skip to Main Content

Η Κατερίνα Ντούσκα είναι μια από τις πιο αγαπημένες Ελληνίδες τραγουδίστριες της αγγλόφωνης μουσικής σκηνής, στοιχείο που γρήγορα τη βοήθησε να επεκτείνει το fanbase της και εκτός των ελληνικών συνόρων. Η συμμετοχή της στο μουσικό διαγωνισμό της Eurovision 2019, με το τραγούδι “Better Love” σίγουρα έπαιξε καθοριστικό ρόλο, για να γίνει ένα από τα πιο αναγνωρίσημα πρόσωπα εκείνης της χρονιάς.

Το απότομο φρένο που ήρθε από την πανδημία την ανάγκασε -όπως όλους τους καλλιτέχνες σε όλο τον πλανήτη- να βάλει τα επαγγελματικά της σχέδια σε “παύση” ωστόσο, η ίδια δεν ένιωθε πως έχει πει την τελευταία της κουβέντα. Η δισκογραφική της επιστροφή με το αγγλόφωνο EP της “Call Me Nyx” καθώς και οι συνεργασίες της με τον Leon of Athens στα τραγούδια “Άνεμος”, “Κύματα” και “Communication”, άνοιξαν το δρόμο για κάποιες κοινές τους συμμετοχές σε μερικά από τα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Αμερικής κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Το αποκορύφωμα όμως αυτής της συνεργασίας ήρθε πριν από λίγο καιρό όταν οι δύο καλλιτέχνες ένωσαν για άλλη μια φορά τις δυνάμεις τους σε ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια τους, το “Babel” το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μέσα από την πλατφόρμα του Global Spin των Βραβείων Grammys!

Ωστόσο τώρα η Κατερίνα επανέρχεται αναλαμβάνοντας έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο στην καριέρα της, εκείνο της ηθοποιού, συμμετέχοντας για πρώτη φορά στο πλευρό του Μίνου Θεοχάρη στο κλασσικό πλέον θεατρικό μιούζικαλ του Broadway, “Hedwig and The Angry Inch” όπου ενσαρκώνει το ρόλο του Yitzhak. Μέσα από το ρόλο αυτό η Κατερίνα καταφέρνει όχι μόνο να αναδείξει ένα ακόμα ταλέντο της αλλά να μας κάνει να προβληματιστούμε, να συγκινηθούμε και πάνω απ’ όλα να τη θαυμάσουμε για ακόμα μια φορά!  

Διαβάστε τα πάντα στην αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησαν στο SounDarts.gr

Καλησπέρα Κατερίνα! Σε καλωσορίζω στο SounDarts.gr και σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τη συνομιλία μας!

Εγώ ευχαριστώ πολύ!

Αρχικά, θα ήθελα να σου δώσω και προσωπικά συγχαρητήρια για τη μοναδική performance σου στην παράσταση “Hedwig and the Angry Inch”, όπου συμπράττεις επί σκηνής με τον Μίνω Θεοχάρη. Είναι, μάλιστα, η πρώτη σου φορά που συμμετέχεις σε μια θεατρική παράσταση. Πώς το βιώνεις επί σκηνής ως ηθοποιός αυτή τη φορά;

Είναι μία μαγική εμπειρία πραγματικά. Πολύ διαφορετική προφανώς, πρωτόγνωρη. Είναι τόσο ωραίο το περιβάλλον σε αυτή την παράσταση, η μεταξύ μας σχέση με τον Μίνω, αλλά και με όλους τους συντελεστές. Νομίζω πως είναι πάντα καθοριστικό αυτό. Εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ και για να διαχειριστώ το άγχος μου. Νιώθω ότι ο ρόλος του Yitzhak είναι σαν δώρο για εμένα. Έτσι το βιώνω. Οπότε νομίζω ότι χωρίς να έχω την εμπειρία του ηθοποιού, όταν αγαπάς πάρα πολύ τον χαρακτήρα που υποδύεσαι και το νιώθεις, βοηθάει στο να γίνεται όλο αυτό πιο εύκολο, η σύνδεση δηλαδή με τον χαρακτήρα. Όλο αυτό είναι πολύ μοναδικό.

Ο πρωταγωνιστής της παράστασης, λοιπόν, είναι μια gender queer περσόνα. Μιλώντας για την LGBTQ+ κοινότητα εν γένει, πιστεύεις πως ως κοινωνία έχουμε κάνει πρόοδο στο να αποδεχτούμε όλους τους ανθρώπους χωρίς χαρακτηρισμούς και διακρίσεις;

Πρόοδος έχει γίνει σίγουρα, αλλά υπάρχει ακόμη πολύ μεγάλος χώρος για να φτάσουμε σε ένα σημείο που να μπορούμε να μιλάμε για μια τέτοια κοινωνία. Για εμένα αυτός ήταν ο λόγος που ήθελα τόσο πολύ να κάνω αυτήν την παράσταση. Θεωρώ πως και εμείς προσπαθούμε να βάλουμε ένα λιθαράκι προς αυτήν την κατεύθυνση και αυτό είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα. Ενώ είναι μία παράσταση 25 χρόνων -και θα περίμενες να μην είναι τόσο επίκαιρη, είναι ακόμη πολύ επίκαιρη.

Με τον Μίνω το βλέπουμε και οι δύο σαν μία αποστολή. Να έρχονται δηλαδή άνθρωποι σε αυτή την παράσταση και να νιώθουν ότι είναι λιγότερο μόνοι τους. Είναι τρομερό το πώς όντως φεύγει κόσμος κλαίγοντας, γιατί τους έχει αγγίξει. Η αλήθεια είναι πως κι εμένα μου πήρε πολλές πρόβες να μην κλαίω. Η ιστορία και των δύο αυτών χαρακτήρων, της Hedwig και του Yitzhak με συγκινεί βαθύτατα.
Για την ιστορία να σας πω πως η Hedwig ήταν η πρώτη gender queer περσόνα στο θέατρο πριν από 25 χρόνια, όταν ανέβηκε αυτή η παράσταση off Broadway στην Αμερική. Για αυτό τον λόγο είναι εμβληματική κι ιστορική φιγούρα στο θέατρο και έχει αποκτήσει φανατικό cult following. Χαίρομαι πάρα πολύ που χάρη στον Μίνω και στην επιμονή του να ανεβάσει αυτό το έργο, το γνωρίζει και το ελληνικό κοινό επιτέλους.

Τι κοινό μπορεί να έχει η Κατερίνα με τον Yitzhak;

Ο Yitzhak είναι ένας πάρα πολύ καταπιεσμένος άνθρωπος. Είναι drag  queen που δεν του επιτρέπεται να είναι drag queen κι έχει αναγκαστεί να εκφράζεται με έναν τρόπο που δεν τον εκφράζει. Είναι εγκλωβισμένος σε μία εικόνα.

Εγώ φυσικά δεν μπορώ να ταυτιστώ στο ίδιο επίπεδο, αλλά σίγουρα έχω βιώσει την έννοια της καταπίεσης γύρω από τον τρόπο που ήθελα να εκφραστώ σαν παιδί ή τον τρόπο που ήθελα να εκφραστώ καλλιτεχνικά.

Δεν ήταν μία εύκολη διαδρομή. Οπότε παίζοντας αυτό τον ρόλο βγαίνουν στην επιφάνεια και δικά μου θέματα ή απωθημένα. Γι’ αυτό νομίζω ότι υπάρχει αυτή η επιπλέον σύνδεση με αυτόν τον ρόλο και πιστεύω πως μπορούν πολλοί άνθρωποι μα ταυτιστούν μαζί του.

Το αισθάνεσαι σαν λύτρωση;

Ναι! Σίγουρα σε πολλές στιγμές. Υπάρχουν και κάποιες σκηνές εκτόνωσης, που είναι πάρα πολύ σημαντικές για τον χαρακτήρα, αλλά και για εμένα. Μπορώ να μπω εύκολα σε αυτό το καλούπι του τί σημαίνει να μην μπορείς να εκφραστείς. Να νιώθεις ότι δεν σε αποδέχονται στο επίπεδο που θέλεις να σε αποδεχτούν. Σε καμία, όμως, περίπτωση δεν μπορώ να με συγκρίνω με έναν άνθρωπο, ο οποίος έχει δυσκολευτεί τρομερά με την ταυτότητά του και την σεξουαλικότητα του, που κοινωνικά ξέρουμε ότι μπορεί να είναι βάναυσο για πολλούς ανθρώπους.

Μιλώντας για τη μουσική, πρόσφατα ακούσαμε τη νέα σου συνεργασία με τον Leon Of Athens για το τραγούδι “BABEL”. Εμβληματική μουσική με πολύ όμορφους στίχους. Μιας και δεν είναι η πρώτη φορά που οι δύο σας συνεργάζεστε, ποια είναι τα σημαντικά στοιχεία ενός καλλιτέχνη που θα σε οδηγήσουν να συνεργαστείς μαζί του;

Πρέπει να υπάρχει ταύτιση και χημεία καταρχάς στο γούστο, δηλαδή να μπορούμε να εκτιμήσουμε και να αντιληφθούμε τη μουσική (τον ήχο και την γλώσσα της) με έναν παρόμοιο τρόπο, στο πώς μας κάνει να νιώθουμε πάνω απ´όλα.

Εάν, δηλαδή, αισθανθούμε ότι μπορούμε να επικοινωνήσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο, γιατί να μην συμπράξουμε;!

Ποιός σκέφτηκε το concept για το τραγούδι “Babel”;

Μας έγινε πρόταση με τον Leon of Athens να κάνουμε μία κυκλοφορία μέσα από το Global Spin των Grammy που ήταν ένα μεγάλο highlight και τιμή για εμάς (για ευνόητους λόγους!). Το concept αυτού του καναλιού είναι να φιλοξενεί καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο κι εμείς ήμασταν οι καλλιτέχνες που επέλεξαν από την Ελλάδα, καθώς μας είχαν δει σε ένα festival στην Αμερική, κι έτσι μας έκαναν την πρόταση.
Σκεφτόμασταν μαζί με τον Leon ότι ενώ κάνουμε κατά βάση αγγλόφωνο στίχο θέλαμε πολύ να μπει και το ελληνικό στοιχείο μιας και είναι μία πλατφόρμα multicultural.

Σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα δίγλωσσο τραγούδι αλλά δε θέλαμε να «ξενίζει». Μας ήρθε στο μυαλό ο “Πύργος της Βαβέλ”. Για όσους δεν ξέρουν τον μύθο, στην ουσία λέει ότι ο Θεός δημιούργησε τις γλώσσες για να χωρίσει τους ανθρώπους, επειδή προσπαθούσαν να φτιάξουν ένα πύργο για να τον φτάσουν.

Όλη αυτή την αλληγορία τη μεταφέραμε σε μία σχέση που είναι χαμένη στην μετάφραση και πρόκειται για μία σχέση που στην ουσία βυθίζεται ή φαίνεται να είναι “στα τελευταία της” κι οι δύο άνθρωποι προσπαθούν να γαντζωθούν με “νύχια και με δόντια” για να τη σώσουν και να επικοινωνήσουν. Ενώ μιλάνε στις ίδιες γλώσσες, δεν καταλαβαίνονται.

Ελλάδα, Αγγλία, Αμερική: η μουσική σου δεν κοιτάζει σύνορα από κάθε άποψη. Πώς αισθάνεσαι που μπορείς να μοιραστείς με το παγκόσμιο κοινό τη μουσική σου;

Αισθάνομαι ότι είναι μία τεράστια ευλογία. Προσπαθώ πραγματικά ό,τι μου φέρνει αυτό το ταξίδι στη μουσική να το αγκαλιάζω και να είμαι όσο παρούσα γίνεται, γιατί δεν είναι τίποτα δεδομένο.

Σε αυτή τη δουλειά είναι ελάχιστο το ποσοστό των καλλιτεχνών παγκοσμίως που μπορεί να είναι στη δισκογραφία, να περιοδεύει, να ταξιδεύει η μουσική του. Είναι ένα πάρα πολύ σκληρό επάγγελμα και δεν υπάρχει μέρα που να μην το υπενθυμίζω στον εαυτό μου. Η προηγούμενη χρονιά, το 2022, μουσικά για εμένα ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, γιατί επιτέλους μετά από μία πανδημία δύο χρόνων “άνοιξαν” κάπως τα σύνορα και πραγματοποιήθηκαν πράγματα που κάποια από αυτά είχαν σχεδιαστεί να συμβούν το 2020, αλλά διακόπηκαν όλα λόγω της πανδημίας. Αναρωτιόμουν εάν θα προέκυπταν ξανά αυτές οι ευκαιρίες. Επιτέλους μπόρεσα να παραστώ σε πολύ μεγάλα festivals στην Αμερική, να παίξω. Ήταν ένα όνειρο ζωής για εμένα. Έτυχε να έχει προγραμματίσει κι ο Leon of Athens μία τέτοια περιοδεία. Ήμασταν σε κάποια κοινά festivals, μπορέσαμε να το κάνουμε όλο αυτό μαζί. Ήταν φανταστικό! Είχα τον αδερφό μου μαζί μου στα τύμπανα. Είδαμε τη μισή Αμερική, το καλοκαίρι δούλεψα στο Λος Άντζελες για το δίσκο μου. Ήταν ειδυλλιακή κατάσταση, εμπειρία ζωής. Δεν ξέρω εάν θα ξανά υπάρξει κάτι τέτοιο, το να συμπέσουν δηλαδή ξανά όλα μαζί. Ήταν εντελώς surreal.

Γενικά από ό,τι έχω καταλάβει σας αρέσουν τα concepts στις δουλειές σας. Υπάρχει κάτι νέο στα σκαριά; Ετοιμάζεις κάτι δισκογραφικά;

Ετοιμάζω πάλι ένα concept album, αλλά διαφορετικό. Είμαι εγώ, αλλά κάτι κάπως αλλιώς. Είναι μία εξέλιξη του εαυτού μου σε πιο dance μονοπάτια. Το “Call Me Nyx” είχε ένα σκοτάδι στη θεματολογία του, ήταν μία ωδή στη νύχτα μιας κι είμαι νυχτόβιο πλάσμα γενικά, οπότε δημιούργησα ένα alter ego. Αυτή ήταν η Nyx.

Τώρα, στην επόμενή μου δουλειά υπάρχει σκοτεινή θεματολογία, αλλά υπάρχει μια ευφορία στον ήχο. Είναι ένα μείγμα, μία συνέχεια της Nyx κατά κάποιο τρόπο, αλλά κάπως πιο ευχάριστη και πιο φωτεινή ηχητικά.

Υπάρχει πρόβλεψη να κυκλοφορήσετε κάτι δισκογραφικό από το θεατρικό, σαν cast;

Δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοια πρόβλεψη, αλλά χαίρομαι που το λες, γιατί μας το έχουν πει αρκετοί άνθρωποι που έχουν έρθει να δουν την παράσταση. Γενικά δεν είναι κάτι εύκολο λόγω πνευματικών δικαιωμάτων. Αλλά δεν ξέρεις ποτέ…

Λένε ότι το πιο δύσκολο πράγμα είναι να μιλάει ο καθένας για τον εαυτό του. Ωστόσο θα ήθελα να σε ρωτήσω, περνώντας τα χρόνια πώς έχει αλλάξει επαγγελματικά η Κατερίνα;

Σίγουρα έχω αποκτήσει μία πολύ μεγαλύτερη συναίσθηση γύρω από κάθε μου βήμα, γύρω από το πώς λειτουργεί ο μηχανισμός αυτός που ονομάζουμε μουσική βιομηχανία. Όσο παραμένεις σε αυτή τη δουλειά κι επιμένεις γίνεσαι πολύ πιο ανθεκτικός. Είναι σαν μία απόδειξη προς τον εαυτό σου ότι τον αγαπάς περισσότερο από όσο νομίζεις, καθώς είναι μία δουλειά που καθημερινά θα λαμβάνεις κριτική.
Χρειάζεται να έχεις πολύ δυνατό χαρακτήρα για να μπορείς αυτό να το παραβλέπεις και να εστιάζεις στο πώς θέλεις εσύ να σε βλέπεις ή τί πιστεύεις εσύ για τον εαυτό σου. Δεν είναι καθόλου εύκολη διαδρομή αυτή. Είναι μία πάλη, μία συνεχής μάχη για το ποια πλευρά θα νικήσει.
Φυσικά, έχω λάβει πάρα πολλή αγάπη κι αυτό είναι κινητήριος δύναμη αλλά ναι, νομίζω πως έχω ωριμάσει σε όλα τα επίπεδα. Στο πώς δέχομαι κριτική, στο πόσο αγκαλιάζω την αποτυχία και διαχειρίζομαι μία επιτυχία, στο πόσο παρούσα είμαι σε κάθε ευκαιρία που μου δίνεται. Όλα αυτά είναι πολύ σημαντικά. Φυσικά, κι η ωρίμανση στον ήχο μου, στην ηχητική μου ταυτότητα, στο πώς θεωρώ ότι έχω εξελιχθεί σαν τραγουδίστρια κι έχω εξερευνήσει πολύ περισσότερο τη φωνή μου από ό,τι τη γνώριζα όταν ξεκινούσα πριν από 8-9 χρόνια.
Η επιμονή είναι πολύ κομβική, πάντα θα σου φέρνει κάτι. Μπορεί να μη φτάσεις ποτέ σε ένα εξιδανικευμένο σενάριο που έχεις στο μυαλό σου, αλλά η επιμονή πάντα θα σου προσφέρει πράγματα κι αυτό πρέπει να το πιστέψεις. Υπήρχαν πάρα πολλές στιγμές που αναρωτήθηκα αν θα συνεχίσω ή όχι και κοίταξα πίσω κι είδα πως αν είχα σταματήσει πέρυσι δε θα είχα βιώσει όλη εκείνη τη χρονιά που ήταν η καλύτερή μου.

Έπαιξε ρόλο σε όλο αυτό η Eurovision; Άλλαξε κάτι στη μετέπειτα καθημερινότητα σου και την καριέρα σου;

Η Eurovision με βοήθησε πάρα πολύ στη σκληραγώγηση, στην ωρίμανση, στο να μάθω πάρα πολλά πράγματα. Πολλά απ’ όσα ανέφερε στην προηγούμενη ερώτηση νιώθω πως κατακτήθηκαν μέσα από αυτήν την εμπειρία, χωρίς υπερβολή. Είναι μία εμπειρία που τη βιώνεις στον υπερθετικό βαθμό, με τα καλά και τα κακά της. Είναι ένα σοβαρό τεστ αντοχής. Με το που επέστρεψα από την Eurovision, κατάλαβα αμέσως πόσο μεγάλη ήταν η δίψα μου για το επόμενό μου βήμα, κι έτσι πέρασα το δυσκολότερο τεστ. Είναι πολύ ωραίο και σημαντικό να νιώθεις έτσι μετά από μία τέτοια εμπειρία.

Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;

Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος

Back To Top