Reportage | Marc Almond στο Gazarte: Ένα ταξίδι στα ’80s με πάθος, θεατρικότητα και διαχρονική λάμψη

Ο Marc Almond μάγεψε το κοινό στο Gazarte με μια καθηλωτική εμφάνιση, γεμάτη νοσταλγία, ενέργεια και ατόφιο βρετανικό πάθος.

Ο Marc Almond ξέρει πώς να κάνει μια εμφάνιση να μείνει χαραγμένη στη μνήμη. Το βράδυ της 16ης Οκτωβρίου, το Gazarte Ground Stage πλημμύρισε από μια ενέργεια που θύμιζε άλλες εποχές – τότε που το synth-pop και το new wave έβαζαν το στίγμα τους στα ’80s, κι ένας νεαρός Βρετανός με θεατρική αύρα και φωνή γεμάτη πάθος γινόταν η φωνή μιας ολόκληρης γενιάς. Στις 21:30 ακριβώς, με την αγγλική του συνέπεια και τη γνωστή του κομψότητα, ο Marc Almond ανέβηκε στη σκηνή, χαμογελαστός και ευγενικός, έτοιμος να παρασύρει το αθηναϊκό κοινό σε μια μουσική αναδρομή γεμάτη νοσταλγία, θεατρικότητα και συγκίνηση.

Το κοινό, αποτελούμενο κυρίως από ανθρώπους που είχαν ζήσει τα 80s στο πετσί τους, υποδέχτηκε τον θρύλο των Soft Cell με ενθουσιασμό. Από τις πρώτες νότες του “The Stars We Are”, το κλίμα θύμιζε γιορτή. Ο Almond, ντυμένος με το γνώριμο εκκεντρικό του στιλ, έμοιαζε απόλυτα συντονισμένος με τη μπάντα του, με τη φωνή του να διατηρεί την ίδια εκφραστικότητα και το ίδιο σκοτεινό πάθος που πάντα τον χαρακτήριζε. Το “A Lover Spurned” και το “Beautiful Brutal Thing” ανέδειξαν τη δραματικότητα της ερμηνείας του, καθώς κάθε λέξη, κάθε κίνηση, κάθε βλέμμα έμοιαζε να κουβαλάει την ιστορία ενός ανθρώπου που έχει ζήσει τα πάντα – τη φήμη, την απώλεια, την επιβίωση, την αγάπη.

Στο “My Hand Over My Heart”, ο Almond έδειξε την πιο ευαίσθητη πλευρά του, εκείνη που έκανε το κοινό να σιγοτραγουδά συγκινημένο. Στο “The Idol” και το “Child Star”, η θεατρικότητα κυριάρχησε. Οι κινήσεις του θύμιζαν performance art – σαν να αφηγείται μια ιστορία μέσα από το σώμα του, όπως μόνο εκείνος ξέρει. Το “Look to Your Star” και το “Ellusive Butterfly” ανέδειξαν την ικανότητά του να μεταμορφώνει ακόμα και τα πιο απλά τραγούδια σε μικρές στιγμές ποίησης.

Η βραδιά όμως δεν ήταν μόνο νοσταλγική, αλλά και έντονα ρυθμική. Όταν ήχησαν τα πρώτα beats του “Zipped Black Leather Jacket” και του “Fighting A War”, το Gazarte μετατράπηκε σε dance floor. Ο Almond έπαιζε με το κοινό, χόρευε, έκανε νεύματα, και το πλήθος ανταποκρινόταν αυθόρμητα, τραγουδώντας τους στίχους με ένα χαμόγελο γεμάτο μνήμες. Η φωνή του στο “Black Heart” έφερε τη γνώριμη σκοτεινή μελαγχολία που πάντα συνοδεύει τη μουσική του – μια υπενθύμιση ότι πίσω από τη λάμψη υπάρχει πάντα μια δόση πόνου και ειλικρίνειας.

Η στιγμή της μεγάλης συναισθηματικής κορύφωσης ήρθε με το “Something’s Gotten Hold of My Heart”, το τραγούδι που έκανε παγκόσμια επιτυχία με τον Gene Pitney στα τέλη των ’80s. Ο Almond το ερμήνευσε με συγκινητική ωριμότητα, γεφυρώνοντας το τότε με το τώρα. Το “The Days of Pearly Spencer” και το “Tears Run Rings” συνέχισαν την πορεία προς το απόγειο της βραδιάς, με τον καλλιτέχνη να αποδεικνύει πως τίποτα δεν έχει χαθεί από τη λάμψη του – η σκηνική του παρουσία παραμένει καθηλωτική, το βλέμμα του διεισδυτικό, και το χαμόγελό του απρόβλεπτο, ανάμεσα σε ειρωνεία και τρυφερότητα.

Το “Torch” και το “Bedsitter” πυροδότησαν τον ενθουσιασμό του κοινού. Το Gazarte τραγουδούσε ολόκληρους στίχους, και ο Almond απολάμβανε τη σύνδεση, κοιτώντας γύρω του σαν να ήθελε να αποτυπώσει κάθε βλέμμα, κάθε φωνή. Κι ύστερα ήρθε η στιγμή που όλοι περίμεναν: “Tainted Love”. Το απόλυτο synth-pop anthem των Soft Cell, το τραγούδι που καθόρισε μια εποχή και τον ίδιο, πλημμύρισε τον χώρο με ηλεκτρισμό. Ο ρυθμός, το χειροκρότημα, η εκρηκτική ανταπόκριση – όλα συνέκλιναν σε μια κορύφωση που έκανε τον χρόνο να σταματήσει. Ακολούθησε το “Jacky”, με τον Almond να το απογειώνει θεατρικά, με την ειρωνεία και τη μεγαλοπρέπεια που του αξίζει.

Το encore, φυσικά, ήταν αναπόφευκτο. Ο Marc Almond επέστρεψε στη σκηνή για να χαρίσει μια δυναμική εκτέλεση του “Children of the Revolution” των T. Rex – ένα φινάλε που ταίριαζε απόλυτα στο πνεύμα της βραδιάς: επαναστατικό, απελευθερωμένο, γεμάτο ενέργεια. Το κοινό φώναζε, χόρευε, χαμογελούσε. Ήταν μια στιγμή συλλογικής κάθαρσης, ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο, αλλά και μια υπενθύμιση ότι ο Marc Almond δεν ανήκει μόνο στο παρελθόν – συνεχίζει να είναι ζωντανός, τολμηρός και βαθιά αυθεντικός.

Φεύγοντας από το Gazarte, εκείνο που έμενε στον αέρα δεν ήταν μόνο οι νότες ή η νοσταλγία, αλλά η αίσθηση ότι είχαμε γίνει μάρτυρες μιας εμπειρίας που συνέδεσε εποχές και ανθρώπους. Ο Marc Almond απέδειξε για άλλη μια φορά πως η τέχνη του δεν είναι απλώς μουσική – είναι ένα συναίσθημα που ζει, αναπνέει και μας ενώνει.