Reportage | Μουσική σαν προσευχή στην έρημο: οι Hermanos Gutiérrez στην Τεχνόπολη

Οι Hermanos Gutiérrez μετέτρεψαν την Τεχνόπολη σε έρημο, προσφέροντας ένα μυσταγωγικό ταξίδι γεμάτο λάτιν μνήμες και σιωπηλές ιστορίες.

Σε μια από τις πιο ήσυχες και αυθεντικές συναυλιακές εμπειρίες του φετινού καλοκαιριού, οι Hermanos Gutiérrez εμφανίστηκαν στην Τεχνόπολη το βράδυ της 1ης Ιουλίου και έδωσαν στο αθηναϊκό κοινό ένα ταξίδι με προορισμό την ψυχή, τη μνήμη και την έρημο. Δύο αδέρφια, ο Alejandro και ο Estevan, από το Εκουαδόρ και την Ελβετία, χωρίς φωνές, χωρίς περιττά λόγια, μόνο με τις κιθάρες τους, ξεδίπλωσαν μπροστά μας έναν μουσικό καμβά που έμοιαζε άλλοτε με ιεροτελεστία κι άλλοτε με σινεμασκοπική ταινία του Sergio Leone σε λάτιν εκδοχή.

Από νωρίς φάνηκε ότι δεν επρόκειτο για μια “συνηθισμένη” συναυλία. Το κοινό που είχε συγκεντρωθεί στην Τεχνόπολη ήταν στοχευμένο, σχεδόν τελετουργικά παρόν. Οι περισσότεροι ήξεραν πολύ καλά τι ήρθαν να ακούσουν — και κυρίως πώς να το ακούσουν. Χωρίς φωνές, χωρίς διάσπαση προσοχής, αλλά με σιωπή και ευλάβεια. Κι αυτό ταίριαξε απόλυτα με τον χαρακτήρα των Hermanos Gutiérrez, οι οποίοι, με την απλότητα και την ταπεινότητά τους, ξεκίνησαν το σετ τους λίγο μετά τις 21:00, βυθίζοντας την πόλη σε έναν άλλο ρυθμό.

Η εισαγωγή με τα “Lágrimas negras / El fantasma” έφερε μαζί της μια αίσθηση θλίψης και μυστηρίου. Μια μουσική που δεν αναλύεται εύκολα, αλλά νιώθεται ολόσωμα. Οι κιθάρες τους μιλούν διαφορετικές διαλέκτους αλλά με τον ίδιο σκοπό — να αφηγηθούν χωρίς λόγια. Ο ένας παίζει σαν να χτίζει θεμέλια, κι ο άλλος τα χρωματίζει. Οι ρόλοι εναλλάσσονται, οι αρμονίες μπλέκονται, και αυτό που απομένει είναι ένα ηχητικό τοπίο βαθιά εσωτερικό.

Το “Thunderbird” και το “Rain God” συνεχίζουν την αφήγηση με πιο ρυθμικό, αλλά πάντα ονειρικό τρόπο. Το “Venganza / El jardín” είναι από τα τραγούδια που προκαλούν κινηματογραφικές εικόνες χωρίς να χρειάζεται σκηνικό. Σου δίνει την αίσθηση πως περπατάς μόνος σε κάποιο άγνωστο μονοπάτι, κάπου μακριά, χωρίς πυξίδα αλλά με ξεκάθαρη εσωτερική κατεύθυνση.

Στα “Recuerdos / Hijos del sol” και “El bueno y el malo / Cumbia lunar”, η μελαγχολία συναντά έναν υπόγειο ρυθμό που θυμίζει τη λάτιν παράδοση με έναν πιο σύγχρονο, υπνωτιστικό τρόπο. Οι Hermanos δεν μιλούν πολύ — μόνο ευχαριστούν διακριτικά, χαμογελούν ζεστά και προχωρούν στο επόμενο κομμάτι. Είναι ευγενικοί χωρίς να το κάνουν σημαία, επικοινωνιακοί χωρίς να υπερβάλλουν. Το κοινό το νιώθει και ανταποκρίνεται με ανάλογη σιγή και σεβασμό. Δεν πρόκειται για τυπικό χειροκρότημα — είναι κάτι πιο βαθύ. Είναι συντονισμός.

Το αποκορύφωμα έρχεται στη μέση του set με το “Desert Medley” – μια αλυσίδα από “Agua roja / Railroad Vista / Western Bronco” που κόβει την ανάσα. Ο ήχος τους γίνεται πιο σκληρός, πιο ωμός, αλλά ποτέ θορυβώδης. Η έρημος απλώνεται μπροστά σου, και χωρίς να το καταλάβεις, η νύχτα γίνεται σχεδόν ακίνητη. Οι σκιές παίρνουν σχήματα και οι νότες απλώνονται σαν αέρας ανάμεσα στους τοίχους της Τεχνόπολης. Δεν είναι απλώς ένα medley — είναι μια συνθήκη εσωτερικής σιγής.

Με το “Sonido cósmico / Pueblo Man” και το “Until We Meet Again” η ένταση μαλακώνει, αλλά η συγκίνηση παραμένει. Ο κόσμος τους ανήκει πια ολοκληρωτικά. “Low Sun” και “Tres hermanos” είναι το προτελευταίο στάδιο — σαν να κλείνει ένας κύκλος μνήμης, σαν να περνούν μπροστά μας εικόνες παιδικών χρόνων και ιστοριών που δεν ζήσαμε αλλά νιώθουμε πως θυμόμαστε.

Η “Esperanza” και το “El desierto” έρχονται σχεδόν σαν επίλογος — δύο κομμάτια που δεν κλείνουν απλώς ένα set, αλλά ανοίγουν κάτι άλλο, πιο προσωπικό. Το φινάλε με τα “El camino de mi alma” και “El sol avenue” ως encore είναι η στιγμή που η βραδιά περνά από το παρόν στην ανάμνηση. Η αποχώρησή τους δεν γίνεται με φανφάρες, αλλά με γλυκύτητα. Με βλέμματα και μια υπόσχεση: ότι θα ξαναβρεθούμε κάπου, κάπως, σε άλλη μία μουσική διαδρομή.

Οι Hermanos Gutiérrez δεν κάνουν show. Κάνουν τελετή. Δεν παίζουν μουσική για να εντυπωσιάσουν — παίζουν για να επικοινωνήσουν. Κι αυτή η επικοινωνία, χθες το βράδυ, ήταν από τις πιο καθαρές και δυνατές που μπορεί να βιώσει κανείς σε μια συναυλία. Σ’ έναν κόσμο που φωνάζει, εκείνοι ψιθυρίζουν. Κι όμως, τους ακούμε δυνατότερα από πολλούς άλλους.