skip to Main Content

Οι Hooverphonic μας συστήθηκαν πριν από 28 χρόνια κερδίζοντας όλο και περισσότερο κοινό σε όλο τον πλανήτη με κάθε τους δισκογραφική δουλειά. Με έδρα τη γενέτειρά τους το Βέλγιο αλλά με όπλα τους αγγλικούς στίχους και το αστείρευτο ταλέντο του αρχηγού τους Alex Callier, που υπογράφει τη συγγραφή των τραγουδιών τους, οι Hooverphonic κατάφεραν επίσης να παραμείνουν στα μουσικά δρώμενα παρ’ όλες τις δυσκολίες που μπορεί να προέκυψαν κατά τη διάρκεια της πορείας τους. Μια από αυτές ίσως να ήταν και η εναλλαγή των front-women τους μέχρι την επάνοδο της Geike Arnaert μετά από 12 χρόνια! Ακόμα και η συμμετοχή τους στον Διαγωνισμό της Eurovision 2020 εκπροσωπώντας το Βέλγιο, αντιμετώπισε τα δικά της εμπόδια καθώς ήταν η πρώτη φορά που ακυρώθηκε ο διαγωνισμός κι αυτό λόγω της πανδημίας.

Το σίγουρο είναι πως όταν έχεις διαγράψει μια τόσο λαμπρή καριέρα στη μουσική βιομηχανία, ακόμα και οι δυσκολίες που συναντά κανείς καθοδόν μπορούν να αποτελέσουν έμπνευση για κάτι καινούριο και κάπου εδώ ξεκινά… η μαγεία των Hooverphonic!
O Alex Callier μας μίλησε αποκλειστικά για τα εμπόδια που αντιμετώπισε ο ίδιος και το συγκρότημά του και πως κατάφερε να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες αυτές! Έχοντας ως εφόδιο το νέο single των Hooverphonic, “Mysterious” ανακοινώνει το «επόμενο επίπεδο» τους και μας διηγείται πως δημιουργήθηκε η επόμενη δισκογραφική δουλειά τους.

Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά βήματα των Hooverphonic; Ποια είναι η αειθαλής δημιουργία τους μέχρι τώρα και ποια η διαφορά με άλλα κλασσικά πλέον τραγούδια τους; Ποια είναι τα highlights του συγκροτήματος για τον ίδιο μέχρι σήμερα; Διαβάστε αυτά και άλλα πολλά που μας διηγήθηκε ο Alex Callier στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στο SounDarts.gr

Πρόσφατα κυκλοφορήσατε το single σας «Mysterious» που περιλαμβάνεται στο soundtrack της αυστραλιανής τηλεοπτικής σειράς «Love Me». Ποια είναι η ιστορία πίσω από τη δημιουργία του;

Είναι ένα νέο τραγούδι αλλά κάποιοι θαυμαστές το ονόμασαν “Battersea 2.0”. Αναφέρθηκαν στο “Mysterious” ως μια σύγχρονη επανεφεύρεση του “Battersea” που είναι το εναρκτήριο κομμάτι του “Blue Wonder Power Milk”. Το γράψαμε πέρυσι και ήταν απλά ένα υπέροχο τραγούδι για τη σειρά και το τρέιλερ της. Η σειρά μιλά για τρία άτομα: έναν πατέρα, έναν γιο και μια κόρη που πρέπει να προχωρήσουν μετά τον θάνατο της μαμάς τους ή της γυναίκας του και το κάνουν και οι τρεις με διαφορετικό τρόπο και με διαφορετική ταχύτητα. Είχα γράψει αυτό το τραγούδι ήδη στο παρελθόν, αλλά μερικές φορές κάνεις πράγματα και μετά είναι πραγματικά σαν ένα ταίριασμα φτιαγμένο στον παράδεισο γιατί η Geike τραγουδάει «είσαι έτοιμος για το επόμενο επίπεδο» και βασικά ο πατέρας πηγαίνει γρήγορα στο επόμενο επίπεδο, ο γιος δεν θέλει να πάει καν στο επόμενο επίπεδο και η κόρη πηγαίνει με τη δική της ταχύτητα στο επόμενο επίπεδο. Είναι μια καλή σειρά και ήταν απλώς διασκεδαστικό που είχα αυτή την ευκαιρία να φτιάξω ένα κομμάτι για αυτό.

Γιατί πιστεύεις ότι οι θαυμαστές σας το ονόμασαν “Battersea 2.0”;

Νομίζω ότι οι θαυμαστές ακούνε κάποια στοιχεία του “Battersea” εκεί μέσα γιατί έχεις τις συγχορδίες και τους up tempo ρυθμούς, όπως τα break beats. Οι επιρροές προέρχονται από τη δεκαετία του ’90 ή κάτι τέτοιο και νομίζω ότι αυτό είναι που δίνει στους θαυμαστές την ιδέα ότι είναι το “Battersea 2.0”.

Το “Mysterious” προμηνύει πραγματικά “το επόμενο επίπεδο” για τους Hooverphonic;

Ναι, στην πραγματικότητα είναι ένα ενδιάμεσο single γιατί αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην τελευταία φάση της μίξης του νέου μας album. Είναι επίσης αρκετά επηρεασμένο από τα 90s, υπάρχουν πολλά break beats, πολλές old school hip-hop και trip-hop επιρροές με την Geike να τραγουδάει πάνω τους και με μια σκοτεινή, μελαγχολική διάθεση. Το νέο album είναι σχεδόν έτοιμο και ελπίζουμε ότι το επόμενο single θα κυκλοφορήσει στα τέλη Φεβρουαρίου, οπότε προχωράμε ήδη. Ωστόσο, όσον αφορά τους οπαδούς, θα πρέπει να περιμένουν λίγο περισσότερο.

Πώς κι έτσι?

Γιατί, δεν ξέρω αν γνωρίζεις, αλλά οι υπηρεσίες streaming υποστηρίζουν ένα κομμάτι μόνο όταν είναι ολοκαίνουργιο και για αυτούς είναι ολοκαίνουργιο όταν κυκλοφορεί στις υπηρεσίες streaming. Έτσι, ο παλιός τρόπος κυκλοφορίας ενός album, τώρα είναι ως εξής: πρώτα κυκλοφορείς ένα single, μετά κυκλοφορείς το album με ένα άλλο single που είναι σχεδόν αδύνατο να γίνει αυτό τώρα γιατί από τη στιγμή που ένα τραγούδι είναι online στο Spotify ή στο Apple Music ή οτιδήποτε άλλο, τότε αν δύο μήνες αργότερα αποφασίζεις ότι αυτό θα είναι το επόμενο single σου, δεν το υποστηρίζουν πια γιατί σε αυτούς φαίνεται σαν ένα παλιό κομμάτι. Τώρα λοιπόν πρέπει να κυκλοφορούμε όλα τα single μας πριν από την κυκλοφορία του album, εάν θέλουμε να τραβήξουν την προσοχή και την προτεραιότητα στις πλατφόρμες streaming. Αυτός είναι κάπως ο νέος τρόπος κυκλοφορίας ενός album. Ίσως επιστρέψαμε στη δεκαετία του ’60! Νομίζω ότι πολλά συγκροτήματα απλά κυκλοφορούσαν ένα single μετά από single και μετά τα ένωναν όλα μαζί σε ένα album ή κάτι τέτοιο. Οι Beatles και οι Rolling Stones το έκαναν και νομίζω ότι έχουμε επιστρέψει σε εκείνη την εποχή όπου τα singles είναι πολύ σημαντικά, αλλά και πάλι είμαστε ένα συγκρότημα που του αρέσει να κάνει albums. Δεν ασχολούμαστε μόνο με τα singles, οπότε προσπαθούμε να βρούμε μια καλή ισορροπία μεταξύ της κυκλοφορίας singles και ταυτόχρονα θα συνεχίσουμε να κυκλοφορήσουμε το album μέσα στη χρονιά αυτή. Δεν θέλουμε οι θαυμαστές να περιμένουν πολύ πριν κυκλοφορήσει το album.

Ευτυχώς γιατί φαντάζομαι θα υπάρχει έντονη ανυπομονησία από τους fans σας.

Θα είναι κανονικά από τα τέλη Ιανουαρίου, αρχές Φεβρουαρίου, και από τότε κάθε μήνα θα ακούτε συνεχώς νέα κομμάτια. Στο τέλος θα κυκλοφορήσει και το album. Αλλά μας πήρε λίγο περισσότερο χρόνο γιατί ακόμα διαπραγματευόμαστε για μια συμφωνία. Τώρα είμαστε και στον τελικό γύρο και μετά μπορούμε να προχωρήσουμε. Έχουμε ήδη το σχέδιο και ξέρουμε ήδη πώς θέλουμε να το κάνουμε. Είναι ένα album που είναι εντελώς ηλεκτρονικό κατά κάποιον τρόπο. Το προγραμμάτισα και το έπαιξα εν μέρει κατά τη διάρκεια του Covid φυσικά, και έτσι όλα τα beat, τα έγχορδα και τα samples είναι προγραμματισμένα και μοιάζει σαν μια επιστροφή στην αρχή μας, υποθέτω όταν κάναμε και mid albums όπως αυτό στην πραγματικότητα.

Μπορείς να μας αποκαλύψεις περισσότερες λεπτομέρειες για αυτό το album σας;

Λοιπόν, τι να πω; Όπως είπα ήδη, είναι ένα album που πιθανότατα είναι επηρεασμένο από τη δεκαετία του ’90. Είναι ένα album που είναι πλήρως προγραμματισμένο, χωρίς ζωντανά drums, χωρίς ορχήστρες, αν ακούς έγχορδα σε μια σειρά, όλα είναι προγραμματισμένα. Είναι ένα album με εμένα και τον Geike σε ένα στούντιο. Υπάρχουν κάποιες ψυχεδελικές επιρροές, υπάρχουν κάποιες επιρροές από τα 80’s και τα 90’s, με πολλά συνθεσάιζερ. Έχω αυτόν τον φίλο που έχει ένα παλιό συνθεσάιζερ EMS, που μοιάζει με το “Άγιο Δισκοπότηρο” των συνθεσάιζερ. Αξίζει περίπου 20.000 ευρώ και δεν το χρησιμοποιεί, οπότε μου το έδωσε να το χρησιμοποιήσω εγώ στο album και με ενέπνευσε. Μετά πήγα μια εκδρομή οδικώς σε μια φίλη μου που μένει σε ένα όμορφο αρχοντικό στην Ιταλία και έχει επίσης ένα όμορφο στούντιο. Τότε ήταν χάρη σε αυτό το συνθεσάιζερ, που ανήκε αρχικά στους Portishead, που έγραψα ένα τραγούδι με αυτό. Ο αδερφός μου άκουσε το τραγούδι και είπε, “Ναι, ήταν εμπνευσμένο από το συνθεσάιζερ που ανήκει στους Portishead, αλλά ακούγεται σαν τους Air”, και είπα «ναι, αλλά ακούω πολύ James Bond σε αυτό το τραγούδι», οπότε είναι πολύ αστείο πώς συμβαίνουν όλα αυτά μερικές φορές. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι φανταστικό να βρίσκομαι στην Ιταλία, να γνωρίζω ένα σωρό ανθρώπους που δεν έχω ξαναδεί και τότε κάποιος άντρας είπε «λοιπόν, σήμερα θα γράψεις με αυτό το κορίτσι και το κάναμε! Γράψαμε δύο τραγούδια και είναι και τα δύο στο album γιατί ήταν υπέροχα.

Πώς ένιωσες ενώ έγραφες τα τραγούδια για αυτό το album ενώ ήμασταν σε lockdown τη στιγμή της συγγραφής τους;

Ήταν μια περίεργη ατμόσφαιρα τη στιγμή που το έγραψα. Ήταν πραγματικά κατά τη διάρκεια μιας κατάθλιψης, στην οποία βυθιζόμουν κάπως στο τέλος του Covid. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ένιωθα έτσι. Πάντα πίστευα ότι είμαι ένας πολύ θετικός άνθρωπος, με έντονη προσωπικότητα, αλλά για δύο χρόνια δεν μπορούσα να παίξω και να είμαι στη σκηνή, και τελικά με κυρίευσε. Θυμάμαι ακόμα ότι κάποιοι καλλιτέχνες όταν έχουν κατάθλιψη, δεν μπορούν να γράψουν, αλλά για μένα ήταν το αντίθετο. Ήταν το μόνο πράγμα που με κράτησε. Έτσι έγραψα πολλά εκείνη την περίοδο. Από τη μια πλευρά αυτά τα τραγούδια και μετά το όλο αυτό με την απεμπλοκή μου από την κατάθλιψη. Στο τέλος, όταν άκουσα το τελικό αποτέλεσμα του album αυτή την εβδομάδα, μου φαίνεται αρκετά ανεβαστικό, δεν δίνει καμία αίσθηση κατάθλιψης ή κάτι τέτοιο, είναι πολύ αστείο, σκέφτηκα ότι “α, αυτό πρέπει να είναι ένα τόσο καταθλιπτικό album και οι άνθρωποι δεν έχουν διάθεση για κατάθλιψη μιας και ο κόσμος είναι ήδη πολύ σκοτεινός” και παρόλο που οι στίχοι είναι αρκετά σκοτεινοί, νομίζω ότι μουσικά υπάρχει μια καλή ισορροπία.

Τί έμαθες μέσα από αυτή τη δύσκολη εμπειρία;

Ήμουν σε μία συναυλία στη Γαλλία κι όταν επέστρεψα ένιωσα πραγματικά καλά και το ότι βρέθηκα ξανά στη σκηνή σαν να με θεράπευσε, αλλά ο γιατρός μου είχε ήδη συνταγογραφήσει Prozac, πριν να φύγω. Τότε είπα στη γυναίκα μου ότι δεν τα χρειαζόμουν πια, καθώς αισθανόμουν καλύτερα, αλλά μου είπε “δεν ξέρεις. Ίσως να υποτροπιάσεις ή το οτιδήποτε. Παίρνε τα!” κι έτσι έκανα. Αυτή ήταν η χειρότερη εβδομάδα της ζωής μου. Ξεκίνησα να τα παίρνω κι έπειτα από τέσσερις ημέρες έγινα τρελός κι έπρεπε να τα σταματήσω με φαρμακευτική αγωγή. Έτσι, το μόνο πράγμα που έμαθα από αυτή την εμπειρία είναι ότι “τα ναρκωτικά δεν δουλεύουν”, όπως λένε οι The Verve στο τραγούδι τους.

Έχετε σκεφτεί ποτέ να χρησιμοποιήσετε άνδρα τραγουδιστή στα τραγούδια σας;

Είναι λίγο αστείο που το ρωτάς αυτό, γιατί σε αυτό το album υπάρχει ένα ντουέτο με άνδρα τραγουδιστή, αλλά δεν είναι νέο γιατί το έχουμε ήδη κάνει στο “The President of the LSD Golf Club”, όπου τραγούδησα μερικά τραγούδια, όπως για παράδειγμα το “Gentle Storm”. Είναι ένα τραγούδι που τραγούδησα μαζί με την Geike. Στο δεύτερο album, “Blue Wonder Power Milk”, τραγουδώ το “Dictionary” και το “Electro Shock Faders”. Στο “In Wonderland” είχαμε πολλούς άνδρες τραγουδιστές στην πραγματικότητα, όπως ο Neil Thomas κι ο Tjeerd Bomhof που τραγουδούσαν μερικά τραγούδια ο καθένας. Οπότε δεν είναι εντελώς νέο, αλλά το νέο πράγμα σε αυτόν τον δίσκο είναι ότι, κάποια στιγμή θα σκεφτείς ότι ακούς έναν άνδρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι η Geike που έχει έναν υπολογιστή και μεταμορφώνεται εντελώς σε άντρα. Αυτό είναι νέο λοιπόν! Και μετά υπάρχει το εναρκτήριο τραγούδι όπου τραγουδώ μαζί της. Αλλά το ντουέτο για το οποίο μιλάω δεν είναι πραγματικά ντουέτο, είναι ένα sample τραγουδιστή που μόλις χρησιμοποιήσαμε και είναι απλά όμορφο μαζί της. Ακούγεται σαν ντουέτο αλλά στην πραγματικότητα είναι αυτή και ένα sample.

Το 2020/2021 εκπροσωπήσατε το Βέλγιο στον Μουσικό Διαγωνισμό Eurovision. Την πρώτη φορά με το “Release Me” κι έπειτα με το τραγούδι “The World Place”. Με τι συναισθήματα αναπολείς αυτή την εμπειρία;

Για να είμαι ειλικρινής, πραγματικά την αγάπησα! Ξέρω ότι κάποιοι θεώρησαν περίεργο για ένα εναλλακτικό συγκρότημα όπως οι Hooverphonic να θέλει να πάει στη Eurovision, αλλά απλά το απόλαυσα. Είπαμε στη βελγική τηλεόραση, η οποία κάπως μας ρώτησε, “Εντάξει, θα το κάνουμε, αλλά δεν πρόκειται να αλλάξουμε. Θα πάμε με ένα τραγούδι Hooverphonic” που συχνά είναι αρκετά αργό και σκοτεινό και έχει πολύ σκοτεινό χιούμορ και το “The Wrong Place” ήταν το τέλειο παράδειγμα αυτού. Ένα τραγούδι Hooverphonic είναι είτε αυτό είτε το άλλο πράγμα που είναι πολύ προσωπικό όπως το “Eden” ή το “Mad About You”. Στην πραγματικότητα έγραψα το “Release Me” για τον πατέρα μου που πέθανε τον προηγούμενο χρόνο και έτσι το “Release Me” μιλούσε για τις τελευταίες εβδομάδες κατά τις οποίες πονούσε πολύ και δεν μπορούσε να μιλήσει πολύ, και στην πραγματικότητα ζητούσε να του κάνουν ευθανασία, αλλά δεν ήταν δυνατό λόγω του βελγικού νόμου. Υπήρχαν λοιπόν τα δύο άκρα των Hooverphonic, το ένα τραγούδι, πραγματικά προσωπικό, πολύ “κοντά στο κόκκαλο” και μετά το άλλο τραγούδι που θυμίζει κάπως τις ιστορίες σε στυλ Ταραντίνο. Το “Release Me” άρεσε περισσότερο στο κοινό, αυτό είναι σίγουρο γιατί στη διαδικτυακή εκδήλωση, καταλήξαμε αρκετά ψηλά, νομίζω 5οι ή κάτι τέτοιο, ενώ με το “The Wrong Place” τερματίσαμε στην 19η θέση, αλλά στην πραγματικότητα είμαστε εντάξει με αυτό. Είναι απλώς ένας αριθμός και νομίζω ότι εκπροσωπήσαμε το Βέλγιο με έναν πολύ κομψό, χαλαρό, όμορφο τρόπο και νομίζω ότι κάναμε τη διαφορά για το show. Αναπολώ λοιπόν αυτή την εμπειρία με πολύ θετικά συναισθήματα. Το απόλαυσα πολύ και αν με ρωτούσες αν θα το έκανα ξανά θα σου έλεγα “Ναι!” Ήταν πολύ διασκεδαστικό αλλά και λίγο περίεργο, γιατί δεν μας επέτρεψαν να φύγουμε από το ξενοδοχείο και ήταν μια πολύ ιστορική Eurovision στην οποία συμμετείχαμε. Ελπίζω ότι τουλάχιστον καταφέραμε να κάνουμε τη διαφορά αλλά τελικά το διασκεδάσαμε πολύ. Νομίζω ότι στη ζωή είναι επίσης σημαντικό να διασκεδάζεις. Τώρα υπάρχει μια καλλιτέχνιδα που είχα στην ομάδα μου στο “The Voice Belgium”, η οποία στην πραγματικότητα προσπαθεί να πάει τώρα και της είπα ήδη “πρέπει να προσπαθήσεις να πας γιατί είναι σίγουρα πολύ διασκεδαστικό”. Το καλό είναι ότι έγραψα το εναρκτήριο τραγούδι για αυτό το νέο album, στο Ρότερνταμ και λέγεται “Fake is The New Dope”.

Την ίδια χρονιά, η Geike Arnaert επέστρεψε ως τραγουδίστρια του συγκροτήματος. Ήταν κάτι που επρόκειτο να συμβεί ούτως ή άλλως ή ήταν κάτι που ήταν γραφτό να συμβεί;

Και τα δύο υποθέτω. Είναι κάτι που μόλις συνέβη, αλλά μακροπρόθεσμα νομίζω ότι ήταν γραφτό να γίνει. Έφυγε από το συγκρότημα όταν ήταν 28 ετών. Αν είσαι 28 και είσαι σε ένα συγκρότημα για 11 χρόνια που είναι επιτυχημένο όπως οι Hooverphonic, νομίζω ότι είναι πολύ φυσιολογικό να έχεις μια πολύ πρώιμη κρίση ταυτότητας ή κρίση μέσης ηλικίας ή κάτι τέτοιο, αλλά αν ξεκινάς να δουλεύεις όταν είσαι 17, στα 28, έχεις ήδη 11 χρόνια καριέρα, οπότε έπρεπε κάπως να ανοίξει τα φτερά της και να κάνει κάτι μόνη της. Και έτσι, παρόλο που ήμασταν λυπημένοι που έφευγε φυσικά, ξέραμε ότι ήταν απαραίτητο για εκείνη να φύγει και έτσι έκανε. Το είδαμε ως πρόκληση να επανεφεύρουμε τους εαυτούς μας, όπως κάναμε με τον Noémie όταν κυκλοφόρησε το “Anger Never Dies”, το οποίο ήταν μεγάλη επιτυχία, οπότε συνεχίσαμε. Μετά έφυγε ο Noémie και κάναμε το “In Wonderland” με όλα αυτά τα guest φωνητικά που ήταν πραγματικά διασκεδαστικά αλλά κάποια στιγμή μας έλειπε μία τραγουδίστρια υποθέτω. Μετά ήρθε η Luka και ήταν τέλεια, αλλά κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο η Geike να με ρωτήσει κάτι. Συμμετείχε σε μια τηλεοπτική εκπομπή και ήθελε να με ρωτήσει αν ήταν εντάξει αν κάποια παιδιά μπορούσαν να κάνουν μια διασκευή στο “Eden” και της είπα “καλά, δεν χρειάζεστε την έγκρισή μου. Το έγραψα, αλλά ο καθένας μπορεί να το διασκευάσει αρκεί να μην αλλάξει τους στίχους”, και μετά ρώτησε “τι κάνετε παιδιά;” και ήμασταν σε εκείνη τη στιγμή που ετοιμαζόμασταν να κάνουμε το “Magnificent Tree Tour” γιατί το album εκείνη την εποχή ήταν 20 ετών. Ρώτησε “ποιος θα τραγουδήσει;” και της είπα σαν αστείο “λοιπόν, η Luka ή ίσως πρέπει να το τραγουδήσεις” και μου απάντησε “ίσως θα έπρεπε” επίσης σαν αστείο και το αφήσαμε για μια-δυο μέρες και μετά αρχίσαμε να σκεφτόμαστε “στην πραγματικότητα δεν είναι κακή ιδέα”. Είναι σαν το album της! Το “Mad About You” είναι το τραγούδι της. Της τηλεφώνησα πίσω και της είπα “Πόσο σοβαρά θα το έπαιρνες;” και είπε “ναι, θα ήθελα πολύ να το κάνω”. Ακριβώς εξαιτίας αυτού του ενός τηλεφωνήματος για μια διασκευή του “Eden” για μια ηλίθια τηλεοπτική εκπομπή, αρχίσαμε να μιλάμε ξανά και νιώσαμε ότι ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι που συνεργαστήκαμε. Η Geike είναι πραγματικά ξεχωριστή για εμάς, ήταν 17 ετών, περάσαμε 11 χρόνια στο δρόμο μαζί, είναι σαν να φτιάξαμε αυτό το συγκρότημα μαζί, έτσι για εμάς, φυσικά, είναι η απόλυτη τραγουδίστρια των Hooverphonic. Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να κυκλοφορήσουμε μια έκδοση του 2020 του “Mad About You”, για να πούμε στον κόσμο ότι επέστρεψε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.

Αναμφίβολα το τραγούδι των Hooverphonics “Mad About You” είναι μια ιστορία επιτυχίας! Τι σημαίνει αυτό το τραγούδι για σένα;

Λοιπόν, είναι το μοναδικό μας διαρονικό! Είναι ένα τραγούδι που θα το αφήσω αφού πεθάνω! Το έγραψα σε μισή ώρα και εκείνη τη στιγμή ήμουν ερωτευμένος με τη διάσημη τραγουδοποιό Cathy Dennis –αλλά εκείνη τη στιγμή δεν ήταν ακόμα τόσο μεγάλη. Την γνώρισα το 1998, όταν πήγα σε ένα camp σύνθεσης τραγουδιών που ήταν σε ένα κάστρο στο Devon. Δεν ήξερα κανέναν εκεί. Υπήρχαν 15 τραγουδοποιοί από όλο τον κόσμο και έπρεπε να γράφουμε ένα τραγούδι κάθε μέρα, δέκα μέρες στη σειρά. Το πρώτο βράδυ του camp φυσικά, οργάνωσαν αυτού του είδους τη γευσιγνωσία κρασιού για να γνωριστούμε, να σπάσει ο πάγος και να διασκεδάσουμε. Θυμάμαι ακόμα ότι υπήρχε ένα τέτοιο είδος βενετσιάνικης ξανθιάς κοπέλας δίπλα μου και μου είπε “αυτό το κρασί μυρίζει σαν ψάρι” (“this wine smells like fishy”) και είπα “δεν υπάρχει τίποτα κακό με το κρασί. Δεν μυρίζει καθόλου σαν ψάρι. Είναι πραγματικά πολύ καλό” και αρχίσαμε να τσακωνόμαστε για το υπόλοιπο της νύχτας και στο τέλος πήγαμε για ύπνο. Το επόμενο πρωί, το πρώτο άτομο με το οποίο έπρεπε να γράψω ένα τραγούδι, ήταν φυσικά αυτή γιατί αυτοί οι τύποι οργανώνουν τέτοια πράγματα όταν βλέπουν “δυσκολίες”, πιστεύουν ότι αυτό είναι καλό για τη δημιουργικότητα. Έτσι μπήκε με έναν κιθαρίστα, ήμασταν τρία άτομα που δουλεύαμε εκείνη την ημέρα, και τότε το πρώτο τραγούδι που γράψαμε μαζί ήταν το “The Last Thing I Need Is You”, που κυκλοφορήσαμε με τους Hooverphonic το 2003 με το album “Sit Down and Listen”. Η πρώτη γραμμή που γράψαμε μαζί ήταν “The last thing I need is you and your black-and-white-views pushing me over”. Μετά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι και τα πηγαίναμε πολύ καλά και μου άρεσε πολύ. Μετά γίναμε οι καλύτεροι φίλοι και τα πηγαίναμε πολύ καλά και μου άρεσε πολύ. Είχα κάποια συναισθήματα για εκείνη, αλλά δεν είμαι ηλίθιος και κατάλαβα αμέσως ότι αυτός ο δεσμός λειτουργεί και αυτό δεν πρόκειται ποτέ να είναι κάτι. Γύρισα λοιπόν σπίτι και έγραψα το “Mad About You”, για μια αδύνατη σχέση και γι’ αυτό στον δεύτερο στίχο, έχεις τη γραμμή “are you the fishy wine that will give me a headache in the morning?”, είναι απλώς βγαλμένο από εμπειρία ζωής.

Θυμάμαι ακόμα ότι είχα ένα μικρό δείγμα με μπάσο, ένα drumbeat και τη φωνή της Geike. Ήταν ο Roland Herrington που ήταν συμπαραγωγός στον δίσκο που με ρώτησε “Alex τις περισσότερες φορές κάνεις την ενορχήστρωση, αλλά ξέρω αυτόν τον τύπο, τον Matt Dunkley, ίσως θα έπρεπε να διευετήσει τα έγχορδα για αυτό το τραγούδι” και είπα ” ναι γιατι οχι? Ας το προσπαθήσουμε”. Ο Matt Dunkley ήταν ο ενορχηστρωτής του Craig Armstrong εκείνη την εποχή, οπότε έκανε όλες τις ενορχηστρώσεις για αυτό. Θυμάμαι ακόμα ότι ήμουν στο Λονδίνο και ήμασταν οι τρεις μας. Είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό που θα φτάσω ποτέ να ακούσω ένα δικό μου τραγούδι και να νιώσω σαν να είναι φρεσκογραμμένο. Τις περισσότερες φορές, όταν γράφεις ένα τραγούδι, το διασκευάζεις, το προγραμματίζεις, μιξάρεις το demo, μετά κάνεις άλλη ηχογράφηση, μετά μιξάρεις το album και μέχρι να τελειώσει το άλμπουμ, δεν έχεις πλέον την απόσταση, είσαι πολύ κοντά στο τραγούδι και όλη η μαγεία έχει εν μέρει χαθεί. Αλλά με αυτό το τραγούδι, όταν η ορχήστρα άρχισε να παίζει τη νέα ενορχήστρωση του Matt Dunkley, που δεν είχα ακούσει εκ των προτέρων, γιατί το 1999 δεν μπορούσες να κάνεις απλώς ένα demo με έγχορδα. Τώρα μπορείς να προγραμματίσεις τα πάντα και θα ακουγόταν παρόμοιο με αυτό που θα γινόταν, αλλά τότε ήταν αδύνατο κι έτσι απλά έπρεπε να εμπιστευτούμε τα παιδιά. Καθίσαμε στο στούντιο και η ορχήστρα άρχισε να παίζει. Είχαμε ρίγη στα χέρια μας, κοιταζόμασταν και είπα “ουάου! Αυτό είναι κάτι ιδιαίτερο! Τι νομίζετε?” και ο Raymond είπε “Ναι, αυτό είναι πολύ ιδιαίτερο”. Το περίεργο με το “Mad About You” είναι ότι ήταν ένα αργό τραγούδι. Το κυκλοφορήσαμε τον Μάιο και δεν έκανε τίποτα. Απλώς δεν λειτούργησε για τους πρώτους τέσσερις-πέντε μήνες. Ήταν μέχρι το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς που ξαφνικά συνέβη κάτι που λάνσαρε το τραγούδι, αφού χρησιμοποιήθηκε σε διαφήμιση για ένα έξυπνο αυτοκίνητο. Μετά απογειώθηκε στην Ιταλία και στη Νότια Ευρώπη, μετά χρησιμοποιήθηκε για άλλη διαφήμιση στη Γαλλία και ξαφνικά βρέθηκε σε όλη τη Γαλλία. Είναι το μοναδικό μας διαχρονικό!

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός διαχρονικού κι ενός κλασσικού τραγούδι των Hooverphonic, όπως τα “Eden” και “Anger Never Dies”;

Με ένα δαιχρονικό κερδίζεις λίγα χρήματα από τις streaming υπηρεσίες. Έκανα έναν υπολογισμό σήμερα για το “Mysterious”, για το οποίο παίρνουμε 0.0039 ευρώ ανά “παίξιμο”. Αυτό κερδίζουμε, οπότε… 1 εκατομμύριο ακροάσεις σε streaming υπηρεσίες είναι σαν 3.900 ευρώ. Δεν είναι πολλά, αλλά αν ξέρεις ότι το “Mad About You” έχει περισσότερα από ένα εκατομμύριο, όπως ενάμισι ή δύο εκατομμύρια σε ένα μήνα, αυτό το κάνει διαχρονικό. Θα συνεχίσει να παίζει στο ραδιόφωνο και στις streaming υπηρεσίες. Είμαι περήφανος για αυτό. Είμαι περήφανος για το γεγονός ότι είναι ένα τραγούδι που είναι αρκετά δυνατό για να επιβιώσει στο χρόνο.

Ποια είναι τα πράγματα ή οι στιγμές για τις οποίες νιώθεις ευλογημένος στη μέχρι τώρα καριέρα σας;

Αισθάνομαι ευλογημένος για τη συνολική μου καριέρα! Είμαστε εδώ και 27 χρόνια τώρα, σχεδόν 28! Νιώθω ευλογημένος που διασκεδάζω και κάνω μουσική για 28 χρόνια, που είναι το πάθος μου και η ζωή μου γι’ αυτό. Βγάζω αρκετά χρήματα για να είμαι επαγγελματίας μουσικός, κάτι που είναι απίστευτο! Δεν υπάρχουν πολλοί Βέλγοι μουσικοί που έχουν τέτοια ευκαιρία να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί και να ζήσουν πραγματικά από τη μουσική! Αυτό για μένα είναι ήδη μια ευλογία! Το άλλο φυσικά είναι το γεγονός ότι το “2Wicky” κατέληξε σε ταινία του Bertolucci γιατί αυτό εκτόξευσε την καριέρα μας και επίσης το “Mad About You, όπως είπαμε και πριν, το να είσαι διαχρονικός είναι επίσης ευλογία! Επίσης το να επιστρέψει η Geike στο συγκρότημα ήταν το κάτι άλλο. Είναι φίλη! Όλοι οι άλλοι τραγουδιστές ήταν τραγουδιστές, αλλά η Geike είναι κάτι περισσότερο από αυτό, είναι επίσης φίλη. Τέλος, το ότι μείναμε και δεν φύγαμε ποτέ! Συνεχίσαμε να κάνουμε περιοδείες, να κάνουμε δίσκους και να γράφουμε τραγούδια. Το να είμαι στη σκηνή κάθε βράδυ και μπορώ να παίξω τα “2Wicky”, “Eden”, “Mad About You”, “Jackie Cane” και μερικές φορές τα “The World is Mine”, “The Night Before”, “Anger Never Dies” και “Amalfi”, τόσα πολλά τραγούδια που θέλουν να ακούσουν οι θαυμαστές μας. Το να έχουμε ένα τραγούδι σχεδόν από κάθε δίσκο που θέλουν να ακούσουν οι θαυμαστές μας, νομίζω ότι είναι πολύ ωραίο και δεν υπάρχουν πολλές μπάντες που μπορούν να το πουν αυτό! Πολλά συγκροτήματα έχουν μόνο ένα τραγούδι επιτυχίας και μετά το υπόλοιπο είναι εντελώς άγνωστο, και ο κόσμος έρχεται στις συναυλίες τους μόνο για αυτό το τραγούδι. Για εμάς είναι διαφορετικό. Ο κόσμος έρχεται στα shows μας για να ακούσει ολόκληρη την καριέρα μας να προβάλλεται σε setlist στην πραγματικότητα.

Η Ελλάδα έχει μία ανιδιοτελή αγάπη για τη μουσική σας! Πώς νιώθετε όταν αλληλεπιδράτε με το ελληνικό κοινό;

Είμαστε από το Βέλγιο, από τη Φλάνδρα, επομένως έχουμε συνηθίσει σε ένα πολύ ψυχρό, είδος συγκρατημένου κοινού. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που πήγαμε στην Ελλάδα, και οι Έλληνες είναι πολύ ενθουσιώδεις και τους αρέσει να κάνουν πάρτι. Έτσι για εμάς είναι πολύ διασκεδαστικό να περιτριγυριζόμαστε από όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι τόσο ενθουσιώδεις και γνωρίζουν πραγματικά τα τραγούδια μας και τραγουδούν μαζί με τη μουσική. Το να γράφεις και να παίζεις μουσική έχει να κάνει με την ενέργεια και έτσι, αν το κοινό είναι ενεργητικό, γινόμαστε πιο ενεργητικοί και το κοινό γίνεται πιο ενεργητικό, είναι σαν ένας κύκλος. Είναι κάπως κλισέ, αλλά όσο πιο νότια πηγαίνετε τόσο πιο ενθουσιώδες είναι το κοινό. Εκτός αυτού, είναι ωραίο να βρίσκεσαι στην Ελλάδα γιατί μπορείς να φας καλά και μας αρέσει το φαγητό. Εάν έχετε καλό φαγητό, τότε οι εμφανίσεις σας είναι καλύτερες. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα καλό σουβλάκι!

Ποια είναι, κατά τη γνώμη σας, η “κόλλα” που κράτησε τους Hooverphonic όλα αυτά τα χρόνια;

Το να είμαστε άνθρωποι! Τελικά, νομίζω ότι αυτή είναι η δύναμη των Hooverphonic! Όταν περιοδεύουμε με το συγκρότημα, όλοι είναι στο ίδιο λεωφορείο και για εμάς, ένας μουσικός ή ένας μηχανικός ή ένα μέλος του τεχνικού πληρώματος ή ακόμα και ένας ειδικός μουσικής τεχνολογίας, όλοι είναι εξίσου σημαντικοί όσο τα έντεκα άτομα στο δρόμο. Όλοι μαζί κάνουμε παράσταση και χωρίς το τεχνικό συνεργείο δεν μπορούμε να το κάνουμε! Επομένως, για εμάς είναι πολύ σημαντικό να είμαστε μια οικογένεια. Αν και είμαι ο αρχηγός του συγκροτήματος, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν είμαι τίποτα χωρίς καλό τραγουδιστή ή καλό μπροστινό πρόσωπο. Ξέρω πολύ καλά τι κάνω αλλά είμαι και πολύ ταπεινός! Μου αρέσει να ζω μια κανονική ζωή, αλλά τα μόνα πράγματα που δεν μπορείς να μου αφαιρέσεις είναι να μπορώ να κάνω μουσική και την κουζίνα μου! Μου αρέσει να μαγειρεύω! Είναι το δεύτερο χόμπι μου!

Τζατζίκι λέγεται… Χαχα! Θα σου δείξω πώς να το φτιάξεις!

Φυσικά!

Για να συνεχίσουμε λοιπόν την κουβέντα μας, ποιο είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στη ζωή σας;

Το μόνο που με νοιάζει είναι οι άνθρωποι! Αυτό είναι το πιο σημαντικό! Όταν πέθανε ο πατέρας μου, ακόμα θυμάμαι ότι είχαμε ήδη πει “αντίο” και πέθανε όταν ήμουν στη σκηνή και έκανα sound check. Ήταν σε μία sold-out (συναυλία), σε έναν μεγάλο χώρο στη Μπριζ του Βελγίου και στις 17:00 μ.μ. ένα Σάββατο, ο αδερφός μου με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι πέθανε. Έπαιξα ακόμα εκείνη τη συναυλία εκείνο το βράδυ και το υπόλοιπο συγκρότημα είπε “πώς μπορείς να το κάνεις αυτό;” και απάντησα “είναι απλώς τιμή να παίζω μια συναυλία για τον πατέρα μου!”  Ήταν μεγάλος λάτρης της μουσικής και ήταν πολύ περήφανος για το γεγονός ότι ο γιος του έκανε το όνειρό του πραγματικότητα! Το αγαπημένο του τραγούδι ήταν το “Eden” οπότε εκείνη την περίοδο δυσκολεύτηκα να το παίζω. Έπρεπε να απομακρυνθώ από το κοινό. Πέθανε όταν ήταν 79 και οι άνθρωποι μου έλεγαν “είναι νέος” και εγώ έλεγα “όχι, δεν είναι νέος. Είχε μια καλή ζωή! Είχε μια γυναίκα που αγαπούσε πολύ, τρεις γιους που τα πήγαιναν καλά και ήταν υγιείς και δύο εγγόνια”. Ο μέσος όρος ηλικίας ενός άνδρα που πεθαίνει στο Βέλγιο είναι 79. Υποθέτω ότι δεν έγινε πολύ μεγάλος, αλλά δεν ήταν ούτε νέος. Δεν είναι θέμα ποσότητας, είναι θέμα ποιότητας!

Μπορείς να μοιραστείς μαζί μου μια γρήγορη αστεία ιστορία με εσένα και τον μπαμπά σου; 

Το μόνο πράγμα που ήταν λίγο ντροπιαστικό για μένα, ήταν ότι ήταν γιατρός και όταν δούλευε, θα φορούσε τη λευκή του ιατρική ρόμπα και είχε ένα στυλό Hooverphonic στην τσέπη του και μια αφίσα Hooverphonic στον τοίχο και ήμουν πάντα κάπως “μπαμπά, έλα τώρα…!”

Ποια είναι τα επαγγελματικά σας σχέδια για το 2023;

Γνωρίζουμε ήδη μερικά πράγματα! Θα παίξουμε στο Μπατούμι στη Γεωργία και στην Τύνιδα στην όπερα. Θα παίξουμε σε μερικά φεστιβάλ και θα κυκλοφορήσουμε μερικά singles, αλλά ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά πού θα σε πάει η ζωή. Για μερικούς ανθρώπους ίσως είναι εφιάλτης να μην έχουν ασφάλεια ή να μην ξέρουν πού θα τους οδηγήσει η ζωή, αλλά είμαστε κολλημένοι στο γεγονός ότι δεν ξέρουμε πού πάμε. Η ζωή μερικές φορές σε οδηγεί σε μέρη που δεν περίμενες ποτέ ότι θα είσαι, αλλά αυτό είναι που μου αρέσει σε αυτό που κάνουμε. Είμαστε μουσικοί, είμαστε στο δρόμο και ποτέ δεν ξέρουμε τι θα κάνουμε φέτος.

Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;

Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος

Back To Top