Dance with Invisible Partners: Ένα μουσικό ταξίδι στο φως… που δεν βλέπουμε!
Υπάρχουν συγκροτήματα που απλώς δημιουργούν μουσική και άλλα που σε παρασύρουν σε ολόκληρους κόσμους. Οι Dance with Invisible Partners ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία. Με επιρροές που εκτείνονται από την κλασική μουσική μέχρι το ρεμπέτικο, και με φιλοσοφία που απορρίπτει τον “βαρετό ορθολογισμό” της Δύσης, το συγκρότημα χτίζει ήχους που λειτουργούν σαν υαλοκαθαριστήρες στη σκόνη της σύγχρονης πραγματικότητας.
Με το νέο τους άλμπουμ, “NAGASAKI”, που γεννήθηκε μέσα σε έναν ουρανοξύστη στο Τόκιο κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα, οι DwIP μας παραδίδουν έναν δίσκο πιο «ζωντανό» από ποτέ. Ένα άλμπουμ που κουβαλάει την αίσθηση του χορού, του σκοταδιού και μιας ακατανίκητης ανάγκης να νιώσουμε τη μουσική στο σώμα μας.
Σε αυτή τη συνέντευξη, μας μιλούν για την έμπνευση πίσω από το “NAGASAKI”, την αγαπημένη τους live εμπειρία, τις συνεργασίες των ονείρων τους και, φυσικά, το μότο ζωής που τους καθοδηγεί. Αν θέλετε να ανακαλύψετε ένα συγκρότημα που δεν ακολουθεί κανόνες αλλά δημιουργεί τους δικούς του, αυτή η συνέντευξη είναι για εσάς.
Το νέο σας album, “NAGASAKI”, κυκλοφόρησε στις 9 Ιανουαρίου. Τι σημαίνει αυτή η κυκλοφορία για εσάς;
Αυτό είναι ένα album ορόσημο για τους DwIP. Σε αντίθεση με τα δυο προηγούμενα albums που τα έκανα μόνος μου σε ένα καφενείο στην Αμοργό και στο υπόγειο μου στο lockdown αντίστοιχα, αυτό είναι ένα album που ηχογραφήσαμε ως μπάντα, ως κουιντέτο, κομμάτια που είχαμε παίξει, δοκιμάσει, αλλάξει, πολλές φορές ζωντανά και σε πρόβες. Είναι ένα album πιο «ζωντανό».
Ποιο ήταν το βασικό concept πίσω από το “NAGASAKI”; Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία ή συναίσθημα που θέλατε να αποτυπώσετε;
Το album γράφτηκε κατά κύριο λόγο σε ένα ουρανοξύστη στο Τόκυο στη διάρκεια ενός τυφώνα. Θυμάμαι να πίνω σάκε και να χαζεύω την εικόνα αποκάλυψης στους δρόμους του Τόκυο. Μετά ήρθε η πανδημία, μερικοί ακόμα πόλεμοι, η εξωφρενική δύναμη της ακροδεξιάς. Το album είναι – για εμάς τουλάχιστον – ένας υαλοκαθαριστήρας στη σκόνη της ασχήμιας και της βίας της ανθρωπότητας.
Πώς ήταν η διαδικασία δημιουργίας του “NAGASAKI” σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές σας;
Εγώ έγραψα πάλι μουσική και στίχους και έκανα προ-παραγωγή. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι πως έφτιαξε όλο το κομμάτι των τυμπάνων ο Δημήτρης Κατέβας – και το γράψαμε στο στούντιο του, το στούντιο των One Hour Before the Trip, ο Νίκος Καραδοσίδης έβαλε μαγικές ιδέες στα πλήκτρα, ο Θανάσης Δημακόπουλος έφτιαξε και έγραψε τις μπασογραμμές με το νου του στο χορό και για πρώτη φορά γράψαμε φωνητικά με την Αγνή Ζαχαρή – που μας αρέσουν τόσο πολύ που μάλλον δεν έχει νόημα να ξανατραγουδήσω σε δίσκο. Από εκεί και πέρα, όπως πάντα φάγαμε δεκάδες ώρες με τον callmelazy να κυνηγάμε τις συχνότητες και για πρώτη φορά μιξάραμε δύο κομμάτια σε Dolby Atmos με τον Πάτροκλο Μαυρομάτη στο LivingRoomStudios. Όποιος έχει τη δυνατότητα να τα ακούσει σε τέτοιο σύστημα, πχ από το Apple Music ή το Tidal θα «μπει μέσα» στη μουσική.
Το όνομά σας, Dance with Invisible Partners, είναι ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό. Τι σημαίνει για εσάς;
Ο Rembrandt στα έργα του δόξαζε μια άλλη μορφή όρασης – αυτή που βασίζεται στην ενδοσκόπηση και τη φαντασία, παρά στο ορατό φως. Υπάρχει άπειρο φως που δε βλέπουμε. Εμείς προτιμούμε να το ακούμε.
Ποιες είναι οι βασικές σας επιρροές, τόσο μουσικά όσο και σε επίπεδο αισθητικής ή φιλοσοφίας;
Η μουσική είναι αιώνια – ξεκινάει από τον πρώτο κραδασμό του σύμπαντος και καταλήγει πάλι εκεί. Ακούμε από προκλασσική μουσική μέχρι ρεμπέτικα, τζαζ, πανκ και ινδική μουσική. Ο Μπαχ τα μάζεψε όλα και τα εξάντλησε και μετά οι υπόλοιποι κάνουμε cover songs. Αισθητικά εμένα με μαγεύει ο 20ος αιώνας – από το ντάντα έως τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό ας πούμε. Φιλοσοφικά πετάω τη δυτική σκέψη με τον βαρετό σε βαθμό χασμουρητού ορθολογισμό (τουλάχιστον τα ρομπότ θα το κάνουν και σωστά) και κρατάω του ανατολίτες μυστικιστές που άκουσαν το πρωταρχικό και το ανεπαίσθητο ‘κρακ’ και είδαν μέσα από αυτό.
Αν έπρεπε να περιγράψετε τη μουσική σας σε κάποιον που δεν σας έχει ακούσει ποτέ, πώς θα το κάνατε;
Με μία κιθάρα και ένα μονοφωνικό synthesizer.
Πώς προσεγγίζετε τη σύνθεση και την παραγωγή της μουσικής σας; Είναι μια συλλογική διαδικασία;
Πλέον ναι. Πάει πιο αργά αλλά είναι πολύ πιο ενδιαφέρον.
Ποια είναι η πιο αξέχαστη live εμπειρία που είχατε ως μπάντα;
Τρελαινόμαστε να παίζουμε στη Θεσσαλονίκη. Νομίζω το πρώτο μας live εκεί, στο «Γιαπί», όπου βγήκαμε μετά τη 1.00 – Central Thessaloniki Time – και ήταν ήδη το κοινό πολύ up. Χορός χορός χορός και σκοτάδι.
Αν σας δινόταν η ευκαιρία να συνεργαστείτε με κάποιον καλλιτέχνη, ποιος θα ήταν αυτός και γιατί;
Με τον Roger Waters – μου έρχεται αβίαστα. Και για πιο κοντινά με το Θανάση Παπακωνσταντίνου σε κάτι πολύ πειραγμένο.
Πιστεύετε ότι η σύγχρονη μουσική βιομηχανία είναι πιο φιλική προς ανεξάρτητους καλλιτέχνες ή υπάρχουν ακόμα σημαντικές προκλήσεις;
Δεν υπάρχει καμία φιλικότητα στη μουσική βιομηχανία, ειδικά αν δεν έχεις με κάποιο τρόπο 1 εκατομμύριο followers. Ευτυχώς υπάρχουν κάποιοι ανεξάρτητοι τρελοί οι οποίοι κάνουν σοβαρή δουλειά και αναδεικνύουν πράγματα που δε θα άκουγε ποτέ ένας μέσος χρήστης του spotify. Γενικά είναι πιο εύκολο και οικονομικότερο να θέσεις σε τροχιά δορυφόρο από το να είσαι ανεξάρτητος καλλιτέχνης.
Τι θα θέλατε να μείνει ως αποτύπωμα από τη μουσική σας σε βάθος χρόνου;
Θα ήθελα να ακούνε ένα δίσκο ολόκληρο, άνθρωποι όταν κάνουν αγκαλιές γυμνοί
Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι σας μετά το “NAGASAKI”;
Όσο περισσότερα live μπορούμε και γρήγορα πάλι στούντιο
Ποιο είναι το μότο σας στη ζωή;
Ζω από θαύμα!
Συνέντευξη: Ηλέκτρα Λήμνιου
