Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος μεγάλωσε στο Σαμικό, ένα μικρό χωριό στο Νομό Ηλείας. Το 2008 κυκλοφόρησε το “Perfumed Dreams”, αποτελούμενο από τις πρώτες του συνθέσεις. Οι επόμενοι δίσκοι του περιλαμβάνουν ένα αφιέρωμα στο αγαπημένο του συγκρότημα Pink Floyd (“Heart of the Sun”), ακολουθούμενο από το “Annica” (εμπνευσμένο από έναν σιωπηλό διαλογισμό 10 ημερών) και το ambient album “One Inch of Love”. Μετά την παραμονή του στη Cité International des Arts στο Παρίσι, μετακόμισε στις Βρυξέλλες και άρχισε να συνεργάζεται με τον Diederik Wissels, εμφανιζόμενος στα albums του πιανίστα “Secrecy” και “Yearn” καθώς και στο ντουέτο “Before You Go”. Η ευρωπαϊκή σκηνή της jazz είναι εκεί όπου ο Ανδρέας ανέπτυξε τη φωνή του, παίρνοντας ρίσκα, πειραματιζόμενος με τα ηχοχρώματα της τρομπέτας, τον ρυθμό, τα ηλεκτρονικά εφέ και τη σιωπή.
Ο διεθνούς φήμης τρομπετίστας και συνθέτης, που δεν σταματάει ποτέ να πειραματίζεται μουσικά, παρουσίασε λίγο πριν την εκπνοή του 2023 την πέμπτη του προσωπική δουλειά με τίτλο “Petrichor”, ένα στοχαστικό, αποτελούμενο εξ ολοκλήρου από πρωτότυπες jazz συνθέσεις, αέρινο και βαθιά πνευματικό album. Ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος στην τρομπέτα και τα εφέ δημιουργεί, με τη σύμπραξη του Πέτρου Κλαμπάνη στο κοντραμπάσο και του Wajdi Riahi στο πιάνο, ένα ζεστό, ευρύχωρο jazz ηχοτοπίο, με σταθερή και δυναμική ρυθμική αίσθηση, παρά τη σκόπιμη απουσία κρουστών.
Ποια είναι τα συναισθήματα που οδήγησαν στη δημιουργία αυτού του album; Πως περιγράφει ο ίδιος τη συνεργασία του με τον Πέτρο Κλαμπάνη και τον Wajdi Riahi και πόσο σημαντική είναι η σιωπή στη μουσική, αλλά και στη ζωή του; Για ποιο λόγο είναι σημαντικό για εκείνον να παίζει τρομπέτα σε καθημερινή βάση και πως αποφάσισε να αφοσιωθεί περισσότερο σε αυτό το πνευστό όργανο;
Αυτά και άλλα πολλά είναι μερικά από τα ερωτήματα που απάντησε ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος στη συνέντευξη που παραχώρησε στο SounDarts.gr με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του album, “Petrichor”.
Λίγο πριν το τέλος του 2023, κυκλοφόρησες το νέο σου album “Petrichor”! Τι σημαίνει αυτός ο δίσκος για εσένα;
Petrichor ή Πετριχώρ … Η μυρωδιά της γης όταν πέφτουν πάνω της οι σταγόνες της βροχής, έπειτα από μια περίοδο ξηρασίας. Για μένα είναι η μυρωδιά της βροχής, στα πρωτοβρόχια και αυτομάτως το τέλος του καλοκαιριού και ο ερχομός του φθινοπώρου. Πάντα περιμένω την πρώτη βροχή του Σεπτέμβρη .. Δε θα ξεχάσω την πρώτη βροχή του 2003. Βρισκόμουν στη Σαρδηνία για σεμινάρια με τον Paolo Fresu και μια μέρα μετά το τέλος των μαθημάτων, τη μέρα που θα παίρναμε πολλοί από τους μαθητές το αεροπλάνο για τη Ρώμη, ήρθε ή πρώτη βροχή καθώς βρισκόμασταν έξω από το αεροδρόμιο. Ήταν ένα γλυκόπικρο συναίσθημα γιατί ήξερα πως το καλοκαίρι τελείωσε αλλά ταυτόχρονα είχα και τόση ενέργεια, νέο υλικό και όρεξη για μελέτη το χειμώνα που θα ‘ρχόταν. Αυτή ήταν η έμπνευση για τον τίτλο και το ομώνυμο κομμάτι. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι εμπνευσμένα από τόπους, ανθρώπους, καταστάσεις που με κάνουν να νιώσω κάτι δυνατό. Πήρα το χρόνο μου γι’ αυτό το άλμπουμ. Υπήρχαν αρκετές από τις συνθέσεις και τις έπαιζα με διάφορα σχήματα σε Ελλάδα, Γαλλία και Βέλγιο αλλά κάτι μου έλλειπε. Επέστρεψα στην Ελλάδα την εποχή του covid και όταν παίξαμε για πρώτη φορά, κάποια κομμάτια μου με τον κοντραμπασίστα Πέτρο Κλαμπάνη ένιωσα αμέσως πως έπρεπε να ηχογραφήσω αυτή τη μουσική μου μαζί του. Στις Βρυξέλλες έπαιζα με τον Τυνήσιο πιανίστα Wajdi Riahi κι έτσι δημιουργήθηκε το τρίο.
Θα ήθελες να μάς παρουσιάσεις και τους άλλους δύο μουσικούς που συνέβαλαν στην υλοποίησή του, τον Πέτρο Κλαμπάνη και τον Wajdi Riahi;
Είναι και οι δύο εξαιρετικοί μουσικοί και άνθρωποι, μάγοι στα όργανά τους. Έφεραν φρεσκάδα, όμορφες ιδέες, έκαναν αμέσως τα κομμάτια μου δικά τους και από την πρώτη στιγμή νιώσαμε γκρουπ. Ο Erik Truffaz, ο οποίος έχει γράψει τα liner notes του άλμπουμ τα λέει όλα με μία φράση νομίζω “Οι συνοδοιπόροι σου Πέτρος Κλαμπάνης στο κοντραμπάσσο και Wajdi Riahi στο πιάνο, έχουν τέλειο ρυθμό και συμμετέχουν εξίσου σημαντικά σε αυτό το όνειρο που σχεδιάζετε οι τρεις σας”.
Μελετώντας κάποιος το υπόβαθρο των τραγουδιών του δίσκου βρίσκει όμορφες και σημαντικές ιστορίες. Σίγουρα όλα τα τραγούδια έχουν σημαντική θέση στην καρδιά σου, αλλά για ποιο είσαι περισσότερο περήφανος και γιατί;
Ειλικρινά δε μπορώ να επιλέξω κάποιο αυτή τη στιγμή. Όλα είναι ιδιαίτερα για μένα και αντανακλούν κάποιο σημαντικό γεγονός σε μια διαφορετική περίοδο της ζωής μου. Ίσως σε μερικά χρόνια να έχω ξεχωρίσει κάποια. Μπορώ να σας πω πως από το άλμπουμ “Perfumed Dreams” που κυκλοφόρησε το 2008 ότι ξεχωρίζω το “Maar” και το “Colores Feliz”.
Σε αυτόν τον δίσκο έφερες έναν αέρα “ευρωπαϊκής jazz”. Τί ήταν αυτό που σε έκανε να πειραματιστείς με τον ήχο σου; Ήταν κάτι που το ήθελες ή βγήκε αβίαστα;
Από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ που ηχογράφησα, θεωρώ πως έπαιζα με έναν τρόπο που ήταν επηρεασμένος αρκετά από την ‘‘Ευρωπαϊκή jazz”. Από τότε συνεχίζω σε αυτόν τον δρόμο και είναι κάτι που βγαίνει εντελώς αβίαστα. Πολύ σύντομα αφότου ξεκίνησα να παίζω τρομπέτα γνώρισα τη μουσική του Markus Stockhausen και του Paolo Fresu και ήταν ξεκάθαρο πως ήθελα να ακολουθήσω αυτή την κατεύθυνση. Λίγο καιρό μετά άκουσα για πρώτη φορά τον Nils Petter Molvaer και ανακάλυψα τους Σκανδιναβούς τρομπετίστες οι οποίοι με ενέπνευσαν να ασχοληθώ σε βάθος με τα ηχοχρώματα που μπορεί να παράξει η τρομπέτα.
Το “The Coldest Summer” από αυτό το album δεν μπορεί να περάσει από κανέναν απαρατήρητο. Πώς κατέληξες στη δημιουργία αυτού του τραγουδιού;
Ο τίτλος αυτός είναι εμπνευσμένος από ένα άρθρο που διάβασα σ’ ένα περιοδικό πριν μερικά χρόνια. Περιμένοντας σ’ ένα ραδιόφωνο της Ρόδου για μια συνέντευξη, είδα ένα άρθρο με την επικεφαλίδα “Το πιο κρύο Καλοκαίρι”. Αναφερόταν στους πρόσφυγες που χάνονται κάθε χρόνο στο Αιγαίο. Μετά από μερικούς μήνες κι εν μέσω μιας ευρωπαϊκής περιοδείας, βρισκόμουν στο Ρότερνταμ και είδα τυχαία στο internet το ντοκιμαντέρ “4.1 miles” της Δάφνης Ματζιαράκη. Μεταξύ άλλων εστιάζει στον Καπετάνιο Κυριάκο Παπαδόπουλο, που με αυταπάρνηση προσπαθεί να σώσει όσους περισσότερους πρόσφυγες μπορεί. Δε μπορούσα να σταματήσω να κλαίω και μετά από λίγα λεπτά ξεκίνησα να γράφω το κομμάτι σ’ ένα μικροσκοπικό πλήκτρο που κουβαλάω μαζί μου στα ταξίδια.
Η σιωπή πολλές φορές μπορεί να είναι απάντηση σε πολλά ή δίνει τροφή για σκέψη. Πιστεύεις ότι οι instrumental δημιουργίες σου έχουν τέτοια αποτελέσματα;
Ισχύουν και τα δύο! Προσωπικά, η σιωπή μου δίνει χρόνο να ζυγίσω καλύτερα κάποιες καταστάσεις και να πάρω τις σωστές αποφάσεις. Κάτι παρόμοιο ισχύει και στη μουσική. Συχνά βλέπω ένα σόλο σαν μια ιστορία. Με τη σιωπή έχω χρόνο για να εμπεδώσω την προηγούμενη φράση και να παίξω την επόμενη επιλέγοντας τις καλύτερες νότες για τη συνέχεια της ιστορίας μου. Ο καθένας νιώθει διαφορετικά πράγματα ακούγοντας την μουσική. Ο Erik Truffaz γράφει για το Petrichor πως “η μουσική σου τιμά τη σιωπή και φέρνει όνειρα” κι αυτό για μένα είναι το καλύτερο κομπλιμέντο.
Φέρνοντας στη μνήμη σου τη μουσική σου πορεία, σε τί σημεία πιστεύεις πως ο Ανδρέας ως δημιουργός και μουσικός έχει εξελιχθεί και σε τί θα ήθελες να δουλέψεις περισσότερο;
Κοιτάζοντας πίσω σίγουρα ευτυχώς έχω εξελιχθεί σε όλα (τεχνική, ήχος, αυτοσχεδιασμός, σύνθεση, μουσική τεχνολογία, ενορχήστρωση κα) και σίγουρα θέλω να εξελιχθώ περισσότερα σε όλ’ αυτά! Αυτό είναι και το ωραίο στην τέχνη, πάντα υπάρχει περιθώριο για βελτίωση, πάντα υπάρχουν καινούργια πράγματα για να μάθεις κι αυτό θεωρώ πως μας κρατά σε εγρήγορση. Η τρομπέτα δε, είναι ένα όργανο το οποίο αν δε μελετήσεις για δυο μέρες, νιώθεις αμέσως τη διαφορά. Έτσι το ‘χω πάρει απόφαση πως θα μελετάω μια ζωή.
Mιας και ανέφερες την τρομπέτα, πως προέκυψε η αγάπη σου για αυτό το πνευστό και ποια ήταν η έμπνευσή σου για να ξεκινήσεις την εκμάθησή του;
Η τρομπέτα μπήκε στη ζωή μου όταν ήμουν δεκαοκτώ χρονών. Απλά άκουσα τον Miles Davis να παίζει το “It never entered my mind” με μια cup σορντίνα και αυτό που ένιωσα μέσα μου ήταν τόσο δυνατό που αποφάσισα να μάθω να παίζω αυτό το όργανο. Το επόμενο πρωί πήγα σε μια φιλαρμονική, δοκίμασα να βγάλω ήχο για πρώτη φορά και αυτό ήταν. Ξεκίνησα να μαθαίνω τρομπέτα σαν δεύτερο όργανο (έπαιζα κιθάρα από μικρός), αλλά μέσα μου ήταν πολύ ξεκάθαρο ότι μπορούσα να εκφραστώ πολύ πιο άμεσα με το πνευστό όργανο. Εκείνη την περίοδο ήμουν σε μία περίοδο αναζήτησης για το μέλλον μου. Ήμουν σε μια θεατρική ομάδα, δούλευα σε ένα φωτογραφείο, για μια περίοδο έκανα και προετοιμασία για την καλών τεχνών, αλλά με το που μπήκε η τρομπέτα στη ζωή μου ξεκαθάρισε όλο το τοπίο αμέσως. Πλέον είναι προέκταση του εαυτού μου, καθρέφτης των συναισθημάτων μου. Αν δεν παίξω για μερικές μέρες νιώθω πάρα πολύ περίεργα.
Εάν μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου δε 10 χρόνια από τώρα, τί εικόνες σου έρχονται στο μυαλό;
Ένα ινδιάνικο ρητό λέει: “Δες τις σκέψεις σου στο παρελθόν και θα δεις τον εαυτό σου σήμερα. Δες τις σκέψεις σου σήμερα και θα δεις τον εαυτό σου στο μέλλον”. Κατ’ αρχάς θα ήθελα να έχω υγεία και χρόνο. Με φαντάζομαι να παίζω ωραία μουσική με φίλους σε όμορφους χώρους. Να εξελίσσομαι συνεχώς, να δημιουργώ νέα projects και να είμαι ερωτευμένος με τη μουσική και την τρομπέτα. Επίσης, με φαντάζομαι να έχω εξελιχθεί και στον δεύτερο μεγάλο μου έρωτα, το αλεξίπτωτο πλαγιάς. Να κάνω ταξίδια με φίλους και να πετάμε σε όμορφα μέρη, να περνώ αρκετό χρόνο στη φύση.
Εάν έπρεπε να φτιάξεις το soundtrack της ζωής σου, ποια τραγούδια θα περιλάμβανες σε αυτό;
Bring on the Night – Police | Dance me to the end of Love – Leonard Cohen | Time, Let there be more Light, Stay – Pink Floyd | Yesterday – Beatles | No surprises – Radiohead | Man gave names to all the animals – Bob Dylan | Child of Vision – Supertramp | Emporte Moi – Christophe | Avec le Temps – Léo Ferré | Voyage Voyage – Desirless | Vedrai, Vedrai – Ornella Vanoni | Ne me quitte pas – Jacques Brel | Amapola | El Ciego – Armando Manzanero | Το μινόρε της Αυγής – Μάρκος | Η μπαλλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων – Μ. Χατζιδάκις | Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Στο περιγιάλι – Μ. Θεοδωράκης | Για το Καλό μου – Γ. Μηλιώκας | Πριν το Τέλος – Βασίλης | Αλοτινές μου εποχές – Στέλιος | Παλιά πληγή – Θανάσης | Του Άρη – Πάνος Τζαβέλας | Δε χωράς Πουθενά –Τρύπες
Μόλις, λοιπόν, κυκλοφόρησες το “Petrichor”. Ποια είναι τα επόμενα, επαγγελματικά σου σχέδια;
Προς το παρόν ασχολούμαι με το “Petrichor” και την παρουσίασή του σε καλοκαιρινές συναυλίες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ταυτόχρονα γράφω καινούργια μουσική για ένα πιο πειραματικό σχήμα που έχω στο νου μου και σύντομα θα ξεκινήσω να γράφω τη μουσική για ένα ντοκιμαντέρ με θέμα το προσφυγικό. Υπάρχουν πάντα και πολλά projects στα οποία συμμετέχω σαν sideman και το σταθερό πλέον τρίο με το Γιώργο Κοντραφούρη και τον Κώστα Κωνσταντίνου όπου κάνουμε αφιέρωμα στον ήχο του Chet Baker.
Ποιο είναι το μότο σου στη ζωή;
Now is the best moment of your life!
Συνέντευξη: Θοδωρής Κολλιόπουλος
