Reportage | Οι Monophonics άναψαν τη φωτιά της soul κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό

Μια φθινοπωρινή νύχτα γεμάτη groove, συναίσθημα και ατόφια soul: οι Monophonics μάγεψαν το Gazarte με μια αξέχαστη εμφάνιση.

Η φθινοπωρινή Αθήνα είχε απόψε την ψυχή του Σαν Φρανσίσκο. Στο Roof Stage του Gazarte, οι Monophonics χάρισαν ένα live που θύμιζε γιατί θεωρούνται από τα πιο αυθεντικά σύγχρονα σχήματα της psychedelic soul. Η βραδιά είχε όλα τα σωστά συστατικά: μια ανάσα δροσιάς, τον αχνό φωτισμό που τόνιζε τις σκιές των οργάνων, και έναν κόσμο που είχε γεμίσει κάθε γωνιά, έτοιμος να χαθεί μέσα στις μελωδίες. Ήταν η πρώτη από τις δύο εμφανίσεις τους στην Αθήνα — με τη δεύτερη, στο Ground Stage, ήδη sold out — και η προσμονή ήταν σχεδόν απτή πριν καν ακουστεί ο πρώτος ήχος.

Το ζέσταμα της σκηνής ανέλαβαν οι The Bet, ένα ελληνικό, αγγλόφωνο pop-rock συγκρότημα που στάθηκε με αξιοπρέπεια απέναντι στο απαιτητικό έργο του opening act. Μέσα σε μισή ώρα κατάφεραν να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού, να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα και να προετοιμάσουν το έδαφος για αυτό που θα ακολουθούσε. Όταν οι τελευταίες νότες τους έσβησαν, ο χώρος είχε ήδη αποκτήσει εκείνη τη χαρακτηριστική ένταση λίγο πριν την έκρηξη — εκείνη τη στιγμή όπου όλοι περιμένουν το φως να χαμηλώσει λίγο ακόμα και τη μουσική να ξεκινήσει.

Λίγο μετά τις 22:30, οι Monophonics ανέβηκαν στη σκηνή και από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Intro” έδωσαν το στίγμα της βραδιάς: groove, συναίσθημα και ενέργεια. Το “Love You Better” ακολούθησε σαν μια έκρηξη φωτός, με τον Kelly Finnigan να γεμίζει τη σκηνή με την παρουσία του — επικοινωνιακός, χαμογελαστός, με εκείνη τη χαρακτηριστική βραχνάδα που λιώνει κάθε άμυνα. Το κοινό ανταποκρίθηκε αμέσως, τραγουδώντας, κουνώντας τα κεφάλια στον ρυθμό, και βυθιζόμενο ολοένα και περισσότερο σε αυτό το soul σύμπαν.

Με το “The Shape of My Teardrops” η ατμόσφαιρα έγινε πιο μελαγχολική, σχεδόν κινηματογραφική. Οι φωτισμοί έπαιζαν με αποχρώσεις του μπλε, το hammond έδινε βάθος, κι ο Finnigan ακουγόταν σαν να τραγουδά από κάποιο παλιό στούντιο της Muscle Shoals. Όμως, πριν προλάβει κανείς να μελαγχολήσει, το “Promises” ήρθε σαν ανάσα ανανέωσης. Funk, ψυχεδέλεια και χορευτικός παλμός μπλέχτηκαν αρμονικά, με το κοινό να παρασύρεται χωρίς δεύτερη σκέψη.

Το “Sage Motel” — το ομώνυμο κομμάτι από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους — αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Η εισαγωγή του προκάλεσε επιφωνήματα, κι η ερμηνεία του Finnigan ήταν καθηλωτική: συναισθηματική, σχεδόν θεατρική. Η μπάντα έπαιζε με ακρίβεια, αλλά και με ελευθερία· οι Monophonics δεν είναι απλώς μουσικοί, είναι μια καλοκουρδισμένη soul μηχανή που λειτουργεί με καρδιά. Το “Suffocating” και το “Thinking Black” κράτησαν αυτή τη ροή, με την ένταση να αυξάνεται σταδιακά και τα πνευστά να χτίζουν έναν ήχο πυκνό, σχεδόν υπνωτιστικό.

Στο “They Don’t Understand” ο Finnigan απηύθυνε μερικές τρυφερές κουβέντες στο κοινό, προκαλώντας ένα κύμα χειροκροτημάτων. Το “Foolish Love” ήρθε λίγο μετά, αναδεικνύοντας την πιο vintage πλευρά τους· μια γλυκόπικρη soul ιστορία για όσους αγαπούν παράλογα, όπως μόνο οι Monophonics μπορούν να την αφηγηθούν. Το “Warpaint” ανέβασε τη θερμοκρασία, με την κιθάρα να παίρνει την πρωτοβουλία και το κοινό να χορεύει ασταμάτητα.

Όταν ήρθε η σειρά του “Say You Love Me”, το Gazarte είχε ήδη μεταμορφωθεί σε μια μεγάλη μουσική κοινότητα· οι πρώτες νότες προκάλεσαν έναν μικρό παροξυσμό χαράς. Η μπάντα, με απόλυτη άνεση, πέρασε στο “Crash & Burn” και στο “Bang Bang”, ένα δίδυμο που έδειξε γιατί η δυναμική τους στο live ξεπερνά κατά πολύ το στούντιο. Η ενέργεια έφτασε στο αποκορύφωμα, και όταν έφυγαν για λίγο από τη σκηνή, το χειροκρότημα δεν σταμάτησε ούτε στιγμή.

Η επιστροφή τους για το encore ήταν σχεδόν τελετουργική. Το “It’s Only Us” απλώθηκε σαν ένα απαλό κύμα συγκίνησης πάνω από το κοινό· ο Kelly Finnigan τραγουδούσε με μάτια κλειστά, λες και το ζούσε για πρώτη φορά. Και όταν έφτασε το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς, το “Last One Standing”, όλοι ήξεραν πως ήταν η τέλεια επιλογή για να κλείσει αυτή η συναυλία: ένα τραγούδι-δήλωση, γεμάτο ψυχή, ευγνωμοσύνη και αλήθεια.

Φεύγοντας, ο αέρας είχε γεμίσει με εκείνη τη χαρακτηριστική γλυκιά κούραση που αφήνει ένα πραγματικά καλό live — εκείνη την αίσθηση ότι για δύο ώρες βρέθηκες αλλού, έξω από την καθημερινότητα. Οι Monophonics δεν έκαναν απλώς μια εμφάνιση· έδωσαν μια εμπειρία γεμάτη αυθεντικότητα, συναίσθημα και groove. Και το αθηναϊκό κοινό, έτοιμο ήδη για το επόμενο sold-out show, ήξερε πως είχε μόλις ζήσει μια από τις πιο ζεστές νύχτες του φθινοπώρου.