skip to Main Content

Ο Louis Cato είναι ο αρχηγός της μπάντας του The Late Show with Stephen Colbert κι ένας ιδιοφυής πολυ-οργανοπαίχτης, του οποίου το μουσικό πεδίο περιλαμβάνει από την jazz και την pop ως την soul/R&B. Από την παιδική του ηλικία, η μουσική είναι η ζωή και το πάθος, μιας κι η μητέρα του ήταν εκκλησιαστική μουσικός κι ο Cato ξεκίνησε να παίζει drums από την ηλικία των δύο ετών. Τώρα είναι βυθισμένος στα νέα του σχέδια και το νέο του “ρόλο” ως αρχηγός της μπάντας του The Late Show with Stephen Colbert, έπειτα από την αποχώρηση των Jon Batiste και Stay Human.

Για δύο δεκαετίες ο Cato ήταν ενεργός στη μουσική βιομηχανία ως μέλος διαφορετικών projects, αλλά το 2016 επέλεξε να κυκλοφορήσει το πρώτο του solo, ολοκληρωμένο album, με τίτλο “Starting Now”, ένας τίτλος κι ένα project που σηματοδοτούν το νέο κεφάλαιο της καριέρας του.

Πέραν αυτού, ο Cato πρόκειται να κυκλοφορήσει ένα νέο studio album, με τίτλο “Reflections” κι η δημιουργία είναι η βασική του δραστηριότητα τώρα. Ακολουθώντας την κοινωνική πραγματικότητα, ο Cato κυκλοφόρησε ένα τραγούδι σχετικά με την γυναικεία ενδυνάμωση “που είναι ένα μήνυμα που προσπαθώ να μεταφέρω και στις δύο μου κόρες πως μπορούν πραγματικά να τα καταφέρουν” όπως είπε. Η Mariah Carey κι ο John Legend είναι μόνο δύο από τους καλλιτέχνες με τους οποίους έχει συνεργαστεί, όπως κι ο Q-Tip.

Η ειλικρίνεια κι η ηρεμία είναι χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν και τώρα μπορείς να διαβάσεις ολόκληρη τη συνέντευξη που έδωσε στο SounDarts.gr!

Γεια σου Louis και καλώς ήρθες στο SounDarts.gr. Με τι ασχολείσαι τελευταία?

Τα κυριότερα πράγματα που ασχολήθηκα τον τελευταίο καιρό ήταν για το Late Show όπου υπηρετώ ως αρχηγός του συγκροτήματος καθώς επίσης, το νέο μου album “Reflections”. Είμαστε στη φάση της μίξης αυτή τη στιγμή και είναι πραγματικά συναρπαστικό. Έχει περάσει πολύς καιρός που το ετοιμάζω αλλά και πέντε χρόνια από τότε που κυκλοφόρησα μουσική έτσι αυτό έχει απασχολήσει σχεδόν όλο μου τον χρόνο.

Πώς έγινες μουσικός; Ποια ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκες μπροστά σε κοινό και πώς θυμάσαι αυτή την εμπειρία;

Άρχισα να παίζω μουσική όταν ήμουν δύο ετών και η πρώτη μου φορά μπροστά σε κοινό υποθέτω ότι ήταν στην εκκλησία στο Οχάιο, όπου ζούσαμε τότε, και μετά στο Μέριλαντ και τη Βόρεια Καρολίνα. Το πρώτο μου κοινό ήταν στην εκκλησία ως μικρό παιδί. Έπαιζα ντραμς και η μαμά μου τραγουδάει και παίζει πιάνο, και αυτή ήταν η μεγαλύτερη μουσική εμπειρία και εκπαίδευσή μου. Αυτός είναι ο ήχος που είναι πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού και της καρδιάς μου.

Γεννήθηκες στην Πορτογαλία, σωστά;

Ναι, γεννήθηκα στη Λισαβόνα. Ο πατέρας μου ήταν στρατιωτικός. Ήταν σε ένα σταθμό εκεί. Νόμιζα ότι φύγαμε όταν ήμουν μόλις τριών μηνών, αλλά η μαμά μου πρόσφατα μου είπε ότι ήταν ακόμα πιο πριν από αυτό. Ωστόσο έχω επιστρέψει πολλές φορές από τότε, για να παίξω σε φεστιβάλ jazz. Πιο πρόσφατα έκανα ένα project που τιτλοφορείται «Mirrors», το οποίο ήταν μια κολεκτίβα που περιελάμβανε μια Πορτογαλίδα fadista, τη Gisela João. Περάσαμε δύο εβδομάδες στο Portalegre της Πορτογαλίας, γράφοντας και ηχογραφώντας αυτό το album. Είναι ένα από τα αγαπημένα μου projects στα οποία συμμετείχα ποτέ. Ήμασταν πέντε καλλιτέχνες που μαζεύτηκαμε, γράψαμε τραγούδια και απλά τα ηχογραφήσαμε. Δημιουργήσαμε ένα στούντιο ηχογράφησης και το κάναμε κοιτάζοντας τα πρόβατα και τα χωράφια και το όμορφο Portalegre. Η μουσική αντανακλά εκεί. Ήταν πραγματικά όμορφο.

Έχεις έρθει ποτέ στην Ελλάδα;

Έχω έρθει! Έχω παίξει στην Αθήνα μερικές φορές, με λίγους και διαφορετικούς ανθρώπους. Κάποτε έκανα περιοδεία με τον Marcus Miller και παίξαμε στην Αθήνα τουλάχιστον μία φορά. Επίσης, θυμάμαι ότι έχω παίξει εκεί με τον John Scofield, τον κιθαρίστα και πιθανώς με τον Bobby McFerrin.

Πώς αναπωλείς αυτές τις εμπειρίες από τη χώρα μας;

Λοιπόν, η πιο στενή μου σχέση με την Ελλάδα είναι ο καλύτερός μου φίλος. Το όνομά του είναι Ηλίας Λογοθέτης, είναι τραγουδιστής και ντράμερ. Γνωριστήκαμε την πρώτη μας μέρα στο κολέγιο, στο Berkeley School of Music. Είναι μια αστεία, χαριτωμένη ιστορία, με την οποία δεν θα σε κουράσω, αλλά ήταν ένας “γρήγορος” και στενός φίλος και έχουμε ζήσει όλα τα είδη της ζωής και της μουσικής μαζί. Ο συνάδελφός μας μιξάρει τους δίσκους του αυτή τη στιγμή. Τα έχουμε περάσει όλα μαζί. Το ένα μου τατουάζ, το έκανε η σύζυγός του, αλλά δεν έχω μάθει πολλά ελληνικά όλα αυτά τα χρόνια. Όποτε αρχίζει να μιλάει ελληνικά, για μένα “είναι όλα ελληνικά” (ακαταλαβίστικα)!

Η εμπειρία μου στην Αθήνα ήταν (γεμάτη από) πολύ ευχάριστους άνθρωπους, πολύ ευχάριστους promoters, δεν μπορώ να θυμηθώ τα ονόματα κανενός από αυτούς, αλλά βρίσκονται στο τηλέφωνό μου, στο e-mail μου και στην καρδιά μου.

Τον Μάιο κυκλοφόρησες το διασκετή σου στο “Put Your Records On” της Corinne Bailey Rae μαζί με τους Scary Pockets. Τι σε ενέπνευσε να διασκευάσεις αυτό το τραγούδι;

Η έμπνευση πίσω από αυτό το τραγούδι ήταν ξεκάθαρα οι κόρες μου. Έχω δύο απίστευτες κόρες. Η μικρότερη είναι 10 και η μεγαλύτερη 17. Δουλεύω με τους Scary Pockets εδώ και αρκετό καιρό και ένα από τα πιο διασκεδαστικά μέρη του δημιουργικού ταξιδιού είναι να αποφασίσουμε ποια τραγούδια θέλουμε να κάνουμε και να επαναπροσδιορίσουμε. Το τελευταίο τραγούδι των Scary Pockets που κάναμε ήταν ένα τραγούδι της Beyoncé που έχει τίτλο «Love on Top», και απλώς σκεφτήκαμε ότι θα ήταν πολύ διασκεδαστικό, μιας και θα είμαι ένας τύπος που τραγουδά ένα τραγούδι που έγινε δημοφιλές από κάποια που δεν είναι άντρας, και ιδιαίτερα αυτό τραγούδι. Το μήνυμα του, είναι ένα είδος γυναικείας ενδυνάμωσης το οποίο είναι ένα μήνυμα που προσπαθώ να μεταφέρω και στις δύο κόρες μου, ότι μπορούν πραγματικά να το κάνουν. Η κοινωνία, ειδικά εδώ, μπορεί να μην είναι τόσο ισότιμη. Το να είναι γυναίκες σε αυτήν την κοινωνία, κρύβει πολλές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν ήδη στα σχολεία τους καθώς μεγαλώνουν ως παιδιά. Η έμπνευση για να επαναπροσδιορίσω και αυτό το τραγούδι ήταν ότι μπορούσα να τους το τραγουδήσω, να τις ενθαρρύνω ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν να κάνουν, ότι κανένα όνειρο δεν είναι πολύ μεγάλο, και είμαι αρκετά τυχερός που είμαι ο πατέρας τους, και μπορώ να δω πόσο ικανές είναι, πέρα ​​από οποιονδήποτε από τους περιορισμούς που μπορεί να τους βάλει η κοινωνία επειδή είναι γυναίκες.

Το ντεμπούτο σου album, “Starting Now” κυκλοφόρησε το 2017. Τι να περιμένει κάποιος που δεν το έχει ακούσει ακόμα από αυτό το album;

Αυτό το album ήταν σε ένα τέτοιο σημείο στη ζωή μου. Αν έπρεπε να περιγράψω αυτό το album σε κάποιον που δεν γνωρίζει τη μουσική μου, θα το περιέγραφα ως ένα είδος pop παραγωγής, με τη soul ενός τραγουδιστή και τραγουδοποιού.

Υπάρχει κάποιο τραγούδι που ξεχωρίζει για σένα από αυτό το project και γιατί;

Ναί! To «Look Within»! Είναι το τραγούδι αυτού του album που είναι το πιο διαχρονικό. Κάθε τόσο, ως τραγουδοποιός, γράφεις πράγματα που δεν μπορείς πάντα να κατανοήσεις πλήρως. Γιατί νιώθεις αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή, αλλά υπάρχουν πάντα εκείνα τα πράγματα που αναδύονται, βαθιά από μέσα σου. Αυτό το τραγούδι έμοιαζε σαν να προερχόταν από ένα μέρος που δεν είχα συνειδητοποιήσει πλήρως εκείνη τη στιγμή. Το έγραψα μαζί με τον αγαπητό μου φίλο Adam Tressler και πολλές φορές στα συν-συγγραφικά ήταν σα να παίζαμε πινγκ-πονγκ κατά κάποιον τρόπο. Είναι επιρρεασμένο από τη συναισθηματική μου κατάσταση εκείνη τη στιγμή, τουλάχιστον για μένα. Κάποιοι γράφουν 100% από εκεί που βρίσκονται (εκείνη τη στιγμή). Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι που το κάνει να ξεχωρίζει από το υπόλοιπο album, από μερικά από τα άλλα τραγούδια του όπως το “Starting Now”, για παράδειγμα, μοιάζει να έγινε πολύ για εκείνη τη στιγμή. Το έγραψα από ένα μέρος της εμπειρίας μου όταν μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και νιώθω το βάρος της πίεσης εκείνης της στιγμής, ξεκινώντας ακριβώς τώρα. Όλα όσα κάνω έχουν σημασία. Έχω επίγνωση της βαρύτητας εκείνης της στιγμής, ενώ το «Look Within» είναι γραμμένο από το ίδιο μέρος, αλλά είναι επίσης σαν να κοιτάζω μπροστά σε ένα μέρος στο οποίο δεν έχω βρεθεί ακόμα. Είναι όπως όταν καταλαβαίνω πώς να ηρεμήσω. Σε αυτό το σημείο που δεν το έχω καταλάβει ακόμα.

Έτσι, κάθε δύο χρόνια περίπου, όταν ερμηνεύω αυτό το τραγούδι, νιώθω ότι ο πρώην εαυτόςμου, ο 2017-εαυτός μου, είναι σαν να μιλάει με τον 2022-εαυτό μου. Είναι σαν να του λέει, “Γεια, δεν πειράζει να κοιτάξεις μέσα σου, να πάρεις μια βαθιά ανάσα”. Έτσι ξεχωρίζει με αυτόν τον τρόπο και είναι κάπως αειθαλές καθώς γράφτηκε από αυτό το μέρος, αλλά επίσης μιλάει σε κάθε εκδοχή μου.

Επίτου παρόντος δουλεύεις πάνω σε νέα μουσική. Να περιμένουμε το νέο σου album σύντομα;

Το επόμενο album μου τιτλοφορείται “Reflections”. Ανυπομονώ να το ακούσεις. Είναι τόσο καλό. Μακάρι να μπορούσα να το παίξω για σένα. Θα κυκλοφορήσουμε λίγη μουσική πριν από το τέλος του χρόνου. Ο δίσκος είναι πλήρως ηχογραφημένος και δύο από τα οκτώ τραγούδια, πιστεύω, πως θα είναι πλήρως μιξαρισμένα μέχρι τώρα.

Υπάρχουν εκπλήξεις σε αυτό το album;

Βασικά, υπάρχει μια υπέροχη guest εμφάνιση από την Elizabeth Ziman, η οποία έχει ένα πολύ δυνατό συγκρότημα που ονομάζεται Elizabeth & the Catapult. Αυτή τη στιγμή είναι έξω, νομίζω, σε περιοδεία με την Amy Helm και πιο πρόσφατα άνοιγε τις συναυλίες της Madison Cunningham. Ήταν πάντα μια από τις αγαπημένες soul, τραγουδίστριες και τραγουδοποιούς. Έχει ένα τραγούδι που τιτλοφορείται “Someday Soon”, το οποίο είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Κάναμε ένα ντουέτο μαζί, αυτό είναι πολύ όμορφο. Μόλις τελειώσαμε τη μίξη αυτού του τραγουδιού.

Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι μπορούν να περιμένουν λίγο λιγότερο παραγωγή στον ήχο αλλά με  περισσότερες απόχρωσεις στα μεμονωμένα επίπεδα. Ο στόχος μου σε αυτό, ήταν να το απογυμνώσω λίγο. Είναι μια επανάληψη του “Look Within”. Αυτό είναι το θέμα του, νομίζω, για μένα.

Γνωρίζεις την ημερομηνία κυκλοφορίας του ή ποιο θα είναι το πρώτο single από αυτό το album;

Όχι, δεν έχουμε ορίσει ακόμα ημερομηνία. Έχουμε μια συνάντηση με την ομάδα αύριο, όπου θα προσδιορίσουμε τις ημερομηνίες κυκλοφορίας και το single. Το ομότιτλο με το album-τραγούδι, το “Reflections”, είναι πιθανό να είναι το πρώτο. Υπάρχει επίσης μια διασκευή του “Miss U” των Rolling Stones, το οποίο θα μπορούσε επίσης να είναι το πρώτο single. Είναι η μόνη διασκευή που έκανα σε αυτό το album. Το προσδιόρισα ξανά και έβαλα τη δική μου πινελιά σε αυτό. Είναι στην πρώτη γραμμή για να γίνει το πρώτο  single του. Αυτά τα πράγματα θα τα ορίσουμε σύντομα.

Τον Αύγουστο ανακοινώθηκε πως θα είσαι ο αρχηγός του συγκροτήματος The Late Show Band, το συγκρότημα που εμφανίζεται σταθερά στην εκπομπή “The Late Show with Stephen Colbert”. Πώς νιώθεις που αντικαταστήσες τον Jon Batiste στο show;

Μοιάζει εξίσου παράξενο και φυσικό. Ο John είναι φίλος, μέντορας και συνεργάτης εδώ και πολύ καιρό. Αισθάνομαι πραγματικά τυχερός και ευλογημένος που είχα ένα μπροστινό χαμηλό κάθισμα στο σπίτι που έχτισαν αυτός και ο Stephen. Ξεκινήσαμε από την αρχή (του show). Ο John με κάλεσε να δουλέψω πάνω στο μουσικό θέμα του στην αρχή, το 2015. Είδα, κυριολεκτικά από την αρχή αυτό που ήθελαν να ξεκινήσουν, να επιτύχουν, το πρότυπο αριστείας που ήθελαν να πετύχουν και το πνεύμα της εξερεύνησης και δημιουργικότητας που ήθελαν να ενσαρκώσουν. Ένιωθα ότι ήταν κάτι μέσα στο οποίο θα μπορούσα να δω τον εαυτό μου. Έπρεπε να παίξω πολλές διαφορετικές εκδοχές υποστηρικτικών ρόλων. Έπρεπε να προσπαθήσω για να γίνω παραγωγός και τελικά, ανέλαβα ως μουσικός παραγωγός της εκπομπής. Έπρεπε να προσπαθήσω και να δω τα διάφορα όργανα μου. Υπήρχε μια εποχή που έπαιζα καζού στην εκπομπή και στεκόμουν εκεί ως μπασίστας ή κιθαρίστας. Στην αρχή έπαιζα ντραμς. Είχα μια ProTools κονσόλα στη σκηνή, ένα laptop και ένα Midi controller keyboards… Ήταν μια πραγματικά εκπαιδευτική διαδικασία για επτά χρόνια, οπότε όταν ο John αποφάσισε να φύγει, ήταν μια φυσική διαδοχή, αν και περίεργη, επειδή η προσοχή μου ήταν στο δημιουργικό προϊόν και να δημιουργήσουμε ακριβώς την καλύτερη μουσική την οποία να καταχωρήσουμε με όλες τις καθημερινές αλλαγές που αποτελούν μέρος μιας καθημερινής, ποικίλης ύλης εκπομπή. Αλλά όταν συμβαίνει μια τέτοια αλλαγή, λες “Ω, εντάξει. Ορίστε”. Γι’ αυτό λέω ότι μοιάζει εξίσου παράξενο και φυσικό, γιατί το περίεργο μέρος είναι σαν να λες “wow, το timing!! Εντάξει, πάμε τώρα!” ενώ το φυσικό μέρος είναι σαν λες «έχουμε βρεθεί εδώ». Μάθαινα και μελετούσα και συνειδητοποίησα ότι κατά κάποιο τρόπο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να κάνουν αυτή τη δουλειά, αλλά από την εμπειρία μου, είμαι κατά κάποιον τρόπο ο μοναδικός που μπόρεσα να είμαι εκεί από την αρχή και να μάθω ποιος είναι ο Stephen και πώς λειτουργεί ή ποιος είναι ο ρόλος της μουσικής σε αυτή την εκπομπή. Αυτό είναι το έργο που προσπαθώ να συνεχίσω.

Οπότε υποθέτω ότι αυτή είναι μια αρμονική συνεργασία με τον κύριο Colbert.

Είναι πραγματικά. Ο Mark McKenna, ο stage manager μας, μου είχε δώσει κάποιες συμβουλές όταν τα πράγματα κυλούσαν κάπως γρήγορα και ένιωθα λίγο συναισθηματικά φορτισμένος. Ήταν με τον Stephen από την παλιά εκπομπή και μου είπε, “Ο Stephen είναι ένας πολύ ευγενικός αυτοσχεδιαστής! Δεν θα σε αφήσει ποτέ έξω να στεγνώσεις” και είναι ακριβώς αυτό το πράγμα. Είναι ένα πολύ στοχαστικό, στοργικό άτομο για να μοιραστείς μια σκηνή. Έχω διαπιστώσει ότι αυτό είναι αλήθεια. Θέλει να πετύχουν όλοι στη σκηνή. Αυτό που βρήκα και έμαθα είναι ότι αν εμφανιστώ και φέρω τον καλύτερό μου εαυτό, υπάρχει χώρος για ανάπτυξη.

Ποια ήταν η πιο αστεία εμπειρία για εσάς μέχρι στιγμής στην εκπομπή;

Υπάρχουν πολλές φάσεις που συμβαίνουν στα παρασκήνια. Οι κωμικές πρόβες είναι μερικά από τα πιο συναρπαστικά μέρη των παρασκηνίων για μένα, επειδή είναι η πρώτη ανάγνωση του σεναρίου. Αυτό είναι ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στον Stephen ή απλώς η ικανότητά του να παίζει με τον τηλε-υποβολέας (οτοκιού). Έχω τον ίδιο τηλε-υποβολέα με εκείνον, οπότε μπορώ να δω το σενάριο καθώς το διαβάζει, αλλά θα το αλλάξει σε πραγματικό χρόνο καθώς προχωράει. Έτσι, είναι σαν να διαβάζω ένα αστείο και εκείνος απλώς θα κάνει ένα ολόκληρο, άλλο αστείο στον ίδιο χώρο ή απλώς θα αλλάξει μια λέξη ή μια γραμμή που είναι εντελώς αστεία. Μερικές φορές υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να πει στην εκπομπή, αλλά είναι τόσο γρήγορο και όσοι από εμάς βρισκόμαστε στις κωμικές πρόβες, απλώς πεθαίνουμε, γελάμε και κανείς δεν θα το ακούσει ποτέ. Είναι πραγματικά εκπληκτικό να τον παρακολουθείς να αυτοσχεδιάζει και απλώς να κάνει νέα αστεία ή να παραλείπει αστεία καθώς προχωρά ο τηλε-υποβολέας. Είναι πραγματικά πανέξυπνος με αυτόν τον τρόπο.

Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχεις συνεργαστεί με κορυφαίους καλλιτέχνες όπως η Beyoncé, ο John Legend, η Mariah Carey μεταξύ άλλων. Ποια από τις μέχρι τώρα συνεργασίες σου είναι η πιο σημαντική για εσένα και γιατί;

Η Beyoncé ήταν ξεχωριστά, αλλά δούλεψα σε ένα δίσκο με τη Mariah Carey και δούλεψα και έγραψα ένα τραγούδι με τον John Legend και τα δύο έγιναν δυνατά μέσω του Q-Tip, που είναι ένας από τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Είναι αδερφός και μέντορας. Με έφερε και στις δύο αυτές δουλειές. Η μουσική και προσωπική μου σχέση με τον Q-Tip ήταν ίσως από τις πιο ουσιαστικές και σημαντικές στο ταξίδι μου, γιατί μέσω αυτού δούλεψα στον δίσκο της Mariah Carey και γνώρισα τον John Legend. Ακόμα ένα από τα projects που έχω δουλέψει για το οποίο είμαι πολύ περήφανος, ήταν το τελευταίο album των A Tribe Called Quest, στο οποίο έγραψα ένα τραγούδι και έπαιξα πολύ σε όλο το album, μπάσα και κιθάρες. Ήταν πραγματικά σημαντικό για μένα. Γνώρισα επίσης τον Jack White για πρώτη φορά μέσω του Q-tip δουλεύοντας σε αυτό το album. Παίζαμε κιθάρες και οι δύο στο ίδιο κομμάτι και μετά συνέχισα και εργάστηκα σ’έναν δίσκο με τον Jack White, το “Boarding House Reach”. Μερικές μόνο από τις πιο δημιουργικές προσπάθειές μου μέχρι σήμερα προήλθαν από τον Q-tip. Ήταν μια πραγματικά ευγενική και ανοιχτή δημιουργική δύναμη στη ζωή μου και με συνιστούσε σε όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;

Νομίζω ότι αλλάζει από καιρό σε καιρό. Αυτό το κολιέ αντικαθιστά εκείνο που έχασα σε ένα ατύχημα με ένα τουριστικό λεωφορείο το 2012. Ήμουν στην Ελβετία και ο οδηγός του τουριστικού μας λεωφορείου πέθανε και έσπασα την πλάτη μου, τα T-2 και T-3 έκαναν έλεγχο στον λαιμό μου και ζω ακόμα σε χρόνια πόνο από εκείνο το ατύχημα. Στο αυθεντικό κολιέ που φορούσα εκείνη την εποχή, είχα χαράξει στα ιαπωνικά τη λέξη «集中» που σημαίνει συγκέντρωση ή εστίαση και έτσι είναι κάπως σαν το βασικό μου μότο μάντρα. Αν βρεθείς ποτέ στη Νέα Υόρκη και δεις μια από τις οθόνες του υπολογιστή μου, το wallpaper μου λέει “εστίαση, σχεδίαση, εκτέλεση, ολοκλήρωση”. Αυτό είναι το μοντέλο με το οποίο ζω και οι αλλαγές αυτή τη στιγμή, εξασκώ την αποδοχή και όλα τα πράγματα, και η αγάπη είναι ένα τεράστιο περιεκτικό μέρος όλων αυτών. Επικεντρώνοντας τις ενέργειές μου και επιλέγοντας υπηρεσίες αποδοχής για να εξασκηθώ στην αντισυμβατικότητα και να εμβαθύνω σε αυτό.

Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος

Back To Top