Η Idra Kayne είναι μία γυναίκα γεμάτη χαρά και γεμάτη ιδέες. Δεν φοβάται να πει τα πράγματα “έξω από τα δόντια”, ενώ θα προτιμήσει την ειλικρίνεια και τις πράξεις από τα ωραία λόγια. Σε συνδυασμό με όλα αυτά είναι μία καλλιτέχνης, που αγαπά τη μουσική και το θέατρο. Η καθαρή φωνή της είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά της κι όπως η ίδια ισχυρίζεται, μέχρι πρότινος προτιμούσε να τραγουδάει για ζητήματα καρδιάς. Μέχρι που ήρθε το “Fairytale” στη ζωή της και την “απελευθέρωσε”.
Η ίδια δεν θα φορέσει ποτέ τη μάσκα του ανθρώπου που έχει ακούσει ρατσιστικούς σχολιασμούς. Θα είναι πάντα μία μαχήτρια που βασικός της στόχος είναι η εξέλιξη. Ασταμάτητη και δημιουργική, η Idra πρόκειται να γίνει μέλος μίας τηλεοπτικής σειράς με πολύ γέλιο, αλλά θα συμμετέχει και σε τρεις θεατρικές παραστάσεις. Αλλά όλα αυτά, ας την αφήσουμε να μας τα πει η ίδια.
Το 2024 μέχρι στιγμής είναι γεμάτο για την Idra. Μία φωτογράφιση αλά Janet Jackson την έβαλε στο επίκεντρο με πολλές θετικές κριτικές. Ποια είναι η δική της οπτική για αυτό το project; Ανάμεσα σε άλλα, η Idra μας μιλάει για την παιδική της ηλικία, καταρρίπτοντας τις υποψίες μας για το πώς αυτή ήταν. Τέλος, αναφέρεται στα επόμενα, δισκογραφικά της σχέδια κι εμείς σας εγγυόμαστε πως θα διαβάσεις μία πολύ απολαυστική συνέντευξη.
“Πάρτε το”
Πρόσφατα σε απολαύσαμε ως guest στο “Masterclass” του μεγάλου Desmond Child, που ερμήνευσες το “Angel” των Aerosmith μαζί του. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Κοίτα, όταν με πρωτοέγινε το τηλεφώνημα και μου είπαν πως “θα γίνει αυτό το masterclass και σε έχουμε προτείνει και στείλε κάποια link να σε ακούσει” και στην αρχή δεν το είχα πολύ-συνειδητοποιήσει, λες τώρα αποκλείεται δεν παίζει να γίνει. Όταν όμως μου είπαν “okayπροχωράμε”, εντάξει ένιωσα ακραίο ενθουσιασμό μαζί με ακραίο πανικό, γιατί λες τώρα εγώ θα τραγουδήσω μαζί με έναν άνθρωπο που θαυμάζω από πάντα, από όταν έμαθα το όνομα αυτό. Σαφώς ήξερα την πορεία του και πριν από δύο χρόνια ήμουνα στη συναυλία του στο Ηρώδειο και ήμουνα σαν παιδάκι, έλεγα δεν το πιστεύω ότι έχει γράψει όλα αυτά και τι ζωή έχει κάνει. Νομίζω ότι ο πανικός μου έφυγε μετά το masterclass,ωστόσο η εμπειρία του να τραγουδάς δίπλα του δεν υπάρχει.
Δεν το συζητώ πως γενικά σαν άνθρωπος έχει ένα εκτόπισμα, έχει μία ενέργεια χωρίς να σου πει τίποτα. Μόνο που είσαι στον ίδιο χώρο ή πάνω στο ίδιο stage με αυτό τον άνθρωπο είναι σοκαριστικό!
Τον περασμένο Μάρτιο έδωσες εικόνα σε μια σκέψη που είχαμε όλοι μας για εσένα. Αναφέρομαι στην ομοιότητα σου με τη Janet Jackson και τη φωτογράφιση που έκανες. Πως έγινε η σύλληψη της ιδέας και πως νιώθεις εσύ με το αποτέλεσμα;
Κοίτα όλη μου τη ζωή μου λένε ότι μοιάζω με τηJanet όπως και στην Queen Latifah. Τα τελευταία χρόνια έχω αρχίσει να βλέπω το “Queen Latifah”. Δεν μπορούσα να καταλάβω την ομοιότητα αυτή πιο πριν.
Προσωπικά βλέπω περισσότερο την ομοιότητα με τη Janet.
Το “Janet” ωστόσο το ένιωθα. Μιλώντας για ένα προσωπικό μου βίωμα ως μία κοπέλα πληθωρική, με τις καμπύλες μου, έχω καταπιεί πάρα πολύ κόμπλεξ και hate σχετικά με το σώμα μου και επειδή τα τελευταία τρία χρόνια βιώνω μία αναγέννηση και αποδέχομαι τον εαυτό μου περισσότερο και τον αγαπώ, σκεφτόμουν αυτή τη φωτογράφηση της Janet -που είναι iconic από τότε που την έκανε- και κατάλαβα ότι πρέπει να καταπολεμήσω πάρα πολλά κόμπλεξ κάνοντας τη φωτογράφηση αυτή. Όπως όλες οι γυναίκες θέλουμε να είμαστε θελκτικές και οι περισσότερες θέλω να πιστεύω βαθιά μέσα μας αισθανόμαστε πάρα πολύ σέξι και πολύ ωραίες και επειδή με τόσο σχολιασμό και καταπίεση κοινωνική, οικογενειακή όπως θες πες τη είπα “να σου πω κάτι, χέστηκα, θέλω να κάνω μία φωτογράφηση που να νιώθω εγώ -συγγνώμη τώρα για τη λέξη που θα πω- μούνοβλα και ναι θα το κάνω αυτό”. Βρήκα ένα φίλο μου που δεν θα είχα πρόβλημα να πιάσει το στήθος μου και το αποφάσισα. Έγινε στα πλαίσια της προσωπικής μου εξέλιξης, αποδοχής του εαυτού μου μαζί και με “rebranding”. Βασικά ότι τώρα βρίσκω τον εαυτό μου και μου επιτρέπω να τον βγάλω έξω 100% και με την κοιλίτσα μου και με το στήθος μου όπως είναι, όπως εγώ γουστάρω και αφού μου λέτε τόσο καιρό ότι μοιάζω με την Janet Jackson, πάρτε το. To 2018 νομίζω είχε προηγηθεί μια παρόμοια φωτογράφηση όταν ένας φίλος μου και πολύ καλός φωτογράφος, ο Χρόνης Περράκης, είχε κάνει μία έκθεση που την έλεγε “Covers” και είχε καλέσει διάφορους καλλιτέχνες να αναπαραστήσουμε κάποιο παλιό εξώφυλλο δίσκου. Ο Χρόνης με είχε φωτογραφήσει ξανά ως Janet Jackson και εμπνεύστηκα στην πορεία τη φωτογράφηση που είδατε.
Όχι στο ίδιο cover να υποθέσω.
Όχι, σε άλλου δίσκου.
Εάν σε παρακολουθήσει κάποιος μέσω των social media, θα διαπιστώσει ότι είσαι ένας άνθρωπος που τα λέει όλα “έξω από τα δόντια”. Σπάνια πετυχαίνουμε καλλιτέχνη να τοποθετείται με ουσία κι επιχειρήματα στα πράγματα και σε μόνιμη κυρίως βάση. Έχει επηρεάσει καθόλου αυτή σου η στάση την επαγγελματική σου πορεία;
Χμ δε νομίζω, προς το παρόν. Νομίζω ότι βοηθάει το ότι δεν κινούμαι σε πάρα πολύ mainstream χώρο, εγώ θεωρώ βέβαια ότι η μουσική που κάνουμε είναι super mainstream, απλά για την Ελλάδα θεωρείται και καλά κάπως underground που… δεν μου έχει δημιουργήσει θέμα, αλλά και να μου δημιουργούσε θέμα, αισθάνομαι ότι έχω πολύ έντονο το αίσθημα του δικαίου και αυτά που λέω, δεν είναι παραλογισμοί ή τίποτα ακρότητες, και μ’ αρέσει πλέον. Για να ξαναέρθω στο θέμα, θα σου πω ότι όσο μεγαλώνω, βιώνω πολύ έντονη την ανάγκη να ξεκινάω τις άβολες συζητήσεις, γιατί όλοι νιώθουμε άβολα με κάποια θέματα. Λίγο να μην τα πιάσουμε και λίγο να μην τα σχολιάσουμε και λες κάπου “εντάξει sorry κιόλας, σε αυτή τη ζωή θέλω να αφήσω και ένα αποτύπωμα ορθό”. Ότι δηλαδή ήμουν ένας λογικός δίκαιος άνθρωπος. Αν και δεν είμαι καμιά σούπερ μαχητική που θα κατέβει στους δρόμους, αλλά από τη στιγμή που έχουμε βήμα κάποια πράγματα θα πρέπει να τα αναφέρουμε και να τα σχολιάζουμε. Τώρα, καταλαβαίνω ότι πολλοί ενοχλούνται και ότι δεν είμαι ιδιαίτερα συμπαθής σε πολύ κόσμο αλλά…χέστηκα.
Εντάξει είναι και όλο αυτό το θέμα με το politically correct που κρίνονται λέξεις ως «μη σωστές/αποδεκτές» και νομίζω έχει μπερδέψει αρκετά τον κόσμο στο πώς να εκφράζεται.
Κοίτα στα πλαίσια τώρα του politicallycorrect καταλαβαίνω το πόσο πιέζεται ο κόσμος γενικότερα, γιατί όπως λέει και η ψυχοθεραπεύτριά μου, όταν είσαι σε φάση “αλλαγής πίστας”, εκεί είναι το μεγαλύτερο ζόρι. Από τη μία καταλαβαίνω ότι ίσως το βιώνουμε λίγο ως “too much”, αλλά από την άλλη, εντάξει ρε παιδιά, δεν είπαμε ότι θα πατήσουμε το κουμπί και όλα θα αλλάξουν και όλοι θα μιλάμε σωστά και δεν θα πούμε και κάτι λάθος. Απλά να μην υπάρχει τόσος θυμός και από τις δύο πλευρές, δηλαδή αυτός που θα κάνει το λάθος θα πρέπει να ακούσει το ότι ξέρεις τι δεν το λέμε πια αυτό, αλλά και ο άλλος του πει ότι “ξέρεις, δεν το λέμε πια αυτό” κι όχι με μια μπουνιά στη μούρη.
Προσωπικά, πέρασα τη φάση που ένιωθα περίεργα και με ενοχλούσε το τόσο πολύ “politically correct”, αλλά είναι και κάποια πράγματα που και εμένα με έχει σώσει το ότι υπάρχει το politically correct. Οπότε είμαι της άποψης ότι παιδιά δεν χρειάζεται τόσος θυμός.
Στην ουσία δεν είναι το πώς θα αλλάξουμε κάποιες λέξεις και αν θα τις καταργήσουμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε στην κανονική ζωή. Θα σου πω για ένα θέμα που αγγίζει εμένα που έχω κουραστεί να λέω πάρα πολλά χρόνια τώρα, ότι δεν λέμε πια τη λέξη “έγχρωμος”, έγχρωμες είναι οι τηλεοράσεις. Λέμε κανονικά τι λέξη “μαύρος”, γιατί έχουμε δαιμονοποιήσει τη λέξη μαύρος. Μαύρο θα πεις έναν άνθρωπο δεν θα τον πεις έγχρωμο. Πολλοί άνθρωποι μπερδεύονται σε αυτό. Το καταλαβαίνω γιατί δεν τους είναι οικείο, αλλά θα το πω όμορφα ότι αυτός ο όρος δεν είναι δόκιμος και πάμε παρακάτω. Το να χρησιμοποιεί κάποιος τη λέξη “έγχρωμος” αλλά στην προσωπική του ζωή με το που θα τον εκνευρίσει κάποιος άλλου χρώματος θα γυρίσει και θα τον βρίσει ή θα τον πει “αράπη” ας πούμε, δεν μου λέει κάτι. Το ότι μπορεί σε ένα γραπτό του να γράφει οι “μαύροι” ή οι “αφροέλληνες”, αλλά ο ίδιος να θεωρεί ότι είναι κατώτερα όντα και αναφέρομαι τώρα σ’ ένα θέμα που αγγίζει εμένα. Μπορεί κάποιος να χρησιμοποιεί πλέον σωστά τον όρο “αναπηρικό αμαξίδιο” και όχι “καροτσάκι”, αλλά θα είναι ο ίδιος που δεν θα κάνει τίποτα για να αλλάξει κάτι στην καθημερινότητα ενός ανθρώπου με αναπηρία ή τους ανθρώπους με αναπηρία τους θεωρεί κατώτερους και προβληματικούς, ε εντάξει τότε έχουμε χάσει την μπάλα κάπου εκεί. Είμαστε τόσο πολύ των τύπων και του να τα λέμε σωστά, αλλά το θέμα είναι να τα κάνουμε και λίγο σωστά.
Μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως είσαι σε δημιουργικό οργασμό όλο το 2023-24 -τουλάχιστον-. Έχεις υπάρξει ερμηνεύτρια, ηθοποιός, ραδιοφωνική παραγωγός. Πώς είναι μία τυπική σου ημέρα;
Μία τυπική μου μέρα είναι τόσο κουραστική και τόσο γεμάτη ταυτόχρονα με την καλή έννοια. Δηλαδή είμαι πάρα πολύ χαρούμενη με όλα αυτά που κάνω και με όλα αυτά που μου συμβαίνουν και που έχουν έρθει κάποια πράγματα, αβίαστα, αλλά παιδιά δεν φτάνει το 24ωρο, αλήθεια. Δεν φτάνει, δεν γίνεται, πρέπει να βάλουμε παραπάνω ώρες, να το κάνουμε 36 για να βγαίνουν και ώρες ύπνου.
Το κλασικό είναι ότι κάτι θα έχω το πρωί. Μπορεί να πρέπει να ξυπνήσω, να ασχοληθώ με το σκυλί μου, μπορεί να έχω κάποια μεταγλώττιση, μπορεί να έχω κάποια πρόβα, μπορεί να έχω κάποιο ραντεβού, μπορεί να έχω κάτι απλό όπως να πάω σουπερμάρκετ, τέτοια. Το μεσημέρι πάντα είναι που πρέπει να πάω στο ραδιόφωνο να κάνω εκπομπή και μετά μπορεί να έχω κάποιο live. Το χειμώνα που μας πέρασε ήμουν σε μια παιδική παράσταση τα πρωινά και παίζαμε σε σχολεία. Έτσι ξύπναγα και πήγαινα να κάνω παράσταση και μετά συνέχιζε η μέρα. Από την άλλη, όταν σου έρχονται πολλά πράγματα που θες, που συνδυάζουν και το βιοποριστικό -γιατί μην γελιόμαστε, η τέχνη δεν πληρώνει και πολύ καλά στην Ελλάδα-, αισθάνομαι πολύ τυχερή και πολύ ευλογημένη που τα 800 πράγματα που πρέπει να κάνω, είναι τουλάχιστον πράγματα που θέλω. Δεν είμαι αναγκασμένη πλέον να κάνω και κάποια άλλη δουλειά που δεν με εκφράζει καθόλου, που το έχω κάνει για πάρα πολλά χρόνια για να βιοποριστώ για να μπορώ να στηρίξω τις υπόλοιπες δραστηριότητες που γουστάρω. Νομίζω πως οποιοσδήποτε κάνει κάτι πέρα από το συμβατικό, πρέπει να κάνει και κάτι άλλο για να αντέξει στην Ελλάδα. Δεν γίνεται αλλιώς.
Επίσης περιμέναμε να σε δούμε και στην ταινία «Γάμος αλά ελληνικά 3». Τι έγινε με τη σκηνή σου στην ταινία;
Η σκηνή μου κόπηκε, αλλά δεν πειράζει, εγώ την έπαιξα. Επειδή εγώ δεν κατάφερα ποτέ να δω την ταινία νομίζω κρατήσαν μόνο κάποιο ηχητικό από τη σκηνή. Κάποια λόγια τέλος πάντων που είχα γράψει και στο studio, αλλά δεν πειράζει. Γύρισα μια σκηνή με την Νία Βαρντάλος. Μπορεί εσείς να μην την είδατε γιατί κόπηκε στο μοντάζ, όμως εγώ την έχω για πάντα στην καρδούλα μου. Επίσης, από όλο αυτό κρατάω ότι έστειλα ένα self tape και με διάλεξε η ίδια η Βαρντάλος. Η σκηνή μου ήτανε με την Νία Βαρντάλος, μου έκανε ένα πολύ ωραίο δώρο όταν την ξανασυνάντησα, ήταν πάρα πολύ ευχάριστη και εννοώ είναι πάρα πολύ γλυκός άνθρωπος που δεν το κάνει για να το κάνει δηλαδή. Μετά όταν την είδα σχεδόν ένα χρόνο μετά τα γυρίσματα, ήρθε με χαιρέτησε και θυμότανε ποια είμαι. Ήμουν άτυχη που κόπηκε η σκηνή μου, αλλά πληρώθηκα κανονικά και έμεινα πολύ ικανοποιημένη από όλο αυτό.
Η αγάπη σου για τη μουσική είναι εμφανής, όπως κι η επιθυμία σου για επικοινωνία με τον κόσμο. Είσαι η κλασσική περίπτωση ανθρώπου, που ήθελε να τραγουδάει και να δίνει αυτοσχέδιες παραστάσεις σε κόσμο από μικρή; Πως θυμάσαι τον εαυτό σου σε μικρή ηλικία;
Σε πληροφορώ πως ήμουν το ακριβώς αντίθετο, γιατί ήμουν ένα πάρα πολύ ντροπαλό παιδί. Ωστόσο πάντα ήξερα ότι θέλω να ασχοληθώ με την τέχνη είτε με τη μουσική, είτε με το θέατρο είτε και με τα δύο μαζί. Δεν ήμουν ποτέ το παιδάκι που στα οικογενειακά τραπέζια θα έκαναshow. Μια κλασική ιστορία που μου λέγανε πάντα οι γονείς μου όταν ήμουν τριών χρονών είναι όταν μου είχαν κάνει δώρο αυτά τα παιδικά πιανάκια, τους φώναξα κάποια στιγμή στο σαλόνι κι έκατσα τους έπαιξα κάτι αρλούμπες. Δεν έπαιζα πιάνο προφανώς και στο τέλος έκανα μια υπόκλιση. Αυτό είναι όλο το σκηνικό που θυμούνται. Μετά στο σπίτι μιας οικογενειακής φίλης που είχα βρεθεί με κάτι άλλες φίλες μου και ξαδέρφια και πήγαμε στην ντουλάπα της, ντυθήκαμε και κάναμε ένα σκετσάκι. Γενικά νομίζω ότι όλοι σοκαρίστηκαν όταν στα 18 τους είπα ότι δε θέλω να δώσω στις πανελλήνιες κι ότι θέλω να γίνω τραγουδίστρια. Οι δικοί μου είπαν “τι λέει το παιδί; είναι καλά;” Ωστόσο, νομίζω περισσότερο σοκάρονται οι συμμαθητές μου από το σχολείο, γιατί δεν ήμουν το παιδί που ήταν στο15ταμελές, ούτε καν στο προεδρείο της τάξης. Όποτε έβαζα υποψηφιότητα έβγαινα πάντα ταμίας. Πώς νόμιζαν ότι εγώ τα πάω καλάμε τα οικονομικά, που δεν τα έχω πάει καθόλου καλά στη ζωή μου μέχρι τώρα, ένας Θεός ξέρει. Πρόσφατα σε ένα live που ήμουν και που είχε διερμηνεία σε νοηματική, η μία διερμηνέας ήταν συμμαθήτρια μου από το γυμνάσιο και μετά την συναυλία έρχεται και μου λέει “ρε ήταν στο κοινό και μία άλλη από το σχολείο μας και μου είπε πως δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι είσαι εσύ. Δεν σε θυμάται καν στο σχολείο. Ήμουν πάρα πολύ “ταπεινό χαμομηλάκι” παρόλο που ήμουν το μόνο μαύρο παιδί στο σχολείο και θα έπρεπε έστω κάποιος από αυτό και μόνο να με θυμάται.
Στο παρελθόν έχεις μιλήσει και για περιστατικά bullying που έχεις δεχτεί.
Όλοι έχουμε υποστεί bullying στη ζωή μας, όλοι ανεξαιρέτως. Εγώ δυστυχώς στα 90s σαν ένα μαύρο παιδί από μία μεικτή οικογένεια που δεν ήταν σύνηθες γενικά στην Ελλάδα, έχω δεχθεί πάρα πολλά ρατσιστικά σχόλια. Δεν είναι ότι δεν ήθελα να πάω στο σχολείο, αλλά ήξερα ότι εκεί υπήρχαν πέντε μαλάκες που μου έλεγαν πέντε συγκεκριμένα πράγματα τα οποία δεν μπορούσα να τα παλέψω. Ωστόσο δεν ήμουν ποτέ το παιδί που θα απαντούσε κάτι πίσω, ούτε που μοιραζόταν τέτοια πράγματα. Δηλαδή πρέπει να φτάσει πολύ στο απροχώρητο κάτι για να το μοιραστώ με τους γονείς μου. Το κατάπινα και πορευόμουν. Νομίζω από εκεί πηγάζει και όλη η συστολή που είχα σαν παιδί. Ειδικά όταν είμαστε μικροί, θέλουμε να ανήκουμε στο κοινωνικό σύνολο, αλλά και να είμαστε και λίγο απαρατήρητοι. Εγώ λόγω εμφάνισης δεν γινόταν να το έχω αυτό, οπότε δεν ήθελα να ενοχλώ σε αντίθεση με τώρα που μου αρέσει πάρα πολύ να ενοχλώ, γιατί όταν ενοχλώ ξέρω ότι κάνω κάτι καλό.
Έχεις αναφέρει πως ο DJ Rico έκανε τραγούδι το βίωμά σου κι αυτό είναι το πιο πρόσφατο single σου, το “Fairytale”. Μίλησέ μας για αυτό.
Δεν το λες και πολύ δύσκολο να το καταλάβει κανείς ειδικά το στίχο «θες να μπεις κάτω από το δέρμα μου, θες να δεις πώς είναι το αίμα μου». Με τον Rico ήμασταν στο studio κάποια στιγμή και γράφαμε γιατί έχουμε πολλά κομμάτια έτοιμα και κάποια στιγμή μου λέει «ρε συ έχεις βιώσει ρατσισμό ε;» κι εγώ ήμουν «βάλε καφέ να στα πω» και του είπα πάνω-κάτω μερικά πράγματα που με έχουν καθορίσει. Τότε μου είπε «δώσε μου λίγο χρόνο» και σε 10 λεπτά είχε γράψει όλο αυτό το στίχο. Προσωπικά αισθάνομαι πάρα πολύ μειονεκτικά στο να γράψω στα ελληνικά, μου βγαίνει πιο εύκολα να γράψω κάτι στα αγγλικά, και γενικά απέφευγα να γράψω για δύσκολα πράγματα. Προτιμώ να το κρατήσω στο ερωτικό κομμάτι, αλλά με το τραγούδι αυτό με ξεκλείδωσε πολύ. Νομίζω πως αυτό που μου άρεσε περισσότερο όταν πρωτοβγήκε το κομμάτι, ήταν που μου στέλνανε μηνύματα φίλοι, αλλά και άνθρωποι που δεν ήξερα και τους άγγιξε ο συγκεκριμένος στίχος πολύ, είτε γιατί είχε να κάνει με θέμα φυλής, με θέμα θρησκείας, με θέμα σεξουαλικότητας, με θέμα φύλου. Εκεί για άλλη μια φορά, επιβεβαιώθηκε και αυτό που έλεγα και πριν, ότι όλοι στη ζωή μας έχουμε υποστεί bullying για κάτι διαφορετικό. Ο άλλος μπορεί να έχει υποστεί bullying γιατί φόραγε γυαλιά, κάτι που επίσης έχω ζήσει, δηλαδή ήμουν και μαύρη και με γυαλί και με άφρο μαλλί… το τρίπτυχο της αποτυχίας ήταν αυτό στο σχολείο.
Και ξαφνικά αναγεννιέσαι σαν άλλη “Janet”και λες με έναν ωραίο τρόπο «πάρτε τα τέτοια μου».
Νιώθεις λίγο ότι παίρνεις τη δύναμή σου πίσω.
Το ένιωσες όντως;
Ναι πολύ και επειδή ρε παιδί μου και στα social media ως γυναίκες μπορεί να δεχτούμε κριτική και σχόλια και το dick-pick να πηγαίνει σύννεφο, και να αισθάνεσαι ότι είσαι ένα κομμάτι κρέας και ότι οτιδήποτε κάνεις το κάνεις για να προσελκύσεις κάποιον, είπα «αχ σας παρακαλώ λίγο». Παλιότερα μπορεί να μου έλεγαν σχόλια, όταν φόραγα μία μπλούζα και φαινόταν η κορυφή της γραμμής του στήθους μου και γινόταν το σύστριγκλο «πω πω δείχνεις το στήθος σου»! Παιδιά συγγνώμη γυναίκα είμαι, έχω στήθος θα φαίνεται και δεν υπάρχει κακό στο να το δείχνω. Τότε είπα «πάρτε το! πάρτε το! Όσο θέλω εγώ και μέχρι εκεί θέλω να το δείτε».
Καλά κάνεις! Να πως μπορείς να αποτελείς έμπνευση για ανθρώπους που ψάχνουν τη δύναμη να «ξεκλειδώσουν». Είναι αυτός ένας σκοπός ζωής εντέλει;
Ναι, εμένα αυτό μου φαίνεται πολύ πιο σημαντικό, γιατί όλοι έχουμε υπάρξει στην πλευρά των αδύναμων και όσο παίρνω εγώ τη δύναμή μου και κάπως τη δείχνω, χαίρομαι να ακούω από ανθρώπους ότι εμπνέονται από μένα. Αλήθεια, προτιμώ σε κοινωνικό επίπεδο να μου πει ο άλλος ότι αποτελώ έμπνευση παρά στο καλλιτεχνικό. Δεν θα αρέσουμε σε όλους τώρα, τι να κάνουμε;
Για να επανέλθω λίγο και στα επαγγελματικά σου σχέδια, από εδώ και πέρα, λοιπόν, τί πρόκειται να δούμε από εσένα;
Κοίτα, αν δεν το έχετε καταλάβει να σας το πω εγώ πως η κοπέλα δεν είναι πολύ καλά. Θέλει να τα κάνει όλα τώρα. Θα περιμένετε και κάτι δισκογραφικό, απλά είμαι στη φάση που πλέον μπορώ να αποφασίζω το πώς θέλω να είμαι δισκογραφικά, γιατί αλλάζουν τα πράγματα, αλλάζουν οι στόχοι, αλλάζω και εγώ και μου αρέσει να εξελίσσομαι και να δοκιμάζω άλλα πράγματα. Παράλληλα, έχει μπει πάρα πολύ δυναμικά το θέατρο στη ζωή μου την τελευταία δεκαετία και ήδη από τώρα ξέρω ότι θα είμαι σε τρεις παραστάσεις του χρόνου. Επίσης, έχω κλείσει και σε μία τηλεοπτική σειρά, στην οποία θα είμαι και θα ανακοινωθεί πολύ σύντομα.
Εύχομαι να είναι τουλάχιστον κωμική σειρά.
Κοίτα είναι μία καινούρια, εβδομαδιαία κωμική σειρά που θα είναι στον ANT1. Σκέψου ότι το συμφώνησα πριν τέσσερις μέρες και σε 10 μέρες πρέπει να ξεκινήσω γυρίσματα. Πιστεύω πως υπάρχει μεγάλη ανάγκη για γέλιο, γιατί είναι τόσος ο θυμός, η καταπίεση και η κατάθλιψη εκεί έξω που καλό θα ήταν να έχουμε κάτι να δούμε για να γελάσουμε και να εκτονωθούμε.
Επειδή φέτος είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω πιο στενά την πορεία σου, θα ήθελα να σταθώ σε ένα άλλο highlight σου που ήρθε τις πρώτες κιόλας στιγμές του 2024. Αναφέρομαι στο Πρωτοχρονιάτικο show σου στο ΚΠΙΣΝ, που μεταδόθηκε και τηλεοπτικά. Εκεί μας απέδειξες πως έχεις περάσει σε άλλο level ερμηνευτικά. Πως θυμάσαι εσύ αυτή τη στιγμή;
Eυχαριστώ πάρα πάρα πολύ! Aλήθεια έχω ακούσει πάρα πολύ ωραία λόγια για εκείνη την ημέρα. Για έναν καλλιτέχνη αυτό είναι πάρα πολύ μεγάλο από την άποψη όταν πρέπει να το στήσει όλο αυτό, να το ετοιμάσει και να πιστέψει ότι αυτό είναι κατάλληλο για εκείνη τη στιγμή γιατί είναι μία μέρα τεράστιας γιορτής που κάποιες χιλιάδες κόσμου επιλέγει να περάσει εκείνη τη στιγμή μαζί σου. Κατ’ επέκταση παίζει πάρα πολύ στρες. Εγώ το είχα συμφωνήσει από τον περασμένο Αύγουστο για να το κάνω. Ακολούθησαν meetings, και άλλα meetings, να βρούμε τους μουσικούς, να αποφασίσουμε το στιλιστικό, να βρούμε τα κομμάτια, να πάρεις το ΟΚ από το ΚΠΙΣΝ, να χρονομετρηθούν όλα και να παιχτούν όπως πρέπει. Είχα άγχος λοιπόν, γιατί έπρεπε να είναι όλοι ευχαριστημένοι κι όλο αυτό μέσα στο τρελό μου πρόγραμμα, καθώς έπρεπε να συντονιστούμε 10 άνθρωποι και να ξέρεις ότι πρέπει να αφήσεις τον άλλον χαρούμενο, γιατί έχει έρθει να γιορτάσει. Θες να τους πιάσεις όλους αλλά θες να είσαι και εσύ μέσα σ’ αυτό, να γουστάρεις και εσύ. Μετά συνειδητοποιείς πόσο μεγάλο είναι το stage, το πόσος κόσμος σε βλέπει από την τηλεόραση και είπα να σου πω κάτι… «θα το ζήσω όλο, γιατί παίζει να ναι η μεγαλύτερη στιγμή μου μέχρι τώρα». Όταν κάνεις κάτι με τόση αγάπη, χαρά και προσμονή, ε κάπου θα περάσει και στον κόσμο
Ποιο είναι το moto σου στη ζωή;
Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος
