Λίγοι καλλιτέχνες ενώνουν τόσο άρτια την τέχνη, τον ακτιβισμό και την ενδοσκόπηση όσο ο Mobley. Ένας ηχητικός αρχιτέκτονας και αφηγητής ιστοριών, δεν γράφει απλώς τραγούδια – χτίζει ολόκληρους κόσμους. Η μουσική του, που αρνείται να περιοριστεί σε είδη, συνδυάζει indie rock, pop, soul και ηλεκτρονικά στοιχεία σε ένα ηχητικό τοπίο που είναι ταυτόχρονα βαθιά προσωπικό και παγκόσμια επίκαιρο. Πίσω όμως από τις μελωδίες και τις αρμονίες κρύβεται ένα ανήσυχο πνεύμα -μια φωνή που αφουγκράζεται τις ρωγμές της εποχής μας και δεν φοβάται να θέσει κρίσιμα ερωτήματα.
Με το νέο του concept album, “We Do Not Fear Ruins”, ο Mobley βαθαίνει τον ρόλο του όχι μόνο ως μουσικός, αλλά και ως πολιτισμικός προβοκάτορας. Αντλώντας έμπνευση από την ιστορία, την πολιτική φιλοσοφία και τη λογοτεχνία επιστημονικής φαντασίας, δημιουργεί μια τολμηρή αφήγηση γύρω από έναν αντιφρονούντα που ξυπνά, αιώνες μετά την κατάρρευση της κοινωνίας, σε έναν νέο, αγνώριστο κόσμο. Είναι ένας στοχασμός πάνω στην ταυτότητα, την αντίσταση και το τι σημαίνει να χτίζεις ξανά μέσα από τα ερείπια. Και όμως, ανάμεσα στα μεγάλα θέματα, υπάρχουν λεπτές, ευαίσθητες γραμμές – η πατρότητα, η αυτογνωσία, η δημιουργία μέσα στη μοναξιά.
Σε αυτήν τη βαθιά προσωπική και ανοιχτή συζήτηση, ο Mobley μάς ξεναγεί στο καλλιτεχνικό του σύμπαν. Μοιράζεται τη στιγμή που η μουσική έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του, τις επιρροές και τις ιδεολογίες που διαμόρφωσαν τη φωνή του, τη σιωπηλή αλλά βαθιά μεταμόρφωση που έφερε η πατρότητα και τις ελπίδες του για το τι μπορεί να ξυπνήσει μια ζωντανή εμφάνιση στο κοινό. Είτε μιλά για την κληρονομιά του punk rock, είτε για την ποίηση της αναρχικής σκέψης, είτε για τη φαντασίωση συνεργασίας με τη Rihanna, ο Mobley μιλά με καθαρότητα και πάθος -υπενθυμίζοντάς μας γιατί η μουσική έχει ακόμα σημασία, και γιατί, ακόμα και μέσα στα ερείπια, μπορούμε να χτίσουμε κάτι όμορφο.
Μπορείς να μας γυρίσεις πίσω στη στιγμή που κατάλαβες ότι η μουσική ήταν αυτό που ήθελες να κάνεις στη ζωή σου;
Νομίζω σε κάποιο επίπεδο από τότε που ήμουν πολύ μικρός, αλλά δεν νομίζω ότι το παραδέχτηκα στον εαυτό μου. Πιθανώς, όταν ήμουν στο κολέγιο, είχα μόλις αρχίσει να γράφω τραγούδια και ήταν το μόνο πράγμα που ήθελα να κάνω. Δεν ήθελα να κάνω παρέα με κανέναν. Δεν ήθελα να πηγαίνω σε πάρτι. Δεν ήθελα να πηγαίνω σε μαθήματα. Ήθελα απλώς να γράφω τραγούδια. Νομίζω ότι κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους στο κολέγιο ήταν που το έμαθα, και μετά, πέρασα το υπόλοιπο του χρόνου μου εκεί ουσιαστικά προσπαθώντας να καταλάβω πώς θα μπορούσα να οργανώσω τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορέσω να βρω έναν τρόπο να κάνω μουσική για να ζήσω. Ήταν ένα πολύ μακρύ και έμμεσο ταξίδι, αλλά ήμουν αρκετά τυχερός που βρήκα έναν τρόπο να γίνω επαγγελματίας μουσικός.
Ο ήχος σου συνδυάζει indie rock, pop, soul και ηλεκτρονική μουσική. Ποιοι ήταν οι καλλιτέχνες ή τα είδη που διαμόρφωσαν τη μουσική σου ταυτότητα;
Αυτή είναι μια δύσκολη ερώτηση. Άκουγα πραγματικά πολλά διαφορετικά είδη μουσικής και πάντα εμπνέομαι αρκετά, όχι μόνο από τη μουσική αλλά και από την τέχνη, τις ταινίες, τα βιβλία και τα πάντα. Είναι δύσκολο γιατί όταν οι άνθρωποι σε ακούν να μιλάς για τις επιρροές σου, ανησυχώ ότι μπορεί να νομίζουν ότι συγκρίνεις τον εαυτό σου με αυτόν τον καλλιτέχνη και σίγουρα δεν είναι αυτό που κάνω. Θα έλεγα ότι το πιο σημαντικό πράγμα ήταν η τοπική punk rock όταν ήμουν έφηβος. Πήγαινα σε underground συναυλίες. Μου άρεσε πολύ η punk μουσική ως παιδί και η ενέργεια αυτής, που με προσέλκυσε στη δημιουργία μουσικής και στις ζωντανές εμφανίσεις.
Από άποψη σύνθεσης τραγουδιών, [άκουγα] αρκετά βασικούς καλλιτέχνες όπως οι Beatles, οι Radiohead, ο Marvin Gaye, οι Fleetwood Mac ή ο Michael Jackson. Υπήρξαν επίσης πολλοί μικρότεροι καλλιτέχνες στους οποίους βρήκα πραγματικά έμπνευση. Έτσι, υπήρχε ένα συγκρότημα από το Μπρούκλιν τη δεκαετία του 2010, που ονομάζονταν White Rabbits και τους λάτρεψα πολύ. Αυτή τη στιγμή υπάρχει αυτό το συγκρότημα που ονομάζεται Everything Everything, είναι από το Ηνωμένο Βασίλειο και μου αρέσει πολύ.
Προσπαθώ να κρατάω τα αυτιά μου ανοιχτά και το μυαλό μου ανοιχτό ανεξάρτητα από το τι ακούω. Ακόμα κι αν κάτι δεν μου αρέσει αμέσως, προσπαθώ να καταλάβω τι αρέσει στον κόσμο, μόνο και μόνο επειδή αυτό με βοηθά να κατανοήσω τη μουσική και να κατανοήσω καλύτερα τους ανθρώπους.
Όταν ξεκινάς ένα νέο κομμάτι, τι έρχεται πρώτο συνήθως – οι στίχοι, η μελωδία ή το vibe;
Είναι διαφορετικό κάθε φορά. Μερικές φορές, έχω ένα σημειωματάριο με στίχους στο οποίο απλώς προσθέτω ιδέες, και μερικές φορές ανοίγω αυτό το σημειωματάριο και βγάζω κάτι και το επεκτείνω σε ένα τραγούδι. Μερικές φορές ακούω ένα drum beat στο κεφάλι μου. Μερικές φορές είναι κάτι στο πιάνο ή το μπάσο ή την κιθάρα. Είναι πραγματικά διαφορετικό κάθε φορά. Συνήθως δεν είναι σαν να σκέφτεσαι μια ιδέα για ένα τραγούδι και μετά να κάθεσαι και να γράφεις σκόπιμα ένα τραγούδι έτσι. Είναι πολύ πιο τυχαίο και στο έλεος της έμπνευσης. Έτσι, μια ιδέα με χτυπάει και με ενθουσιάζει. Κυνηγάω αυτήν την ιδέα και μετά βγαίνει ένα τραγούδι από αυτό. Μπορεί να ξεκινήσει από οπουδήποτε.
Ο τίτλος “We Do Not Fear Ruins” («Δεν φοβόμαστε τα ερείπια») είναι τολμηρός και ποιητικός. Τι τον ενέπνευσε και τι αντιπροσωπεύει για εσένα σε αυτή την πολιτιστική στιγμή;
Αυτή είναι μια εξαιρετική ερώτηση. Είναι μια παράφραση ενός αποφθέγματος από έναν Ισπανό αναρχικό ονόματι Buenaventura Durruti, ο οποίος πολέμησε ενάντια στον Francisco Franco. Βασικά, αυτό που έλεγε είναι ότι οι φτωχοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι του κόσμου δεν φοβούνται τα ερείπια. Δεν φοβούνται την κατάρρευση του κόσμου επειδή είναι αυτοί που τον έχτισαν εξαρχής και μπορούν να τον ξαναχτίσουν, ενώ οι πλούσιοι άνθρωποι, οι ισχυροί άνθρωποι που καταπιέζουν τους άλλους και που εξαρτώνται από αυτούς τους άλλους για να κάνουν τη δουλειά, είναι αυτοί που πρέπει να φοβούνται την κατάρρευση των πραγμάτων επειδή δεν ξέρουν πώς λειτουργεί οτιδήποτε. Δεν ξέρουν πώς να χτίσουν κάτι. Ειδικά, σε αυτή τη στιγμή, όπου υπάρχει απλώς πολλή ασχήμια, πολλή καταπίεση, πολλοί αποδιοπομπαίοι τράγοι, όπως οι μετανάστες, για παράδειγμα, και πολλή ακροδεξιά πολιτική που έχει ανοδική πορεία σε διάφορες χώρες της Δυτικής Ευρώπης και στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ξέρω ότι η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα είναι λίγο διαφορετική από εδώ, αλλά φαντάζομαι ότι μπορείς να ταυτιστείς σε κάποιο βαθμό. Είναι μια στιγμή όπου πολλά πράγματα μοιάζουν σαν να καταρρέουν, όπου οι θεσμοί από τους οποίους εξαρτώνται οι άνθρωποι, ακόμη και οι φυσικές υποδομές, πολλά από αυτά μοιάζουν σαν να καταρρέουν και τα πράγματα από τα οποία οι άνθρωποι εξαρτώνται για την ασφάλειά τους μοιάζουν αβέβαια. Ως κάποιος που προέρχεται από την εργατική τάξη -μεγάλωσα φτωχός, και αυτοί ήταν οι άνθρωποί μου, όλη μου τη ζωή- και έχοντας αυτή την προοπτική ότι μπορούμε να ξαναχτίσουμε όλα αυτά, δεν έχουμε και πολλά για να ξεκινήσουμε. Ίσως η κατάρρευση αυτών των πραγμάτων, όσο τρομακτική και θλιβερή κι αν είναι, να είναι μια ευκαιρία για εμάς να χτίσουμε κάτι ακόμα καλύτερο στη θέση του. Από εκεί προήλθε το απόσπασμα.
Το ίδιο το album είναι ένα concept album για έναν αντιφρονούντα από αυτό το είδος εναλλακτικής πραγματικότητας, στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του 1980, ο οποίος συλλαμβάνεται από την κυβέρνηση και τοποθετείται σε μια μηχανή αναστολής ζωτικών λειτουργιών που τον κρατά παγωμένο για 300 χρόνια. Έπειτα ξυπνάει σε αυτόν τον νέο κόσμο και οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εξαφανιστεί και όλα έχουν αλλάξει. Αφορά επίσης τον ίδιο, που τακτοποιεί τα ερείπια της δικής του ζωής και προσπαθεί να χτίσει κάτι νέο στη θέση τους. Υπάρχουν πολλά concepts σε αυτό.
Ανακάλυψες κάτι νέο για τον εαυτό σου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτού του album – μουσικά ή προσωπικά;
Νομίζω ότι τουλάχιστον για μένα, κάθε φορά που δημιουργώ ένα μεγάλο project, όπως ένα album, υπάρχει σίγουρα πολλή αυτοανακάλυψη. Για όσους δεν με γνωρίζουν, είμαι το μόνο άτομο που εμπλέκεται στη διαδικασία. Γράφω όλα τα μέρη, τα ερμηνεύω όλα. Παράγω τη μουσική, γράφω όλους τους στίχους, μιξάρω το δίσκο. Όταν φτιάχνεις κάτι μόνος σου, πολλές από τις νευρώσεις που σχετίζονται με τη δημιουργία τέχνης, όπως «α, αυτό είναι καλό;» ή «κάνω το σωστό;», «θα καταλάβει ο κόσμος τι προσπαθώ να πω;», όταν συνεργάζεσαι με μια ομάδα, μπορείς να ρωτήσεις τα άλλα άτομα στην ομάδα, όπως «είναι καλό αυτό; Είμαστε εντάξει. Κάνουμε κάτι καλό». Αλλά όταν είσαι μόνος, όλα δείχνουν προς τα μέσα. Είναι πάντα μια μάχη να προσπαθείς να μπεις στον εαυτό σου και να βρεις κάτι συναρπαστικό, ενδιαφέρον και υπερβατικό, αλλά και να προσπαθήσεις να παραμείνεις συνδεδεμένος με τον υπόλοιπο κόσμο αρκετά ώστε να μην νιώθεις εντελώς χαμένος στο μυαλό σου.
Αυτό το άλμπουμ ήταν το πρώτο πράγμα που έφτιαξα ολοκληρωτικά, από τότε που έγινα πατέρας. Όλα τα άλλα τα έφτιαξα πριν αποκτήσω παιδιά. Νομίζω ότι το μεγάλο πράγμα που άλλαξε στη διαδικασία είναι ότι, πριν αποκτήσω παιδιά, ένιωθα πολύ έντονα ότι το πιο σημαντικό πράγμα που θα έκανα ποτέ, θα ήταν να γράψω κάποιο τραγούδι ή να φτιάξω κάποιο άλμπουμ που θα ενέπνεε κάποιον και θα ήταν πολύ σημαντικό για αυτόν. Τώρα που έχω παιδιά, σκέφτομαι «εντάξει, ξέρω πως το πιο σημαντικό πράγμα που θα κάνω είναι να μεγαλώσω αυτά τα παιδιά», και αυτό έχει μειώσει κάπως την πίεση που ασκεί η μουσική.
Όχι ότι είναι λιγότερο σημαντική για μένα, αλλά δεν είναι το μόνο πράγμα που έχω. Αν εξαφανιζόταν, θα υπήρχε ακόμα κάτι πολύ πιο σημαντικό από τη μουσική στο οποίο να μπορώ να επικεντρωθώ. Υπήρχε ένα είδος ελευθερίας που το συνόδευε, όπου δεν ένιωθα άγχος και ένταση για τα πάντα, επειδή ερχόμουν στο στούντιό μου και δούλευα για λίγο και μετά πήγαινα και περνούσα χρόνο με τα παιδιά μου.
Αυτό κάνει τα πάντα διαφορετικά. Νομίζω ότι το πιο σημαντικό ήταν απλώς το να μάθω ότι, για μένα ούτως ή άλλως, η δημιουργία μουσικής ως απλό άτομο σε σχέση με τη δημιουργία μουσικής ως πατέρας είναι μια πολύ διαφορετική εμπειρία για μένα.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι από αυτό το album που ξεχωρίζεις πραγματικά για κάποιο λόγο;
Νομίζω ότι ίσως αυτό που σχετίζεται περισσότερο με την εμπειρία μου ως πατέρας είναι το τραγούδι με τίτλο “Had To Be There”, το οποίο έχει να κάνει με την υποχρέωση, το καθήκον, το να έχεις ανθρώπους που σε χρειάζονται και εξαρτώνται από εσένα και από ποιους εξαρτάσαι εσύ και την ένταση μεταξύ της επιθυμίας για την ελευθερία που είχες πριν, αλλά και της αγάπης για τη σύνδεση και την οικειότητα και όλα όσα συνοδεύουν την οικογένεια και τους ανθρώπους που είναι κοντά σου. Ξεκίνησα να γράφω αυτό το τραγούδι πριν καν παντρευτώ. Ήμουν εντελώς ελεύθερος και μετά το άφησα στην ησυχία του. Όταν επέστρεψα σε αυτό, ήμουν παντρεμένος και είχα ένα παιδί. Είναι σαν ένας νεότερος εαυτός μου που μιλάει σε έναν μεγαλύτερο εαυτό μου στο τραγούδι. Αυτό είναι ίσως που ξεχωρίζει περισσότερο όσον αφορά την αλλαγή στη διαδικασία μου και στην ταυτότητά μου ως τραγουδοποιός.
Πώς θέλεις να νιώθει το κοινό αφού φύγει από μια συναυλία του Mobley;
Νομίζω ότι το συναίσθημα που προσπαθώ να προκαλέσω περισσότερο στις συναυλίες μου είναι η έμπνευση. Όταν σχεδιάζω τι θα κάνω στη σκηνή και όταν ανεβάζω την παράσταση, προσπαθώ πραγματικά να δημιουργήσω μια υπερβατική εμπειρία για τους ανθρώπους όπου νιώθουν σαν να έχουν βγει από την καθημερινότητά τους σε έναν διαφορετικό κόσμο. Αυτό είναι κάτι που μου λένε συνέχεια οι άνθρωποι και είναι πραγματικά ικανοποιητικό. Είναι πραγματικά ικανοποιητικό για μένα να τους ακούω να λένε: «Δεν έχω ξαναδεί κανέναν να κάνει κάτι τέτοιο» ή «Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι θα μπορούσες να κάνεις μια τέτοια παράσταση». Έτσι, εμφανίζομαι μόνος μου στη σκηνή. Παίζω όλα τα όργανα, κάνω looping και πυροδοτώ πράγματα και τρέχω τριγύρω κάνοντας τα όλα μόνος μου. Το αγαπημένο μου πράγμα είναι όταν οι άνθρωποι έρχονται μετά την παράσταση και λένε: «Α, αυτό ήταν πραγματικά εμπνευστικό», «Θέλω να πάω να φτιάξω μουσική τώρα» ή «Θέλω να αρχίσω να παίζω σε συναυλίες». Νομίζω ότι η έμπνευση είναι το μεγαλύτερο συναίσθημα. Θέλω οι άνθρωποι να φεύγουν από την παράσταση με αυτό το συναίσθημα.
Δεν αποφεύγεις τα πολιτικά ή κοινωνικά θέματα. Πώς εξισορροπείς το προσωπικό με το πολιτικό στοιχείο στη μουσική σου;
Δεν τα εξισορροπώ! Νομίζω ότι η απάντηση είναι ότι το προσωπικό είναι πολιτικό και το πολιτικό είναι προσωπικό. Καταλαβαίνω γιατί κάνουμε αυτή τη διαφοροποίηση στα πλαίσια συζητήσεων, αλλά για μένα και για εσένα, ως άνθρωποι, όπως το πόσο υψηλοί είναι οι φόροι μας ή ποιες είναι οι πολιτικές της κυβέρνησής σχετικά με τον τρόπο που θέλει κάποιος να ζήσει τη ζωή του ή ποιες είναι οι στάσεις των ανθρώπων γύρω σου απέναντι σε κάποιο μέρος της ταυτότητάς σου, όλα αυτά είναι πολιτικά, αλλά αυτά διαμορφώνουν τη ζωή σου. Όπως ο τρόπος που μπορείς να ζήσεις στον κόσμο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο προσωπικό από αυτό. Ειδικά όταν ζεις υπό μια κυβέρνηση που έχει τη δύναμη να πάρει τα χρήματά σου. Έχουν τη δύναμη να σε βάλουν σε ένα κλουβί. Έχουν τη δύναμη να σε κάνουν να πας να πολεμήσεις. Αυτό είναι τόσο προσωπικό. Είναι πολιτικό φυσικά, αλλά για κάθε άτομο, αυτό είναι τόσο προσωπικό. Για να απαντήσω ευθέως στην ερώτησή σου, ο τρόπος με τον οποίο προσπαθώ να εξισορροπήσω τα δύο είναι να επισημάνω τους τρόπους με τους οποίους τα προσωπικά πράγματα έχουν επιπτώσεις σε πράγματα που είναι πολιτικά. Διαμορφώνουν τις πολιτικές μας προοπτικές και στη συνέχεια πράγματα που είναι πολιτικά, όπως το να διαμορφώνουν ουσιαστικά τις προσωπικές ζωές, τους προσωπικούς κόσμους όλων των ανθρώπων που βρίσκονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα.
Πολλά από τα μηνύματα που υπάρχουν σε αυτό το άλμπουμ αφορούν, ακριβώς αυτό, αυτά τα μεγάλα, ισχυρά πολιτικά συστήματα και τους τρόπους με τους οποίους οι επιπτώσεις τους διαχέονται στους μικρούς ανθρώπους που βρίσκονται κάτω από αυτά. Το άλμπουμ είναι γραμμένο από την οπτική γωνία αυτού του ενός ατόμου, αλλά η ζωή του διαμορφώνεται ουσιαστικά σε κάθε βήμα από την πολιτική πραγματικότητα στην οποία ζει. Έτσι, ο τρόπος που προσπαθώ να το ισορροπήσω είναι να προσπαθήσω να τα συνδυάσω όλα.
Καταλαβαίνω ότι σου αρέσει να δουλεύεις μόνος σου, αλλά υπάρχουν ονειρικές συνεργασίες ή πειράματα από διασταυρούμενα είδη που θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον;
Όσον αφορά πράγματα που είναι εφικτά. Για παράδειγμα, δεν μπορώ να ραπάρω, αλλά αγαπώ και παράγω hip hop. Οπότε θα ήθελα πολύ είτε να κάνω ένα παράλληλο project είτε να παράγω ένα άλμπουμ για έναν καλλιτέχνη hip hop ή κάτι τέτοιο. Θα ήθελα πολύ να ζήσω μουσικά σε αυτόν τον κόσμο που μου αρέσει πολύ και στον οποίο νιώθω άνετα από άποψη παραγωγής, αλλά απλά δεν ραπάρω. Οπότε δεν μπορώ να το κάνω αυτό μόνoς μου. Πιθανώς η συνεργασία των ονείρων μου θα ήταν με τη Rihanna. Νομίζω ότι το να είσαι pop star είναι σαν να είσαι ηθοποιός. Πρόκειται για τη δημιουργία χαρακτήρων και στη συνέχεια για το να μπορείς πραγματικά να πείσεις τους ανθρώπους ότι νιώθεις τα συναισθήματα για τα οποία τραγουδάς. Νομίζω ότι οι χαρακτήρες που δημιουργεί ως τραγουδίστρια είναι πραγματικά ενδιαφέροντες και πραγματικά συναρπαστικοί. Κάνει πολλές ενδιαφέρουσες επιλογές στους τρόπους με τους οποίους συνθέτει τους δίσκους της, ειδικά τον πιο πρόσφατο δίσκο της. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ διασκεδαστικό να δουλέψω σε κάτι για εκείνη. Και επίσης, πιθανότατα να έβγαζα πολλά χρήματα κάνοντάς το.
Ποια είναι, λοιπόν, τα επόμενα επαγγελματικά σου σχέδια;
Δουλεύω για να προσθέσω όλα τα τραγούδια από αυτό το νέο άλμπουμ στις ζωντανές μου εμφανίσεις, επειδή θα παίξω σε κάποιες συναυλίες στις ΗΠΑ αυτό το καλοκαίρι. Κάτι για το οποίο δεν έχουμε μιλήσει πολύ έντονα, αλλά το έχουμε αναφέρει σιωπηλά, είναι αυτό το concept άλμπουμ που υπάρχει στην πραγματικότητα μέσα σε ένα μυθιστόρημα. Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω ένα μυθιστόρημα. Το πρώτο βήμα είναι να ολοκληρώσω το χειρόγραφο. Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να βρούμε έναν εκδότη και, ελπίζω, να το κυκλοφορήσουμε του χρόνου. Αυτά είναι τα δύο πράγματα που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος του δημιουργικού μου χρόνου και ενέργειας. Γύρισα επίσης μια ταινία για αυτό το άλμπουμ, την οποία επεξεργάζομαι αυτή τη στιγμή, και η οποία θα κυκλοφορήσει τους επόμενους δύο μήνες. Έχω πολλά μεγάλα πράγματα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή.
Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;
Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος
