skip to Main Content

Την γνωρίσαμε το 1997 όταν το ντεμπούτο της single “Where Have All the Cowboys Gone?” άρχισε μια τρελή πορεία στα charts φτάνοντας στο top10 του Billboard Hot 100, και την επόμενη χρονιά της απέφερε επτά υποψηφιότητες στα βραβεία Grammy εκ των οποίων κέρδισε εκείνο στην κατηγορία “Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη”. Το τραγούδι της “I Don’t Want to Wait” χρησιμοποιήθηκε ως το μουσικό θέμα στην τηλεοπτική σειρά “Dawson’s Creek”, ενώ το “Feelin’ Love” εντάχθηκε στο tracklist του soundtrack της ταινίας “City of Angels”. Ακολούθησαν πολλές ακόμα επιτυχίες όπως τα “Me”, “I Believe in Love”, “Be Somebody”, “14”, “Comin’ Down”, “Music in Me”, “Eloise” κ.α. Αναφερόμαστε σε μια από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες, τραγουδοποιούς και παραγωγούς των τελευταίων ετών που δε μάσησε ποτέ τα λόγια της ούτε μέσα από τις δηλώσεις της αλλά ούτε μέσα από τους στίχους της. 

Η Paula Cole είναι και πάλι εδώ με το τελευταίο της δισκογραφικό εγχείρημα που έχει τίτλο “Ballads”, το οποίο είναι ένα jazz album με διασκευές αλλά και πρωτότυπα τραγούδια που κυκλοφόρησε το 2017. Τώρα, ετοιμάζεται για την μεγάλη δισκογραφική της επιστροφή που αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 13 Σεπτεμβρίου με τίτλο “Revolution”, μέσα από την οποία αναμένεται να κάνει τη δική της “επανάσταση”, ενώ ένα δεύτερο μέρος του “Ballads” είναι ήδη έτοιμο και εν αναμονή για κυκλοφορία μετά από την κυκλοφορία του δίσκου αυτού! 

Τι έχει να πει όμως η Paula Cole για αυτή τη δημιουργική της “έξαρση”; Ποια είναι τα κίνητρα της και πως αντιμετωπίζει τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα μέσα από τη μουσική της; Ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισε για να φτάσει μέχρι εδώ και πως μπορεί να στέκεται “ελεύθερη” μέσα σε μια τόσο σκληρή βιομηχανία όπως αυτή της μουσικής και της showbuisness; 

Είναι μεγάλη μας τιμή να την φιλοξενούμε στο SounDarts.gr με αυτήν εδώ την συνέντευξη, μέσα από την οποία η Paula Cole μιλά για όλα τα παραπάνω με αφοπλιστική ειλικρίνεια! 

photos: Tim Llewellyn

Γεια σας κα Paula Cole και καλωσορίσατε στο SounDarts.gr! Πως γεννήθηκε η αγάπη σας για τη μουσική και ποια ήταν η στιγμή στη ζωή σας, που είπατε ότι αυτό είναι που θέλετε να κάνετε;

Ο πατέρας μου ήταν μουσικός, γι ‘αυτό τραγουδούσα μελωδίες πριν καν μιλήσω. Ο μπαμπάς μου αγαπούσε να τραγουδά μαζί μου και εγώ αγαπούσα να τραγουδάω μαζί του. Ήταν μια τόσο φυσική γλώσσα, η πρώτη μου, πραγματικά. Έλαβα πολύ ενθάρρυνση από τους δασκάλους κατά τη διάρκεια του γυμνασίου. Αν δεν ήταν η υποστήριξή από εκείνους, ίσως να μην είχα την εμπιστοσύνη να πάω στο Berklee College of Music, όπου συνάντησα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου.

Το 1997 ήσασταν υποψήφια για επτά βραβεία Grammy από τα οποία κερδίσατε εκείνο στην κατηγορία «Καλύτερου Νέου Καλλιτέχνη». Ποια είναι τα συναισθήματά σας για αυτή την τιμητική διάκριση;

Όντας μια νικήτρια Grammy είναι σαν να έχεις ένα τίτλο, όπως εκείνος του καθηγητής ή του γιατρού και είμαι πολύ τυχερή που τον έχω. Είναι μια εισαγωγή στο να ξεχωρίσεις. Αλλά αυτό είναι όλο. Φυσικά είμαι τόσο τυχερή για όλα τα επιτεύγματα και την προσοχή, αλλά δεν είναι, και δεν πρέπει, να είναι τόσο σημαντικό. Προσπαθώ να επικεντρωθώ στη χειροπιαστή δουλειά, να είμαι μια αξιοπρεπής συγγραφέας, μουσικός, μητέρα, άτομο.

Το τελευταίο σας album με τίτλο “Ballads” κυκλοφόρησε το 2017 για το οποίο διασκευάσατε μερικά από τα πιο κλασικά jazz τραγούδια. Θα μπορούσατε να μας πείτε πώς προέκυψε αυτό το album με τις jazz διασκευές;

Ξεκίνησα σαν τραγουδίστρια της jazz. Ήθελα να είμαι η γυναικεία εκδοχή του Chet Baker, μια φωνητική αυτοσχεδιάστρια, που κινείται μέσα σε μεταβαλλόμενες συγχορδίες. Κατόπιν άρχισα τη θεραπευτική διαδικασία της γραφής των δικών μου τραγουδιών αντί να τραγουδώ καθιερωμένα από διαφορετικές εποχές της ιστορίας. Οι δικοί μου στίχοι με βοήθησαν δίνοντάς διέξοδο στα συναισθήματά μου, και αυτό με θεράπευσε κάπως. Μου έχουν προσφερθεί δισκογραφικά συμβόλαια από jazz εταιρείες κατά τη διάρκεια της καριέρας μου, αλλά δεν δέχτηκα ποτέ αυτές τις συμφωνίες, δεν ήταν σωστές. Αν ήθελα να κάνω ένα jazz album τότε είχα μια πολύ σαφή ιδέα για το τι έπρεπε να κάνω. Ήθελα το κομμάτι του ρυθμού να είναι πιο κιθαριστικό, πιο roots και folk, χρησιμοποιώντας τον αγαπητό μου φίλο Kevin Barry στην κιθάρα και τον Jay Bellerose στα drums. Πάντα πίστευα στους μουσικούς μου. Ήμουν τόσο τυχερή που τους γνώρισα στο κολέγιο. Πάντα γνώριζα πόσο λαμπροί είναι – χρειάστηκαν αρκετές δεκαετίες για να τους ανακαλύψουν όλοι οι άλλοι, αλλά τους ανακάλυψαν τελικά. Τώρα ο Kevin Barry περιοδεύει με την Rosanne Cash και ο Jay Bellerose συμμετέχει στις περισσότερες συνεδρίες ηχογράφησης του T Bone Burnett. Ήθελα να κάνω το jazz album μου με τον Kevin και τον Jay. Ήθελα να επιλέξω τραγούδια που δεν πατρονάρουν τις γυναίκες. Ήθελα να τραγουδήσω τραγούδια γραμμένα από γυναίκες, ει δυνατόν. Ήθελα να τιμήσω τις αυθεντίες που αγαπώ: Coltrane, Miles, Ella, Sarah, Nina Simone, Chet, Billie, Bobbie Gentry και Bob Dylan. Ήθελα να συνδυάσω τα είδη όπως άλλοι καλλιτέχνες (Miles, Nina, για παράδειγμα). Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό και προσωπικό album για μένα. To αφιέρωσα στον πατέρα μου, Jim Cole, ο οποίος ήταν μπασίστας σε ένα polka band και έπρεπε να αφήσει τη μουσική για την επιστήμη για να ζήσει την οικογένεια του. Έμαθα πολλά για αυτή τη μουσική από αυτόν. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου jazz τραγουδίστρια. Ηχογραφήσαμε 31 τραγούδια για το project, “Ballads” και έτσι έχω ήδη έτοιμο και ηχογραφημένο το album, “Ballads 2” και θα είναι έτοιμο για κυκλοφορία μέσα σε κάνα δυο χρόνια, μετά από την κυκλοφορία του νέου μου album “Revolution” που πρόκειται να κυκλοφορήσει την 13η Σεπτεμβρίου 2019.

Στο album σας που κυκλοφόρησε το 2010 δώσατε τον τίτλο “Ιthaka” (“Ιθάκη”) που είναι το όνομα ενός ελληνικού νησιού και αφού είμαστε από την Ελλάδα, πρέπει να σας ρωτήσω … Γιατί επιλέξατε αυτόν τον τίτλο για το album σας;

Η Ιθάκη είναι το σπίτι του Οδυσσέα στο αριστούργημα του Ομήρου, “Η Οδύσσεια”. Έχει γίνει ένας τέτοιος θεμέλιος λίθος για την ανθρωπότητα που κατά μία έννοια, η Ιθάκη είναι το σπίτι όλων. Η Ιθάκη είναι η μεταφορά μου. Αντιπροσωπεύει μια περίοδο στη ζωή μου που έφερε τα τραγούδια σε αυτό το album. Πήγα στον κόσμο, πήγα στον πόλεμο και σκότωσα θηρία, ήμουν εξαντλημένη, ήμουν μαχήτρια. Αλλά έπρεπε να επιστρέψω στη γενέτειρά μου στο Rockport της Μασαχουσέτης μετά από το διαζύγιο μου μιας και ήμουν μια ανύπαντρη μητέρα. Χρειάστηκαν περίπου είκοσι χρόνια.

Έχετε επισκεφθεί ποτέ την Ελλάδα;

Δεν έχω. Πρέπει και θα επισκεφθώ την Ελλάδα!

Όπως μας είπατε νωρίτερα, ετοιμάζετε την δισκογραφική επιστροφή σας. Τι να περιμένουμε από το επόμενο album σας;

Το επόμενο album μου κυκλοφορεί στις 13 Σεπτεμβρίου 2019 και θα έχει τίτλο “Revolution”. Στο πνεύμα του Marvin Gaye και του Bob Marley έκανα ένα κοινωνικοπολιτικό album με μερικά προσωπικά τραγούδια στο επίκεντρο του. Είναι σαν το δεύτερο μέρος του album μου “Amen”.
Αναφέρεται στο να σπας τη σιωπή. Να στέκεσαι και να μιλάς για αυτό που πιστεύεις. Ήρθε η ώρα για μια αλλαγή σε εμάς τους ίδιους, στην Αμερική, στον κόσμο. Πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Όπως είπε ο μεγάλος και εκλιπών Dr. Martin Luther King Jr., «η αγάπη είναι κατά κάποιο τρόπο το κλειδί που ξεκλειδώνει την πόρτα στην απόλυτη πραγματικότητα».

Υπάρχουν κάποια από τα τραγούδια σας που κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά σας και γιατί;

Σε γενικές γραμμές αγαπώ τις μπαλάντες μου περισσότερο. Νομίζω ότι είναι το μεγαλύτερο σήμα-κατατεθέν για αυτό που κάνω.

Έχετε αισθανθεί ποτέ ένα μεγάλο κατακλυσμό συναισθημάτων ενώ τραγουδάτε μπροστά στο κοινό και αν ναι πώς θυμάστε αυτή τη στιγμή; Τι κάνατε;

Αν κλαίω ή αισθάνομαι μια συντριβή συναισθημάτων, είναι αδύνατο για μένα να τραγουδήσω. Δεν μου έχει συμβεί εδώ και αρκετό καιρό. Η τελευταία φορά ήταν μάλλον στο Baden Baden της Γερμανίας το 1998. Άρχισα να κλαίω, έφυγα τρέχοντας από τη σκηνή και διέκοψα για αρκετές μέρες την περιοδεία. Ήταν λυπηρό να χάσω τις ημερομηνίες της περιοδείας, αλλά έπρεπε να φροντίσω τον εαυτό μου. Ο Μέλανας Δρυμός ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο και θεραπευτικό μέρος για μένα.

Αντιμετωπίσατε μέχρι τώρα σημαντικές δυσκολίες στην καριέρα σας; Χρειάστηκε να πάρετε οποιεσδήποτε σκληρές αποφάσεις που θα μπορούσαν να σας επηρεάσουν;

Φυσικά υπήρξαν δυσκολίες στη μουσική βιομηχανία για μένα ως γυναίκα. Όταν ξεκίνησα στο Berklee College of Music ο λόγος των ανδρών προς τις γυναίκες ήταν 13:1. Όταν εντάχθηκα στην περιοδεία του Peter Gabriel, υπήρχαν πάνω από 60 άνδρες. Ήμουν μια από τις 4 γυναίκες. Φυσικά αυτό κάνει τις συνθήκες να είναι τεταμένες και μοναχικές. Ήμουν η πρώτη γυναίκα που απόσπασα μια υποψηφιότητα για Grammy ως σόλο παραγωγός στην κατηγορία Καλύτερου Παραγωγού. Ήταν δύσκολο να αλλάξω τις καρδιές και τα μυαλά για να με στηρίξουν ως μια νέα γυναίκα που ήθελε να κάνει παραγωγές. Νομίζω ότι θα είχα μια πολύ μεγαλύτερη καριέρα ως παραγωγός αν είχα γεννηθεί αρσενικό. Αλλά δεν είμαι αγνώμων. Απλώς με έκανε λίγο πιο σκληρή. Τώρα που είμαι 51 ετών θα ήθελα να χάσω κάποια από αυτή την σκληρότητα! Αγωνίζομαι να αφεθώ και να είμαι πιο μαλακή.

Εάν θα μπορούσατε να δώσετε στο νεότερο εαυτό σας μια συμβουλή, ποια θα ήταν αυτή;

Θα έλεγα στον εαυτό μου, να μην ανησυχώ τόσο πολύ, ότι όλα θα είναι εντάξει. Να είμαι καλή στον εαυτό μου και να αγαπώ τον εαυτό μου.

Ποιο είναι το μότο σας στη ζωή;

“Είμαστε αυτό που νομίζουμε. Όλα αυτά που είμαστε προκύπτουν με τις σκέψεις μας”. -Βούδας.

Interview: Theodore Kolliopoulos

Back To Top