dark Days EP” του 2021 -το οποίο, ένα χρόνο αργότερα, ακούγεται σαν ένα concept album τύπου: «Remember when Johnny Marr was in Modest Mouse?»-, οι Yard Act υπέγραψαν με την Island και κάπως έτσι ο Elton John έσπευσε να δηλώσει θαυμαστής τους. Το ίδιο έκανε και ο αξιόλογος μελετητής του post-punk Ed Sheeran. Ο Smith, ένας frontperson που εκτιμά μια καλή αφήγηση, σε συνεντεύξεις του, φαίνεται να ενθαρρύνει τις συγκρίσεις με την Britpop μόνο και μόνο για να μπορεί να γελάσει μέσα στα μούτρα τους. Πώς σου φαίνεται ότι έχει το ίδιο επίθετο με τον Mark E. Smith;

Αλλά σε διάρκεια 37 λεπτών, το “The Overload” καταφέρνει και κερδίζει τη διαφημιστική εκστρατεία του. Είναι ένα σίγουρα επιτυχημένο ντεμπούτο LP από ένα νεανικό συγκρότημα που εκμεταλλεύεται τη στιγμή του και κόβει την ένταση με γέλιο. Σαφώς στοχεύουν σε κάτι μεγάλο. Η φιλοδοξία δεν λειτουργεί πάντα, και η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα εκτεταμένο σύμπαν γύρω από τους Yard Act αποφέρει ανάμεικτα αποτελέσματα. Αλλά είναι εύκολο να ριζώσεις σ’ ένα συγκρότημα του οποίου η αποτυχία να γράψει ένα νέο “Common People” απλά τους μετατοπίζει πιο κοντά στο “Darts of Pleasure”.

O Smith (που πιστώνεται με το 50% της σύνθεσης τραγουδιών, μαζί με τον Needham και τον Shjipstone) και ο παραγωγός Ali Chant (PJ Harvey, Perfume Genius, Algiers) απορρίπτουν την οργή του συγκροτήματος για να κάνουν χώρο στον Smith να ερμηνεύσει ένα κλασικό post-punk αρχέτυπο: απελπισμένος, φορώντας πανωφόρι με συνθήματα που κοροϊδεύει τους συνομηλίκους του και χρησιμοποιεί κάθε μορφής προνόμιο για να επιτεθεί στα προνόμια. Είναι αρκετά μορφωμένος για να ξεκινήσει μια εξέγερση και αρκετά νέος για να υποστηρίξει μια εξέγερση. Ό,τι χάνουμε σε ταχύτητα, το κερδίζουμε σε διαύγεια.

Ο Smith άφησε να εννοηθεί ότι οι παράξενοι χαρακτήρες του επαναλαμβάνονται σε διαφορετικά τραγούδια του δίσκου. Στο «The Incident», υποδύεται έναν απατεώνα και περνάει υπέροχα στο “Rich”, επιλέγοντας να υποδυθεί έναν αντικαπιταλιστή που μπαίνει σε κάποιο κεφάλαιο και αλλάζει αμέσως την αφήγηση για να δικαιολογήσει τη δική του πρόοδο.

Η καλύτερη στιγμή του “Τhe Overload” μπορεί να είναι η πιο συγκρατημένη του στιγμή. To «Tall Poppies» κάνει zoom σε έναν χωριάτη: έναν πολλά υποσχόμενο και όμορφο αρχηγό ποδοσφαίρου που, για αδιευκρίνιστους λόγους, δεν φεύγει ποτέ από το σπίτι και ανταλλάσσει τα αθλητικά του δώρα για μια καριέρα στο real estate. Έρχεται μια προαγωγή, μια υποθήκη, ένας γάμος, ένας σκύλος, παιδιά και ένα εξοχικό στην Costa del Sol. Μπορεί ακόμα να παίζει ποδόσφαιρο (ξέρει ότι το έχει ακόμα) και η πόλη του έχει τώρα ένα αυθεντικό ιταλικό εστιατόριο. Οι στίχοι μεταφέρουν έναν χαρούμενο συμβιβασμό. Η μουσική υποδηλώνει ανησυχία, που γίνεται όλο και πιο χαλαρή και πιο ανήσυχη καθώς ο ποδοσφαιριστής προχωρά σε συμβουλές γάμου, εγγόνια και ένα όλο και πιο τρομακτικό συναίσθημα: Όλο το χωριό έρχεται στην κηδεία του. Στη συνέχεια ο Smith αποκαλύπτει ότι είναι φίλος του αείμνηστου ποδοσφαιριστή, βλέποντας τη ζωή του νεκρού με ένα και μόνο ερώτημα: Είναι ο στόχος να ζήσουμε έτσι ώστε αφού πεθάνουμε, κανείς δεν μιλάει άσχημα για εμάς; Είναι καλύτερο να ζούμε μια μικρή αλλά ασφαλή ζωή που εμπλέκεται στις κοινότητές μας ή να ζούμε μεγάλα και με συνεχή επίγνωση της ασημαντότητάς μας; Έχει σημασία;

Η επιτυχία του “Tall Poppies” -και των άλλων highligts στο “The Overload”– είναι ότι εναπόκειται στον ακροατή να αποφασίσει εάν αυτοί οι χαρακτήρες είναι θλιβεροί και δεν ανταποκρίνονται πλήρως στις δυνατότητές τους ή αξιοπρεπή ανθρώπινα όντα που νιώθουν ευγνωμοσύνη για τις μικρές τους υπάρξεις.

Art Cover:

Playlist

Back To Top